کهن ترین ساختمان کفش ملی هر روز پیرتر می شود

ایسنا/ براساس آخرین خبرهای بدست رسیده، کهن ترین ساختمان کفش ملی هر روز پیرتر می شود.

داستان چیست؟

ضلع شمال غربی میدان قیام، از حدود یک سده قبل تا امروز با یکی از نخستین فروشگاه های کفش ملی زندگی کرده و حالا که دیوارهای بنا در حال ریزش است و سقفش فقط با چند تکه چوب پابرجاست، هر چند چندین بار از شهرداری منطقه گرفته تا برخی از دیگر مسئولان متولی مربوط به این بنای تاریخی، قول مرمت و ساماندهی آن را داده اند، اما امروز تنها چیزی که از آن به چشم می آید ساختمانی متروکه است با ترسی که به جان عابران و ماشین سواران این ضلع از میدان قیام انداخته است.

بنایی که از همسایه کناریش گرفته تا دیگر بناهای تاریخی موجود در محدوده اطرافش، در بافتی است با انبوه ساختمانهای تاریخی صفوی و قاجاری که وضعیت رسیدگی به اغلب آنها نشان داده که به مرور باید شاهد تخریبشان باشیم.

هر چند برخی افراد عبور خط هفت مترو از خیابان مولوی - میدان قیام را عامل تخریب بناهای قدیمی می دانستند که بدلیل تحرکات دستگاه حفاری TBM این ساختمانها دچار آسیب شده اند.

اما داستان بنای قدیمی این ساختمان را به سال 1312 مربوط می دانند، وقتی که این بنا ساخته شد و از دهه 30 وقتی رحیم ایروانی کفش ملی را در کشور پایه ریزی کرد در این بنا مستقر شدند تا امروز که از آن بعنوان یکی از ساختمانهای خطرساز در محدوده بازار تهران یاد می کنند.

بازسازی قدیمی ترین ساختمان «کفش ملی» را به دی سال 1397 مربوط می دانند، وقتی که علی محمد سعادتی، شهردار منطقه 12 تهران از بازسازی این بنای تاریخی خبر داد و تاکید کرده بود: «اگر ساختمانهای این چنینی مقاوم سازی نشوند باید شاهد تخریب تک تک آنها باشیم. این ساختمان جز اولین فروشگاه های کفش ملی تهران است و باید حفظ شود. صاحبان کفش ملی اگر به فکر شهر نیستید، به فکر برند خود باشند که بسیاری از هم نسلهای ما و پیش از ما با آن خاطراتی دارند.»

هر چند شهردار در آن زمان اعلام کرده بود که اختلاف بین مالکان و مستاجر و سرقفلی داران و مسائل حقوقی باعث تاخیر در ایمن سازی این ملک شده، اما به نظر می رسد هنوز آنطور که باید این مشکلات و مسائل حقوقی برطرف نشده اند تا این بنای تاریخی را بتوان از تخریب کامل نجات داد، آن هم وقتی سعادتی در همان زمان اعلام کرده بود «بخشهایی که فرسودگی کمتر و بافت معماری ارزشمندی دارند، حفظ می شوند. قاعدتاً نوع آجرکاری ها، تزئینات و نمای آنها باید حفظ شود، چرا که ارزش تاریخی دارند.»

چهار ماه بعد یعنی اردیبهشت سال گذشته، سعادتی میزان تخریب این بنای ارزشمند را حدود 30 تا 35 درصد اعلام کرد و مدت زمانی را که برای مرمت آن نیاز بود یک سال دانست.

باز هم در 31 شهریور سال گذشته بار دیگر رسانه ها از وضعیت نامناسب این بنای تاریخی خبر دادند و نوشتند «شهرداری بخشی از ساختمان را مرمت کرد اما مالکان این بنای قدیمی هنوز برای بازسازی به توافق نرسیده اند.»

برخی اسناد می گویند «قرار بوده این بنا در آبان سال 96 تخریب شود. گفته می شد این ساختمان به عنوان بنای تاریخی ثبت نشده است»، اما پس از بررسی ها تصمیم به حفظ این ساختمان گرفته شد. با این همه در حال حاضر مالکان به توافق نرسیده اند و این ساختمان تاریخی در معرض تخریب قرار دارد.