هنر زیلوبافی از هنرهای کهن شهرستان میبد است

ایرنا/ براساس آخرین خبر و گزارش های بدست آمده، هنر زیلوبافی از هنرهای کهن شهرستان میبد است.

زیلو دست بافته ای ساده برای استفاده به عنوان زیرانداز است و گاهی این دست بافته بی تکلف با نقش و نگار و خط نوشته هایش چنان جلوه گری می کند که بجای استفاده به عنوان فرش به عنوان اثری هنری و تاریخی در موزه ها نگهداری می شود.

زیلوبافی در میبد سابقه ای دیرینه دارد، برخی سابقه آن را به قرن هشتم هـجری قمری و دوره مظفریان نسبت می دهند؛ زیلو یا پلاس، دست بافته ای زیبا و خاص حاشیه مناطق بیابانی است، این فرش با نوع زندگی مردم منطقه تطابق دارد و بخشی از اعتقادات مذهبی، تاریخ، معماری، طبیعت و گویش مردم این نواحی نیز بر تار و پود آن نقش بسته است.

زیلو از زمان قدیم تا کنون در بیشتر خانه های میبد به عنوان فرش مورد استفاده بوده و مردم این شهر به بافت زیلو مشهور هستند، زمانی نه چندان دور زنان و مردان میبدی همه در بافت زیلو همکاری داشته و از طریق آن درآمدزایی می کردند.

گاهی نیز زیلوبافان زیلوهای سفارشی برای وقف در مسجد و حسینیه می بافتند که بافت زیلوهای وقفی توسط بافندگان ماهر انجام شده است که به نویسندگی بر تار و پود زیلو نیز آشنایی داشتند و نام خود، واقف و مکان وقف و همچنین عبارتهایی مانند آیاتی از قرآن کریم، ضرب المثل و شعر را با بافت گره های زیلو می نوشتند.

زیلوهای وقفی در مسجدها بر روی خود عبارتهایی دارند که نام بافنده، محل وقف زیلو، واقف، زمان بافت زیلو و اطلاعات دیگری در حاشیه یا متن آنها ثبت شده است.

زنده نگه داشتن نام پدر، مادر و هنرمندان پیشکسوت در نقش زیلو

یکی از عواملی که زیلوبافان را به استفاده از متن در بافت این زیرانداز تشویق کرده است، زنده نگه داشتن نام پدر و مادر، هنرمندان پیشکسوت و وابستگان درگذشته با بافت نام آنها بر تار و پود این صنایع دستی بوده است.

در گذر از راسته بازار بافت تاریخی میبد، حسین جعفری معروف به حسین غفور که از کودکی فعالیت در زمینه زیلوبافی را آغاز کرده است، در کارگاهش در حال بافت یک زیلو به یاد اموات خویش برای وقف و گستردن در امامزادگان سید صدرالدین قنبر و سید کمال الدین میبد بود. با او به گفت و گو نشستم و از آغاز به زیلوبافی تا کارهای سختی مانند بافت متن خطی در زیلو برایم سخن گفت.

جعفری با مرور خاطرات کودکی خود و ورود به کار زیلوبافی گفت: آن روزها وضعیت زندگی بگونه ای بود که همه بچه ها نمی توانستند به مدرسه بروند و من از 6 سالگی در یک کارگاه زیلوبافی، کمونه گردانی می کردم.

وی پیرامون اینکه هنر زیلوبافی از هنرهای کهن شهرستان میبد است، ادامه داد: بعد از مدت زمانی که گذشت، پودکشی و پنجه زنی را یاد گرفتم و هشت ساله که بودم، می توانستم پود کار را بکشم و پنجه بزنم، کرسی می گذاشتم زیر پایم و این کار را انجام می دادم.

جعفری یادآور شد: پدرم زیلوباف بود و زیلوبافی را از او هم یاد گرفتم و در کارگاهش مشغول به کار شدم و بعد از مدتها در سنین جوانی که کار کردن در کارگاه پدرم کفاف خرج و نیازهای زندگیم را نمیداد برای کمک به او و رفع نیازهای خودم در یکی از کارگاه های زیلوبافی مشغول به کار شدم و در زمان گرفتن دستمزد یک سوم حقوقم را خودم برمی داشتم و مابقی را به پدرم می دادم.

