آشنایی با عجایب هفتگانه جهان و تاریخچه آنها

در طول هر عصر و زمانی چندین جاذبه در سرتاسر جهان وجود داشته که از هر نظر برای بینندگان و جهانیان حیرت آور و شگفت انگیز بوده اند. بعد از گذشت چند نسل، صاحب نظران این عرصه دست به یک دسته بندی جدید زدند. آنها برای هر عصر و دوره ای این جاذبه ها را در گروهی هفت موردی با نام عجایب هفتگانه جهان قرار دادند تا ضمن معرفی این آثار به جهانیان، زمینه لازم برای زنده نگه داشتن نام آنها را برای قرنهای متمادی ایجاد کنند. با ما در مقاله آشنایی با عجایب هفتگانه جهان همراه شوید تا برایتان از تنها بازمانده عجایب هفتگانه جهان و همچنین عجایب هفتگانه قدیم و جدید سخن بگوییم.

دیوار چین

دیوار چین یکی از زیباترین، خیره کننده ترین و حیرت آورترین عجایب هفتگانه جهان هست. این دیوار که طولی نزدیک به 7000 کیلومتر دارد، یکی از آثار بی مانند قرن نهم قبل از میلاد مسیح هست. چنان این جاذبه عجیب و حیرت آور بی مثال است که یونسکو بدون معطلی آن را به سمت میراث جهانی خود رسانده و به عنوان یکی از عجایب هفتگانه جهان ارزش گذاری نموده است. این دیوار که در ابتدا تنها نقش یک دیوار دفاعی را داشته، به مرور در عصر خود مورد تکامل قرار گرفته است. برج های آتش برای خبررسانی، قلعه های مرزی برای برقراری ارتباط و برج های دیده بانی برای حفاظت و حراست از مرز بخشهایی بوده که بعداً و با گذشت چند سال از ابتدای ساخت دیوار به این مورد از عجایب هفتگانه قدیم و جدید اضافه شده است.

در حال حاضر چیزی که از آن باقی مانده، دیواری است که متعلق به سلسله مینگ هست. این دیوار که از غرب به دروازه جایو گوان در استان کان سو چین منتهی می شود و از شرق به ساحل رود یالو جیان ایائو نینگ، از 9 استان و شهر این کشور عبور می کند و طولی در حدود 7300 کیومتر دارد و مردم گمان می کنند همین بخش کوچک باقیمانده همه آن چیزی است که دیوار چین بود. نکته جالب و حیرت آور این است که این دیوار با توجه به بستر زیست محیطی دچار تغییر در معماری میشده است. اگر خاک زمین سفت بوده، استحکام دیوار تغییر پیدا میکرد و اگر بر روی لجنزار و زمینهای سست بنا می گردید، طوری دیگر تغییر شکل می داد.

این زیرکی در طراحی و ساخت این مورد از عجایب هفتگانه قدیم و جدید سندی است بر دقت بالای پیشینیان کشور چین. شما در قسمتهای مختلفی از این جاذبه حیرت آور می توانید پرتگاه بلندی را مشاهده کنید که نشان دهنده دره های موجود در کوه هست. همه این نکات زیر و درشت سبب می شود که فرضیه دیوار دفاعی بودن این بنا قوت بیشتری بگیرد. علاوه بر دیواره بیرونی که به پرتگاه منتهی می شود، دیواره داخلی نیز شاخص هایی جالب را داراست. وجود نرده های سنگی و درهای سنگی مستطیلی شکل و بزرگ در دیواره داخلی که به راحتی نیز قابل حمل بوده، انعطاف پذیری دیوار را افزون کرده است. در دل دیوار چین سنگ، خرده سنگ و خاک بکار رفته و منجر به پدید آمدن این بنای عظیم شده است.

بنایی که در برخی قسمتها ارتفاعی ده متری دارد. علاوه بر ارتفاع قابل توجه دیوار، عرض مناسبی نیز برای این بنا در نظر گرفته شده است. این عرض به حدی هست که به خوبی این فرصت را می دهد که چهار اسب از کنار یکدگیر عبور کنند. این عرض معادل 4 تا 5 ردیف سنگ ضخیم است. در حال حاضر که شرق آسیا در آرامش به سر می برد و دیگر از جنگ و نزاع خبری نیست دیوار چین نیز کار کرد قبلی خود را از دست داده است و به عنوان یک جاذبه تاریخی، حیرت آور و از عجیب ترین های جهان شناخته می شود. همه ساله میلیون ها گردشگر از سراسر جهان به چین می آیند تا یکی از عجایب هفتگانه قدیم و جدید را رویت کنند.

