جشن نوسره؛ جشنی که مقدمه سده باستانی است

زمستان از راه رسیده و برف و سوزی استخوان شکن رعشه بر اندام درختان بی پناه باغ انداخته است. درختان از سرما به خود می لرزند و خورشید آنقدر بی رمق شده که نمی تواند وجود آنها را گرم سازد. مردم شهر دلمرده از کنار هم عبور می کنند و حتی توان نگریستن به چشمان یکدیگر را هم ندارند. تنها چیزی که می تواند اندکی از این سرمای بی رحم بکاهد و وجود زمین را گرم کند، جشن و پایکوبی است. شاید بگویید جشن مناسبت می خواهد، ولی ما با اطمینان به شما می گوییم که نگران نباشید. ما برای این جشن و سرور مناسبتی به نام جشن نوسره را معرفی می کنیم. با ما در این مقاله خواندنی همراه باشید تا بدانید جشن نوسره چیست و همچنین جشن نوسره چه روزی است.

تاریخچه ای خواندنی

جشن نوسره یکی از جشنهای ایرانی هست که به نوعی فراموش شده و امروز، کمتر کسی نام آن را شنیده است. براساس مقاله جشن نوسره چیست باید بدانید که در ایران باستان، پنج روز پیش از جشن سده، جشنی به نام نوسره برگزار میشد و ایرانیان با برگزاری آن خود را برای برگزاری هرچه زیباتر جشن بزرگ سده آماده می کردند. شاد زیستن، تداوم و تازه سازی روابط اجتماعی و خانوادگی، شکرگزاری و طلب صلح و نعمت را میتوان از عناصر اصلی موجود در این جشن ایرانی و باستانی دانست. از آداب برگزاری جشن هم میتوان به برپایی آتش و خواندن نیایش و دعا اشاره کرد.

کلام پایانی

تقریبا تمامی جشن های ایرانی در پیوند با پدیده های طبیعی و اقلیمی هستند و به همین دلیل، کوشش شده تا زمان برگزاری آنها هرچه بیشتر با تقویم طبیعی منطبق باشد. هیچ کدام از جشن های ایرانی برگرفته از فرامین الهی و دینی نیستند. با اینکه همواره پیروان ادیان گوناگون تلاش کرده اند که برخی را مراسم دینی خود معرفی کنند، اما نمیتوان آنها را متعلق به هیچ مذهبی دانست. گردهمایی و مراسم ایرانی همواره با شادی و رقص همراه بوده و گریه در آنها جایی ندارد. جشن ها و مراسم ایرانی در احترام به همه مظاهر طبیعت بوده و در هیچ کدام از این آیین ها اثری از خشونت و بدرفتاری نسبت به گیاهان و حیوانات دیده نمی شود.

جشن های ایرانی پیوندی ناگسستنی با آتش دارند و از ویژگی های بارز آنهاست. جشن و مراسم ایرانی با زادروز یا سالمرگ کسی در پیوند نیست و آنگونه که از متون کهن همچون شاهنامه بر می آید، برای ایرانیان زادروز کسی اهمیتی فراوان نداشته است، چرا که هر کسی در روزی بدنیا می آید و روزی می میرد. آنچه برای ایرانیان با ارزش بوده و آن را جشن می گرفته اند، انجام کاری بزرگ بوده که نمونه های آن را در شاهنامه فردوسی می بینیم. ایرانیان جشن و آیین های خود را بگونه ای یکپارچه برگزار کرده و تفاوت های قومی، دینی و زبانی را عامل بازدارنده این یگانگی نمی دانسته اند.