ارائه توضیحاتی درباره داستان شکل گیری منطقه بانوی پارسی در روسیه

ایسنا/ براساس آخرین خبرهای واصله، ارائه توضیحاتی درباره داستان شکل گیری منطقه بانوی پارسی در روسیه صورت پذیرفت.

مرتضی رضوانفر که درباره دو روستای دیگر به نام های «ایران» (جمهوری اوستیا) و «پارسی» (جمهوری داغستان) در روسیه پژوهش و آنها را پیش از این معرفی کرده است، در متنی اشاره داشت با راهنمایی دکتر نوری محمدزاده، مدیر گروه ایران شناسی دانشگاه داغستان از وجود منطقه «بانوی پارسی» در روسیه مطلع شده و براساس پژوهش انجام شده و با استناد به چندین منبع روسی درباره وجه تسمیه منطقه «بانوی پارسی» توضیح داد: «در اوایل قرن 19میلادی سرباز جوانی که از خانواده ای درمانگر از منطقه روستوف امروزی بود توسط قوای دشمن، اسیر و سپس به یک تاجر ایرانی فروخته می شود. دختر تاجر سخت بیمار شده و پسر روس او را درمان می کند. بعدها عشقی شدید میان دختر تاجر و پسر روس ایجاد شده و پدر راضی به ازدواج می شود.

پسر پس از آزادی همراه عروس و مقدار زیادی پول راهی منطقه روستوف می شوند. مزرعه ای خریداری و نام «بانوی پارسی» می گیرد. با ازدیاد خانه ها و احداث ایستگاه راه آهن، تبدیل به یک منطقه می شود که در سرشماری 2010 میلادی بیش از 6000 سکنه داشت.

نام این منطقه بعدها از «بانوی پارسی» تبدیل به «پارسی» می شود.

شولوخوف، نویسنده شهیر روسی در رمان «دُن آرام» که برنده جایزه نوبل شد، به این روستا اشاره می کند.

عضو هیأت علمی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری در مورد دو روستای ایران و پارسی در روسیه که درباره آنها تحقیق میدانی کرده، این چنین توضیح داد: «در فروردین 1396 که برای بررسی آثار ایرانیان مهاجر در روسیه به جمهوری های اوستیا، چچن و داغستان رفته بودم، با راهنمایی آقای نوری محمدزاده، مدیر وقت گروه ایران شناسی دانشگاه دولتی داغستان به مناطقی از این جمهوری که مأمن مهاجران ایرانی بود، عزیمت کردم.

از جمله مناطقی که مورد بررسی قرار گرفت، روستای پارسی در منطقه قیزلار در شمال داغستان است. این روستا که تا آن زمان در ایران ناشناخته بود، مأمن ایرانیانی از مناطق شمالی کشور خصوصاً تبریز و برخی سادات مازندران است. کدخدای روستا که لقبش سید مازندرانی بود، نمونه ای از یک سند حکومتی داشت که به جدش اجازه داده شده وجوهات نذری مردم را برای ارسال به آستان مقدس امام رضا (ع) و حضرت ابوالفضل (ع) جمع آوری کند.

پس از گفت و گو با اهالی روستا و کدخدا، اطلاعات لازم درباره علل مهاجرت، استقرار در این نقطه و سنگ مزارهای فارسی، تهیه و به سفارت و رایزنی جمهوری اسلامی ایران تحویل شد تا مورد توجه و بررسی بیشتر قرار گیرد.

در دی 1402 نیز بار دیگر به این منطقه مراجعه و اسناد جدیدتری از روستای پارسی و دیگر روستاهای ایرانی نشین داغستان تهیه کردم که امیدوارم با کمک دانشگاه داغستان و پژوهشگاه میراث فرهنگی، آماده سازی و منتشر شود.

جمعیت روستا حدودا 250 نفر است که در نیمه دوم قرن نوزدهم به دلیل مشکلات معیشتی در ایران و نیاز روسیه به نیروی کار، به قفقاز مهاجرت کردند. اکثر مهاجرین پس از انقلاب بلشویکی 1917 میلادی به ایران بازگشتند و تعداد زیادی نیز که مجوز گرفته بودند، در روسیه باقی ماندند. اهالی به زبان های ترکی آذری و روسی تکلم می کنند و تا سالها از خط و زبان فارسی در مزارها و اسناد خود استفاده کرده اند.

جدا از روستای پارسی در جمهوری داغستان، روستایی نیز به نام «ایران» در شمال جمهوری اوستیا قرار دارد که اهالی آن روسی و خود را آریایی می دانند و اجدادشان نام ایران را برای روستا برگزیده اند. روستای ایران قبلاً در کشور ایران معرفی شده است و من هم با کمک خانم «مدینه سخییوا» مدیر مرکز فرهنگ ایرانی در دانشگاه اوستیا و دکتر البرز سادسایف، مدیر گروه زبانشناسی انستیتوی علوم اجتماعی اوستیا فرصت بررسی میدانی و گفت و گو با اهالی و مدیران روستا را داشتم.

مدیران روستا علاقه داشتند نمادهایی از تمدن ایرانی در این روستا نصب شود و تبادلات فرهنگی با ایران داشته باشند. مردم جمهوری اوستیا، خود را آریایی می دانند و جمهوری خود را «ایرستون» و زبان خود را «ایرنی» می نامند.»