مجسمه حضرت مسیح در کشور برزیل

مجسمه حضرت مسیح در کشور برزیل با ارتفاعی 125 فوتی در نوک کوه Corcovado با ارتفاع 710 متری قرار دارد. سال ساخت این جاذبه حیرت آور برابر با 1926 میلادی هست و از آن زمان تا به امروز نیز این مجسمه حیرت آور به دلیل عظمت و هیبت قابل ملاحظه ای که دارد، در لیست عجایب هفتگانه جهان قرار گرفته است. در این مجمسمه می بینید که حضرت عیسی مسیح در حالی که دستان خود را به دو طرف باز کرده، محکم و استوار ایستاده است. این نحوه ایستادن به دو معنی تعبیر شد. این هیبت نخست به صلیب کشیده شدن این پیامبر طبق اعتقاد مسیحیان را در ذهن بیننده تصویر می کند و بعد گویی این پیامبر بر روی همه انسانها آغوش گشوده و آنان را به سوی خود دعوت می کند.

دلیل ساخت چنین سازه ای با این طراحی هر چه که باشد، سبب شده تا این مجسمه به لیست عجایب هفتگانه جهان راه بیابد و به عنوان نشان کشور برزیل شناخته شود. اگر در کنار پای این مجسمه بایستید و دستان خود را به دو طرف باز کنید، دست چپتان به سمت شمال شهر ریودوژانیرو هست و دست راستتان نیز به سمت جنب این شهر قرار می گیرد. شما می توانید از این ارتفاع و در کنار این جاذبه وجب به وجب شهر ریو را از نظر بگذرانید و با تماشای مناظر بکر و زیبا آن به وجد بیایید.

شهر تاریخی پترا

پترا حدود 262 کیلومتر با پایتخت اردن فاصله دارد و در سمت غربی این شهر چون نگین می درخشد. پترا که در زبان عربی البترا خوانده می شود، شهری است که از دل کوهها و تخته هایی به رنگ سرخ سر برآورد. این شهر که نام خود را از زبان یونانی گرفته و معنی صخره می دهد، از جمله شهرهایی است که به صورت تمام از سنگ تشکیل شد. این شهر پر رمز و راز برای تمامی اهل فن در جهان بسیار پر بحث بوده و آنان را به شدت مجذوب خود کرده است تا حدی که چندین کتاب و مقاله درباره این شهر به رشته تحریر درآمده است.

یکی از این کتابهها که در سال 1978 میلادی چاپ شده، الاسرار المدینه الوردیه نام دارد. در این کتاب نوشته شد که در قرن اول قبل از میلاد مسیح و در زمان حکومت شاه غسانی حارث سوم این شهر بنا شده و در ابتدا سلع نامیده میشده است اما بعدها رومیان نام این شهر را به پترا تغییر داده اند. به جرأت میتوان گفت که شهر پترا حلقه اتصال بین دو تمدن بزرگ بوده است. شهر پترا بخشی از حکومت نبطی ها بوده و به عنوان پایتخت این حکومت شناخته میشده است؛ حکومتی که مرزی بزرگ و گسترده داشت و از ساحل شهر عسقلان در غرب فلسطین تا امتداد صحرای شام در سمت شرقی کشیده میشد. وجود این شهر با این جغرافیا باعث شد که نبض اقتصادی و تجاری را در دست گیرد و روز به روز بر رونق و پیشرفت خود بیفزاید.

رشد و شکوه حکومت نبطی ها و پایتخت آن پترا ادامه داشت تا اینکه این حکومت با زوال روبرو شد و ستاره بخت و اقبالش رو به خاموشی فرو رفت و از هم پاشید. با پایان این حکومت، پترا رو به خرابی و ویرانی پیش رفت بطوریکه در سال 105 میلادی توسط رومیان تصرف شد. رومیان برای رسیدن به این مهم، شهر را محاصره کردند، آب را بر روی ساکنان شهر بستند و با قرار دادن مردمان شهر در تنگنا موفق شدند که شهر را از آن خود کنند.

