سوت آشی در مراسم شکرگزاری مردم کمیجان در استان مرکزی پخته می شود

ایسنا/ براساس آخرین خبرهای بدست آمده و گزارشات منتشر شده، سوت آشی در مراسم شکرگزاری مردم کمیجان در استان مرکزی پخته می شود.

غلامرضا کمیجانی بزچلوئی، مسئول تدوین پرونده «مراسم سوت آشی در منطقه بزچلو» گفت: «سوت آشی» یک مراسم شکرگزاری است که نیاکان قوم «بزچلو» در شهرستان کمیجان انجام می دادند. زمانی که وَرَک (نوعی رُز ایرانی) در این منطقه گل میداد، یعنی زمان برگزاری این مراسم رسیده که معمولا اواخر اردیبهشت یا اوایل خرداد بود.

کمیجانی درباره پیشینه این مراسم گفت: در زمان قدیم، مردم روستا به دو دسته تقسیم می شدند؛ خوش نشین ها و واره کارها. خوش نشین ها گاو و گوسفند نداشتند، یا کاسب بودند یا کارگر. واره کارها اما گوسفند و دام داشتند. از سویی غذای روستاییان آش بود و با انواع بلغورها درست می کردند و کشک و روغن سالیانه خود را از تعداد گوسفندی که داشتند، تهیه می کردند.

او ادامه داد: با این حال هر خانواده نمیتوانست با تعداد 10 تا 15 گوسفندی که داشته، مواد مورد نیاز خود را برای مصرف تهیه کند، بنابراین با هم همکاری می کردند و با این تعاون که واره کاری نام داشته به یکدیگر شیر قرض می دادند. در طول سال نوبت هر خانواده ای که میشد شیرها را قرض گیرد تا کشک، روغن و ماست مورد نیازش را تهیه کند، حیاط خانه اش را آب و جارو می کرد و از آنهایی که شیر می آوردند با نخود و کشمش و تخمه کدو یا فتیر پذیرایی میکرد.

کمیجانی افزود: روند قرض دادن شیر بین خانواده های روستا ادامه داشت و به نوبت هر خانواده شیر قرض میگرفت تا روزی که وَرَک گل میداد و روز جمعه آن هفته، خانواده ها به جای اینکه شیر به هم قرض دهند سهم شیر خود را به امامزاده یا چشمه روستای خود می آورند و با بلغور و شیر و نمک «سوت آشی» می پختند. برای پخت این آش، مردهای روستا هیزم و اجاق هایی درست میکردند و مادران روستا روی این اجاق ها سوت آشی (آش شیر) می پختند. هنگام ظهر که مردان که از زمینهای کشاورزی می آمدند، سفره ای واحد پهن و کنار هم این آش را میل می کردند.

به گفته مسئول تدوین پرونده «مراسم سوت آشی در منطقه بزچلو»، خوردن این آش هم آیینی دارد، قبل از خوردن، زنان یک کاسه آش را در چشمه می ریزند و اعتقاد دارند که روزی ماهی های چشمه است یا یک کاسه آش روی پشت بام برای پرنده ها می ریزند.

کمیجانی همچنین بیان کرد: در بین مردم روستا نوع دوستی هم وجود داشت و اگر خانواده ای شیر نداشته تا به این مراسم بیاورد، دیگر خانواده ها ظرف شیری به او می دادند که دست خالی به مراسم نیاید. این مراسم مانند گذشته برگزار می شود و در سال 1397 با شماره 1736 در فهرست میراث ناملموس کشور به ثبت رسید.