به گفته این هنرمند زیلوباف متن نوشته زیلو بیشتر در مواردی انجام می شود که قرار است زیلو وقف شود یا به نیت درگذشتگان یا با هدف اهدا بافته شود، زیرا کار سختی است و بسیاری از زیلوبافان از پس انجام آن بر نمی آیند.

جعفری با بیان بافت متن در لچکی زیلویی که در حال بافت است، اظهار کرد: بافت متن نیاز به ظریف کاری دارد و برخلاف بافت نقش که به صورت ذهنی انجام می شود، باید با دقت زیادی اجرا شود، زیرا یک اشتباه باعث خراب شدن متن نوشته می شود.

از رونق افتادن زیلوبافی

این فعال صنایع دستی میبد پیرامون اینکه هنر زیلوبافی از هنرهای کهن شهرستان میبد است، اضافه کرد: بعد از گذشت مدت زمانی نیز با توجه به اینکه دیدم زیلوبافی درآمدی ندارد و کارگاه های زیلوبافی هم یکی پس از دیگری از رونق افتاده بود، برای کار کردن به خارج از کشور رفتم و مشغول به کار نانوایی شدم.

وی ادامه داد: 27 سال در کشور کویت کار کردم و بعد از جنگ ایران و عراق و زمانی که کشور کویت هم دچار جنگ شد، کار کردن در آن کشور را رها کردم و بعد از بازگشت دوباره میبد، به زیلوبافی مشغول شدم و در این سالها یک کارگاه در محله بشنیغان راه انداختم و یک زمان هم در محله بدرآباد و از یک سال و نیم پیش تاکنون نیز در محل راسته بازار کارگاه دارم و بیشتر زیلوهای کتیبه نویسی وقفی را بافته ام.

این زیلوباف در خصوص بصرفه بودن یا نبودن زیلوبافی با بیان اینکه مواد اولیه زیلو گران شده و هم اکنون زیلوبافی درآمدی قابل توجهی ندارد، از مسئولان خواست شرایط فروش زیلو با تعیین قیمت مناسب که برای زیلوباف بصرفه باشد را فراهم کنند.

نویسندگی زیلو با خط های فارسی، عربی و انگلیسی

کاظم دهقانی معروف به «اُسا کاظم» نیز از زیلوبافانی است که نویسندگی زیلو را انجام می دهد و به گفته خودش تاکنون زیلوهای زیادی دارای نوشته با خط های فارسی، عربی و انگلیسی به صورت سفارشی برای مساجد، شهرها و افراد و اداره های مختلف بافته است.

وی زیلوبافی را از سن هفت سالگی شروع کرده و مدت 50 است که با بافت زیلو درآمدزایی دارد، گاهی شغل اصلی وی بوده و گاهی نیز در کنار پرداختن به شغل های دیگر، زیلوبافی را نیز انجام داده است.

این زیلوباف با بیان اینکه نویسندگی بر روی زیلو کاری سخت است و نیاز به صرف زمان بیشتری برای بافت دارد، اظهار کرد: هم اکنون نسبت به زمان گذشته سفارش بافت نویسندگی بر روی زیلو کمتر است و بیشتر سفارش ها به صورت زیلوهای کوچک برای قاب و هدیه است.

دهقانی نیز دستمزد اندک و بیمه نبودن زیلوبافان را مهمترین مشکلات این قشر دانست و از مسئولان خواست از زیلوبافان حمایت کنند و با فراهم آوردن زمینه افزایش درآمد، نسل جوان را به بافت زیلو تشویق کنند.

وی با بیان اینکه زیلوبافان واقعی افرادی هستند که از زمان قدیم تاکنون این حرفه را رها نکرده اند، کسانی که یک مدت کوتاهی به بافت زیلو می پردازند و یک زیلو برای جشنواره ارائه می دهند، زیلوباف نیستند و از سوی دولت باید زیلوبافان واقعی حمایت شوند.

زیلوباف نابینایی که نویسندگی زیلو کرده است

غلامرضا صباغی زیلوباف نابینای میبدی هم سالها پیش نویسندگی بر روی زیلو را به کمک شاگردش انجام داده است و به گفته او نیز نویسندگی بر روی زیلو نیاز به صرف وقت بیشتر برای بافت دارد و با اضافه کردن "مج" انجام می شود.