سال ها گذشت و بالاخره در سال 636 میلادی عربها مجددا بر رومیان یورش بردند و توانستند پترا را از دست آنان برهانند. باز هم شرایط داشت به حالت عادی باز میگشت و مردمان ساکن شهر مشغول به کشاورزی مشغول بودند تا اینکه زلزله ای در سال 746 یا 748 رخ داد و سبب شد این شهر خالی از سکنه شود. اما این تخلیه و این اتفاق ها و ناملایمات سبب نشد که جهانیان چشم هایشان را بر روی این زیبایی حیرت آور ببندند. این نگین سرخ رنگ تاریخی بسیار مورد توجه علاقمندان به تاریخ و گردشگری است.

کولوسئوم

کولوسئوم که یک آمفی تئاتر بیضی شکل عظیم است، نمادی از شکوه و عظمت روم باستانبوده که در عصر حاضر نیز همچنان قد خم نکرده است. این سازه که دارای 50 هزار ردیف صندلی بوده و بیش از 80 در ورودی دارد، در سال 69 یا 70 توسط وسپاسی (Vespasian) پایه گذاری شد. روند ساخت تنها بازمانده عجایب هفتگانه جهان به پیش می رفت که این امپراتور از دنیا رفت اما این سبب نشد که ساخت این بنا متوقف شود. پس از مرگ وسپاسین پسرش تیتوس (Titus) پیگیر ساخت جایگاه بزرگ شد. کش مکش های داخلی در روم باستان سبب گشت که در سال 81 میلادی دومتین (Domitian) پس از غلبه بر برادرش و تکیه زدن بر جایگاه امپراطوری، ادامه دهنده راه ساخت و ساز کولوسئوم باشد.

سرانجام آمفی تئاتر فلاویوسی (amphitheaterum flaviusi) یا همان کولوسئوم به پایان رسید و لقب نخستین آمفی تئاتر دائمی اروپای آن عصر را از آن خود کرد. این آمفی تئاتر که در بین تپه های اسکوئیلین (Esquiline) و گائلین (Caelian) قرار دارد، شاهد فجایع تاریخی بسیاری بوده است. کشتار بردگان مسیحی که در نبردهای گلادیاتورها و برای تفریح امپراتورها برای زنده ماندن با دست خالی تلاش می کردند، یکی از این جنایاتی است که تاریخ هیچگاه آن را فراموش نمی کند. رخ دادن چنین مواردی اگرچه کولوسئوم را تحت الشعاع قرار داد اما از شکوه و عظمت آن نکاسته است.

ارتفاع تنها بازمانده عجایب هفتگانه جهان برابر با یک ساختمان پانزده طبقه با اتفاعی 48 متری هست. این بیضی دارای قطرهایی با طول 188 متری و 16 متری است. کف پویش این بنا از چوبهای مستحکمی بوده که در زیرش اتاقکها و معبرهایی را برای عبور حیوانات وحشی مخفی ساخته است. علاوه بر این اتاقکها و گذرگاه ها، چندین اتاق تجهیزات و تدارکات نیز قابل رویت بوده است. در این اتاقها انواع و اقسام اجسام و اشیایی که برای یک مراسم تمام عیار نیاز بوده، ذخیره و نگهداری میشده است. براساس مقاله آشنایی با عجایب هفتگانه جهان باید بدانید که وزن تمام مجموعه بر دوش 80 دیواری بوده که وظیفه حمل و نگهدای طاق های گنبدی شکل، پلکان ها، ردیف ها و راهرو های عبوری را بر عهده داشته اند.

در این بنا مشاهده می کنید که لبه بیرونی طاق ها با توالی بی مانندی، طبقات و پلکان ها را چون حلقه های یک زنجیره به هم متصل ساخته است. علاوه بر معماری بیرونی این بنا، معماری داخلی نیز بسیار خاص و بی بدیل است. در این معماری و از نمای داخلی شما سه ردیف طاق گنبدی شکل را ملاحظه می کنید که بر روی ستونها و سرستونهای عظیمی قرار گرفته اند. هر کدام از این طاق ها نیز معماری منحصر بفرد خود را دارد. در سرستونهای طبقه اول دوریک (Doric) معماری غالب است. این در حالی است که سرستونهای طبقه دوم الهام گرفته از سبک ایونیک (Ionic) هست. طبقه سوم هم سبک قرنتی را برای درخشان کردن جلوه هایش برگزیده است. این شاهکار به صورتی است که به جمعیت کثیری این فرصت را می دهد که به آسانی و بدون فوت وقت به داخل و خارج میدان رفت و آمد کنند.

