نگاهی به جزئیات و تاریخچه برخی از مهمترین شاهکارهای هنری تاریخ

ایسنا/ این خبر پیرامون نگاهی به جزئیات و تاریخچه برخی از مهمترین شاهکارهای هنری تاریخ برای شما نگارش گشته است.

شام آخر اثر لئوناردو داوینچی

لئوناردو داوینچی در دوران «رنسانس ایتالیایی» تعداد بی سابقه ای اثر خلق کرد. در بین کارنامه خیره کننده و ظاهرا بی پایان او سه اثر وجود دارد که از سایرین متمایز است: «مونالیزا» ، یک پرتره نقاشی شده، «مرد ویترویوسی» (یک طراحی علمی) و «شام آخر» (یک فرسکو مذهبی)

از زمانی که روند حلق «شام آخر» در اواخر قرن پانزدهم میلادی به پایان رسید، این اثر هنری همواره مخاطبان را مجذوب خود کرده است. ابعاد بزرگ، ترکیب بندی بی نظیر و موضوع مرموز این اثر هنری آن را به یکی از مشهورترین نقاشی های رنسانس تبدیل کرده است.

«لئوناردو داوینچی» در سال 1495 میلادی از سوی «لودوفیکو اسفورزا»، دوک میلان و یکی از دوستان قدیمی این هنرمند سفارش خلق یک نقاشی دیواری 4.5 در 8.8 متری برای «کلیسای سانتا ماریا دله گرتزیه» در میلان به عنوان بخشی از یک پروژه بازسازی را پذیرفت.

براساس مقاله نگاهی به جزئیات و تاریخچه برخی از مهمترین شاهکارهای هنری تاریخ باید بدانید که «اسفورزا» از «لئوناردو» خواسته بود که شام آخر مسیح را آن طور به تصویر بکشد که در «انجیل یوحنا» توصیف شده است. «لئوناردو» همچون سایر تصویرگری های موجود از این رویداد معروف، مسیح و 12 حواری او را بر سر میز جشن عید «پسح»، جشن سنتی یهودیان به تصویر کشید. با این حال، لئوناردو برخلاف آثار مشابه لحظه ای را که عیسی به پیروانش می گوید یکی از آنها به او خیانت خواهد کرد، نشان می دهد و بیشتر تمرکز نقاشی را بر واکنش های بیانی فردی شخصیت ها قرار می دهد.

داوود اثر میکل آنژ

مجسمه «داوود» اثر «میکل آنژ» قرنها جهان را مجذوب خود کرده است. این مجسمه مرمر که یکی از شاهکارهای مهم تاریخ هنر محسوب می شود، هم مهارت هنرمند و هم هنر در دوره رنسانس را به نمایش می گذارد.

از زمانی که این مجسمه در قرن شانزدهم میلادی خلق شد، هنرمندان و مورخان هنری آن را تحسین کرده اند. «جورجو وازاری»، نویسنده، هنرمند و مورخ ایتالیایی خاطرنشان کرد که «با در نظر گرفتن این نکته میکل آنژ با چنین تناسب، زیبایی و کیفیتی این مجسمه را خلق کرده است، «هیچ اثر هنری دیگری از هیچ نظر با آن برابری نمی کند.»

«میکل آنژ» مجسمه 5 متری «داوود» را در فاصله 1501 تا 1504 میلادی از یک تکه سنگ مرمر خلق کرد. «میکل آنژ» به عنوان یک شخصیت برجسته در فلورانس در زمانی که فقط 26 ساله بود مأمور شد این مجسمه را به عنوان یکی از مجموعه مجسمه های پشت بام «کلیسای جامع سانتا ماریا دل فیوره» خلق کند. با این حال، هنگامی که این مجمسمه 6 تنی تکمیل شد، واضح بود که بلند کردن آن تقریبا غیرممکن است. بنابراین، تصمیم گرفته شد که «داوود» در عوض در میدان« Palazzo della Signoria» نصب شود. این مجسمه از سال 1504 میلادی در این مکان نصب شد تا اینکه در سال 1873 میلادی به طور دائمی به جایی که به عنوان نماد قدرت و سرکشی از سال 1504 تا انتقال دائمی آن به «گالری آکادمی فلورانس» منتقل شد.

