تاریخچه نفوذ زبان بیگانه در زبانهای ایرانی به بیش از 1500 سال پیش بر می گردد

ایسنا/ براساس گزارشات بدست آمده، تاریخچه نفوذ زبان بیگانه در زبانهای ایرانی به بیش از 1500 سال پیش بر می گردد.

زبان پهلوی بر دو گونه است: گونه ‏ ای که آن را پهلوی شمالی یا پهلوی‏ اشکانی می ‏نامند و کلمات بیگانه در آن نیست. گونه دیگر را پهلوی جنوبی یا پهلوی ساسانی اصطلاح کرده ‏اند که کلمات بیگانه به طرزی خاص در آن‏ بکار رفته است.

در دوره ساسانیان، در سرزمین غربی ایران آن روز که کشور عراق و بین النهرین کنونی را میساخته و در گرداگرد پایتخت زمستانی و بزرگترین‏ شهر ساسانیان، تیسفون یا مداین مردمی از نژاد سامی می ‏زیسته ‏اند که بومی‏ آن سرزمین بوده و اگر همه مردم آن دیار را فراهم نمی کرده ‏ اند، لااقل اکثریت‏ مردم آنجا از این تیره بوده ‏ اند. این مردم همان آرامیان قدیم بوده ‏اند و زبانی داشته ‏اند به نام زبان آرامی‏ که از همان ریشه زبانهای سامی یعنی سریانی و عبری و نبطی و غیره بوده و زبان تازی از آن بیرون آمده و لهجه ‏ای از آن در میان‏ طوایف ترسایان شمال غربی و مغرب ایران که به نام «کلدانی» یا درست ‏ تر به نام «آسوری» معروف بوده، باقی‏ ماند و کسانی که این زبان را در کوی و برزن یا در رادیو شنیدند، می ‏دانستند که خویشاوندی‏ نزدیکی با زبان عرب دارد و مخصوصا شباهت مخارج حروف و لحن آن با زبان تازی‏ بسیار آشکار و زننده است.

چون پایتخت ساسانیان پر از این مردم بود و زبان شان روز و شب گوش‏ شهرنشینان تیسفون را می ‏انباشت، کلمات بسیار (نه تنها اسامی و صفات، حتی افعال‏ و ضمایر و حروف عطف و ربط) از زبان آنها وارد زبان پهلوی ساسانی شده‏ و آن هم به طرز شگفت و خاصی که در هیچ زبان دیگر نظیر ندارد و آن این است‏ که در نوشتن کلمات آرامی را بکار می برده و در خواندن آنها را در ذهن خود ترجمه می کرده و کلمه ایرانی را بجای آن به زبان می ‏آوردند و این همان‏ کلماتی است که در فرهنگهای متداول مخصوصا در برهان قاطع تقریبا همه آنها را ضبط کرده و کلمات «زند و پازند» نام گذاشته ‏اند، زیرا که دامنه این بیگانه ‏ پرستی به جایی کشیده بود که حتی این کلمات آرامی در اوستا و نسخه مکتوب‏ این کتاب یعنی «زند» نیز راه یافته بود.

این کلمات آرامی را که بدین گونه در پهلوی ساسانی بکار می بردند، به اصطلاح‏ خاص «هووارش» یا «زوارش» می گفتند و تفاوتی که در میان پهلوی شمالی یا اشکانی و پهلوی جنوبی یا ساسانی هست بر سر همین کلمات است که در پهلوی اشکانی‏ هووارش نیست و در پهلوی ساسانی هست.

اینجا که می رسد، ناچار این‏ نکته مسلم در ذهن می ‏نشیند که استعان از زبان بیگانه و آن هم زبان سامی در زبانهای ایرانی، حکم تحمیلی و زورآورده‏ایی نیست که با اسلام بر سر ایرانیان کوفته شده باشد، بلکه سنت دیرین و شالده کهن سازی است که کوتاه ‏ ترین‏ دوره استقرار آن به هزار و پانصد سال و به اوج جهانگیری و شکوه و جلال ساسانیان‏ به روزگار شهریاری خسرو اول، انوشیروان می رسد. منتهی روزی بود که زبان پهلوی از زبان آرامی استعانت میکرد. روزی‏ رسید که زبان دری جای زبان پهلوی و زبان تازی جای زبان آرامی را گرفت و به همان سنت دیرین زبان دری از زبان تازی استعانت کرد.

تصور نکنید که این داد و ستد تنها یک ‏ جانبه بوده و تنها ایرانیان از زبانهای سامی یا لااقل از زبان تازی عاریت‏ گرفته ‏اند و تازیان هرگز از ما عاریت نخواسته ‏اند.