این ویژگی های منحصر بفرد و وجود یک طبقه زیر شیروانی در بالای سه طبقه اصلی که معماری فرنتی دارد، این بنا را خاص تر کرده است. در فضای بین ستونها 40 عدد پنجره کوچک مستطیلی شکل نیز بنا را شکیل تر ساخت. شما می توانید به کولوسئوم بروید و به تماشای دیوارکوبها و بندگاه های موجود بنشینید که نقش نگهدارنده تیرکهای سایه بان ها را بر عهده دارند. همه چیز در این بنا بر روی یک نظم و یک نظام مهندسی طراحی و ساخته شده است. حتی زیر ساخت این بنا نیز بدون فکر و مهندسی نبود. سند این ادعا نیز فونداسیون و بتن هایی است که کولوسئوم بر روی آن استوار شد. همچنین در طاق های این بنا نیز اهم (تراورتن) به کار رفته و ستونهای آن نیز از نوع سنگی متخلخل به نام توفا هست.

تاج محل

تاج محل آرامگاه ممتاز محل، همسر ایرانی شاه جهان هست. این بنا متعلق به سال 1361 میلادی بوده و یکی دیگر از جاذبه هایی است که چشم ها را به خود خیره می سازد. این بنا که به دستور مستقیم شاه جهان بر روی مقبره ممتاز محل ساخته شده، از جمله سازه هایی هست که در طول تاریخ رغیبی پیدا نکرده است. براساس مقاله آشنایی با عجایب هفتگانه جهان باید بدانید که این بانوی ایرانی که در سال 1612 میلادی با شاه جهان ازدواج کرد و طی 18 سال تبدیل به همسر محبوب شاه جهان شد. وی در زمان به دنیا آوردن فرزند چهاردهم خود در تاریخ 17 جون سال 1631 میلادی در میان یک اردوگاه نظامی در حین جنگ فوت کرد. از این چهارده فرزند فقط 7 تن از آنها به سن بزرگسالی رسیدند.

وقتی که شاه جهان خبر فوت همسر مورد علاقه اش را می شنود، به غم و انده عمیقی فرو می رود و تصمیم می گیرد که یک بنای باشکوه، زیبا و مجلل را به یاد همسرش بسازد. او که پس از مرگ ممتاز محل 39 ساله دیگر ازدواج نکرد، دست به ساخت بنایی می زند که همیشه عشق بی پایان این پادشاه به همسرش را نشان دهد. وی اقدام به ساخت بنایی کرد که از معماری اصیل ایرانی، هندی و اسلامی الهام گرفته شده بود. ساخت این بنا که حاصل تلاش شبانه روزی بیش از 20000 هنرمند ایرانی، هندی، آناتولیایی، آسیای شرقی و آسیای میانی بوده، از سال 1632 میلادی مصادف با سال 1062 هجری شمسی به جد آغاز شد و در سال 1057 میلادی یعنی سال 1057 هجری شمسی به پایان رسید.

تنها بازمانده عجایب هفتگانه جهان که در کنار رود جمنا واقع شده، مساحتی حدود 18 هکتار را در برگرفته است. این وسعت قابل ملاحظه در دل خود باغ هایی را جای داده که کاملاً برگرفته از چهار باغ های ایرانی هست. در دل این باغ ها نهرهای روانی وجود دارد که به طراوت و زیبایی باغ افزود. گفته می شود که شاه جهان قصد داشت تا پیش از مرگش و در کران دیگر رود جمنا و درست روبروی تاج محل مقبره ای همانند آرامگاه همسرش را برای خود درست کند، با این تفاوت که به جای بکار گرفتن مرمر سفید همانند تاج محل، مرمر سیاه رنگ را در دل مقبره خود کار بگذارد. این طرح در شرف انجام بود که دست تقدیر اجازه برپایی بنای دوم را نداد و این پادشاه هیچگاه در کنار رود جمنا و در کنار همسر عزیزش آرام نگرفت.