«میکل آنجلو دی لودوویکو بوئوناروتی سیمونی» (1564-1475) که با نام «میکل آنژ» شناخته می شود، یک هنرمند مهم در «رنسانس والا» بود. او که در «توسکانی» به دنیا آمد و بزرگ شد. در سنین پایین به هنر علاقه نشان داد و در طول سالهای نوجوانی خود با مجموعه ای از هنرمندان برجسته فلورانسی شاگردی کرد. در حالی که او در نقاشی و مجسمه سازی آموزش دیده بود، میکل آنژ بیشتر به سمت دومی گرایش داشت. مورخ هنر جورجیو وازاری عشق میکل آنژ به سنگ مرمر را به بزرگ شدن در معدن سنگ مرمر پدرش نسبت داد.

پیروزی بالدار

«پیروزی بالدار ساموتراس» در زمره مشهورترین مجسمه های تاریخی قرار می گیرد. منشأ اصلی «پیروزی بالدار ساموتراس» مشخص نیست. با این حال باستان شناسان و مورخان هنری به طور دقیق این مجسمه را مورد بررسی قرار داده اند تا قدمت آن، دلیل ساخت و معنای آن را شناسایی کنند.

براساس اطلاعاتی که توسط موزه «لوور» منتشر شده است، این مجسمه احتمالا در اوایل قرن دوم پیش از میلاد توسط مردم «ردس»، جزیره ای واقع در یونان خلق شده باشد. بر این اساس، این مجسمه در قلب «عصر هلنیستی» (323 پیش از میلاد تا 31 میلادی) ساخته شده است. این جنبش هنری باستانی به خاطر مجسمه های خیره کننده با سوژه های اساطیری در حال حرکت مشهور است. این رویکرد هنری در «پیروزی بالدار» هم تجلی یافته است.

این مجسمه حدودا 5.5 متری، «نایکی» الهه پیروزی یونان باستان را به تصویر می کشد. «پیروزی بالدار ساموتراس» به صورتی ساخته شده است که لباس خیس و وزش باد قابل مشاهده باشد و این شخصیت بالدار پیروزمندانه به سمت جلو یک کشتی قدم می گذارد. بر این اساس، مورخان به این نتیجه رسیده اند که این کشتی برای بزرگداشت یک نبرد دریایی موفق ساخته شده است.

پرتره آرنولفینی اثر یان ون ایک

«پرتره آرنولفینی» یکی دیگر از آثار مهم تاریخ هنر است که سال 1434 توسط «یان ون آیک» به تصویر کشیده شد. این اثر، «جیووانی دی نیکولا آرنولفینی» و همسرش را نشان می دهد. به گفته پژوهشگران برخلاف آنچه اغلب پنداشته می شود، همسر او باردار نیست بلکه دامن پیراهنش را به نشانه مد آن زمان بالا گرفته است.

بیشتر اشیای این اتاق همچون لوستر، پارچه های رنگ شده و غذاهای وارداتی برای نشان دادن ثروت بی حد و حصر این زوج به تصویر کشیده شده اند. در دیوار پشتی اتاق یک آینه محدب است که انعکاس دو نفر در آن دیده می شود. یکی از آنها به احتمال زیاد «ون ایک» است.

در مجموع، شمایل نگاری «پرتره آرنولفینی» تصویری از یک زوج تاجر مرفه را به تصویر می کشد که از ثروت خود لذت می برند. در عین حال، تسلط «ون ایک» در رنگ، فضا و داستان گویی را نیز به نمایش می گذارد که برای آن زمان یک نقاشی انقلابی بود.

«یان ون ایک»، نقاش فلامانی به عنوان یکی از مهمترین نقاشان «رنسانس شمالی» شناخته می شود که آثار هنری با مضامین بسیار مذهبی خلق کرده است.

مونالیزا اثر لئوناردو داوینچی

تابلو نقاشی رنگ روغن «مونالیزا» از سال 1804 میلادی تاکنون در موزه لوور پاریس نگهداری می شود. سالانه میلیون ها نفر برای بازدید از این نقاشی به این موزه می روند و تلاش می کنند با مشهورترین اثر «داوینچی» عکس بگیرند.

گمان می رود این نقاشی که به تصویرگری های رنسانس از مریم مقدس بسیار شباهت دارد، چهره زنی به نام «لیزا گراردینی» ، همسر یک تاجر لباس و ابریشم به نام «فرانسسکو ژوکوندو» را به تصویر کشیده است. به نظر می رسد این نقاشی در اتاقکی به نام «لوجیا» که دست کم یک دیواره ندارد، خلق شده باشد.