تفاوت های کتیبه نویسی

به گفته یک فارغ التحصیل رشته زیلوبافی، کتیبه نویسی با توجه به تعداد بیشتر "مج هایش" با بافت نقش متفاوت است و بافت آن نیاز به زمان بیشتری دارد، طراحی و بافت کتیبه با خط ثلث و نسخ راحت تر و با خط نستعلیق بسیار سخت و پیچیده است، همچین کتیبه نویسی یک خطی راحت تر و کتیبه های دوخطی به مراتب سخت تر بافته می شود.

راضیه زمانیان طراحی و بافت بیشتر کتیبه های کنونی را با خط نسخ و ثلت عنوان کرد و افزود: هم اکنون طراحی کتیبه با ظرافت بیشتری انجام می شود و کلمات اشتباه در خط نوشته های روی زیلو کمتر از گذشته است.

زمانیان همچنین نویسندگی زیلو در قدیم را بیشتر ذهنی بیان کرد و یادآور شد: بیشتر بافنده های زیلو سواد چندانی نداشتند و قادر به طراحی خط نبودند، گاهی اوقات فرد سفارش دهنده متن مورد نظر برای زیلو را خودش می نوشته و زیلوباف با توجه به مهارت و ذهن خلاق آن متن را در بافت زیلو کار میکرده است.

وی اظهار کرد: در زمان قدیم بیشتر زیلوهای کتیبه دار را برای وقف در مساجد می بافتند و بر تار و پود زیلوها نام بافنده، واقف و محل وقف و شرایط وقف و زمان بافت را می نوشتند و هم اکنون کتیبه هایی از اشعار بزرگان و نام و آرم تجاری شرکت ها و کارخانه ها و به عنوان هدیه با نام شخصی و در کل بطور خاص و با توجه به سفارش مشتری و نوع درخواست او طراحی و بافته می شود.

کتبه نویسی اوج هنر زیلوبافی است

مدرس و طراح نقشه زیلو گفت: نویسندگی زیلو یا به اصطلاح کتیبه نگاری بر روی زیلو اوج هنر زیلوبافی و به دور از تکرار است و زیلوبافان ماهر انجام دهنده آن هستند.

حسن امامی خط نوشته شده بر روی زیلو توسط زیلوبافان ماهر را خط های ثلث و نسخ عنوان کرد که با ظرافت و بسیار عالی نوشته میشده و افزود:خانواده های نبی (علی رجب و حسین نبی)، غنی پور، حاجی میبدی و حاجی بمان حقیری از خانواده های معروف زیلوباف میبد در قدیم بودند که در نویسندگی زیلو مهارت داشتند.

مدرس و طراح نقشه زیلو همچنین مرحوم کریم زاده معروف به دایی رضا را از جمله زیلوبافانی دانست که در نویسندگی زیلو مهارت زیادی داشته و تصریح کرد: البته زیلوبافان زیادی نویسندگی بر روی زیلو را انجام می دادند، زیلوهای قدیمی کتیبه نگاری شده با رسم الخط های عربی با نام بافنده مرتبط به قرنهای گذشته از قرن هشتم تاکنون در موزه زیلو واقع در کاروانسرای شاه عباسی وجود دارد.

امامی در ادامه با بیان اینکه کتیبه نویسی هم اکنون کمتر از گذشته رایج است، اظهار کرد: امروزه دانشجویان فارغ التحصیل رشته زیلوبافی که تنها یک دوره آن در میبد در دانشگاه علمی کاربردی برگزار شد، کتیبه نویسی را به صورت کامپیوتری و زاویه دار طراحی می کنند که نتیجه بافت بسیار خوبی را نشان می دهد.

قدیمی ترین زیلو مربوط به 850 سال پیش است که در موزه میبد نگهداری می شود، نفیس ترین زیلوی میبد نیز متعلق به قرن 12 هجری قمری است که بر روی آن 24 سجاده طراحی شده و در حاشیه آن نام واقف و تاریخ هزار و 118 هجری قمری نقش بسته است.