اگرچه بنای دوم هیچگاه ساخته نشد اما داستان عشق این دو هیچگاه از حافظه تاریخی مردم هند و دوستداران تاریخ هند پاک نمی شود. این عشق که تنه به تنه عشق های اساطیری چون لیلی و مجنون، شیرین و فرهاد، روئو و ژولیت یا بخت النصر می زند، با این مورد از عجایب هفتگانه قدیم و جدید تجلی و استواری بیشتری را در یادها پیدا کرده است. براساس مقاله آشنایی با عجایب هفتگانه جهان باید بدانید که در سراسر جهان تاج محل را به عنوان جاذبه ای برگرفته از عشق و وفاداری می دانند؛ بنایی که عشق آتشین شاه جهان به ممتاز محل را نشان می دهد.

چیچن ایتزا

براساس مقاله آشنایی با عجایب هفتگانه جهان باید بدانید که در کشور مکزیک یک بنای باستانی بی نظیر قابل و از عجیب ترین های جهان ملاحظه است که گفته می شود متعلق به تمدن مایا در این کشور هست. این اثر در دل خود چندین و چند ساختمان سنگی را جای داده، به طوری که مشابه ها آن در تاریخ به سهولت یافت نمی شود. معبد، حمام، مغازه، قصر و چندین سکوی سنگی بخشهای تشکیل دهنده عمارت سنگی چیچن است. تنها بازمانده عجایب هفتگانه جهان که در سال 2007 میلادی در بین شش اثر دیگر توانست گوی سبقت را از رقبایش برباید و بیش از پیش در جهان شناخته شد.

ماچو پیچو

ماچو پیچو که در زبان اسپانیایی به معنای قله قدیمی بوده و به عصر و دوره اینکاها تعلق دارد، در دامنه کوه اوروباما و در بالای دره اوروباما در کیلومتر 70 شمال کوسکو قرار دارد. این جاذبه که از سطح دریا ارتفاعی 2430 متری داشته، لقب شهر گمشده اینکاها را از آن خود کرده است و متعلق به سال 1450 میلادی هست. اما چیزی که سبب شده این جاذبه شاخص شود، شناخته بودن آن برای اکثر جهانیان است بطوریکه به جرأت میتوان ادعا کرد که این بنا مشهورترین و شناخته شدن ترین نماد امپراتوری اینکاها بوده است. صدها سال پیش اسپانیایی ها این شهر تاریخی را به شهری متروکه بدل کردند و این موضوع سبب شد که تا سالها این شهر از ذهن مردم جهان پاک شود و تنها برخی از مردم محلی این شهر را بشناسند.

تا اینکه در سال 1981 یک تاریخ شناس آمریکایی به نام هیرام بینگهام دوباره نام این مورد از عجایب هفتگانه قدیم و جدید را بر سر زبانها انداخت. این معرفی و کاوشها سبب شد که ماچو پیچو مورد توجه خود دولتمردان و تاریخدانان کشور پرو قرار گیرد به نحوی که آنان اقدام به ثبت این اثر در فهرست آثار کشور پرو در سال 1981 میلادی نمودند. براساس مقاله آشنایی با عجایب هفتگانه جهان باید بدانید که این عمل منجر به این شد که یونسکو نیز به ماچو پیچو بیشتر توجه کند و این مورد از عجایب هفتگانه قدیم و جدید را در فهرست میراث جهانی خود قرار دهد.

تنها بازمانده عجایب هفتگانه جهان که با دیواره های سنگی زیباسازی شده، از معماری کلاسیک این امپراتور الهام گرفته است و سند تمدن این دوره نیز هست. براساس مقاله آشنایی با عجایب هفتگانه جهان باید بدانید که اگرچه بافت کلی شهر باستانی است اما در میان این بافت نیز قسمتهایی قدیمی تر از بخشهای دیگر است. این تی هوآتانا Intihuatana یا معبد خورشید از جمله اولین قسمتهای این شهر به حساب می آید. این معبد که اتاقکی با 3 پنجره بوده، در منطقه مقدس شهر ماچو پیچو بنا گشته و از مهمترین قسمتهای توریستی این شهر است بطوریکه در سال 2003 تنها بازمانده عجایب هفتگانه جهان میزبان بیش از 400000 نفر گردشگر از سراسر جهان بوده است.