در پشت سر این زن منظره ای محو وجود دارد که با استفاده از روش «اسفوماتو» خلق شده است. از این روش برای ایجاد تصاویری بدون خطوط و مرزهای مشخص، گویی اجسام در میان دود یا مه نشان داده می شوند، استفاده می شود. در این نقاشی این زن در حالی که دستانش را روی هم گذاشته است به چشمان مخاطب خیره شده و لبخند محوی نیز بر چهره دارد. البته لبخند خاص این شخصیت مدتها نظر بینندگان را جلب کرده است؛ به نحوی که مخاطبان با تماشای این نقاشی نمی توانند به آسانی حس و حال این زن و یا قصد نقاش را تشخیص دهند.

نکته مهم دیگر این نقاشی نگاه خیره اوست. برخی با نگاه کردن به این نقاشی احساس می کنند چشمان او در نقاط مختلف اتاق آنها را دنبال می کند؛ گویی او موجودیت زنده دارد. با این وجود و با اینکه شاید به نظر برسد چشمان این زن مخاطبان را دنبال می کند، آنچه که به اسم «تاثیر مونالیزا» مشهور شده است در این نقاشی اتفاق نمی افتد. در حقیقت، محققان آلمانی معتقدند چشمان این زن به 15 درجه سمت راست افراد نگاه می کند که بیشتر به گوش افراد نزدیک است تا چشمان آنها.

با توجه به گذشته پر هرج و مرج و شهرت چشمگیر «مونالیزا» این شاهکار این روزها در پشت لایه ای از شیشه ضد گلوله به نمایش گذاشته می شود.

مادر ویستلر

نقاشی «ترکیب بندی شماره یک خاکستری و سیاه» پرتره شناخته شده مادر «جیمز ابوت مک نیل ویستلر» است و با نام «مادر ویستلر» نیز شناخته می شود. «ویستلر» در این نقاشی مادرش «آنا ماتیلدا» را در کارگاهش واقع در لندن به تصویر می کشد. در این نقاشی نور بر چهره مادر تمرکز دارد و برای سایر بخش های نقاشی از ترکیب رنگ خنثی استفاده شده است. در این نقاشی دیگر اثر هنری این هنرمند نیز بر روی دیوار کنار مادرش به تصویر کشیده شده است.

این نقاشی نخستین بار در سال 1881 در ایالات متحده آمریکا و در آکادمی هنرهای زیبای پنسیلوانیا به نمایش گذاشته شد.

تابلو نقاشی «مادر ویستلر» یکی از مشهورترین آثار به جا مانده از یک هنرمند آمریکایی ساکن خارج از کشور است. از این تابلو نقاشی به عنوان «مونالیزای دوره ویکتوریایی» هم نام برده می شود. «آنا مک نیل ویستلر» سوژه این نقاشی در زمانی که ساکن لندن بود در مقابل بوم نقاشی قرار گرفت. او زنی باسواد و جهان دیده بود که در سال 1831 ازدواج کرد. پس از آنکه همسرش در سال 1849 بر اثر ابتلا به وبا درگذشت، «آنا» در تمام زندگیش سیاه پوش ماند.

داستانهای مختلفی درباره این تابلو نقاشی وجود دارد؛ گفته می شود «آنا ویستلر» جایگزین کسی بود که نتوانسته بود به قرار برای خلق این تابلو نقاشی برسد یا می گویند در ابتدا قرار بود سوژه این نقاشی ایستاده باشد اما به دلیل اینکه ایستادن برای مدت طولانی برای مادر «ویستلر» راحت نبود، قرار شد سوژه نقاشی بر روی صندلی بنشیند.

نقاش از تکنیک های مختلفی برای خلق این تابلو نقاشی استفاده کرده است: پیراهن مادر این نقاش با استفاده از رنگ تیره، کم حجم کشیده شده است، در حالی که حالت دستها و صورت او درخشان به تصویر کشیده شده اند که نشانگر اهمیت نشان دادن «ویستلر» به ترکیب رنگها برای درخشان کردن و ایجاد پویایی در تابلوهای نقاشی است.

این تابلو نقاشی از دوره ویکتوریایی تاکنون به ویژه در ایالات متحده آمریکا به عنوان نمادی از مادرانگی، محبت به والدین و ارزش های خانوادگی شناخته می شود. برای مثال، در سال 1934 اداره پست ایالات متحده تمبری با تصویر تابلو نقاشی «مادر ویستلر» چاپ کرد.