حاشیه جاده های دو هزار و سه هزار دچار شلختگی و بی نظمی شده است

ایسنا/ براساس آخرین گزارش های واصله، حاشیه جاده های دو هزار و سه هزار دچار شلختگی و بی نظمی شده است.

جنگل دو هزار و جنگل سه هزار در دل طبیعت تنکابن در استان مازندران قرار گرفته اند و مسیر دسترسی این دو جنگل متفاوت است. جاده دو هزار از منطقه «خرم آباد» در شهر تنکابن شروع می شود و در طول این مسیر جنگلی، رودخانه، آبشار و چشمه ها آب معدنی مشاهده می شود و انتهای آن به جاده و جنگل سه هزار می رسد.

جاده جنگلی دو هزار با آنکه بسیار زیبا و دلفریب است، اما نابسامان به نظر می آید؛ دکه هایی که نامنظم در حاشیه ردیف شده اند و زباله هایی که رودخانه از بالادست آورده و در جنگل رها شده، کلبه هایی با فقیرترین وضعیت در حاشیه جاده که به قیمت 300 تا 500 هزار تومان برای هر شب به مسافران اجاره داده می شود، استخرهای پرورش ماهی که شمارشان رو به فزونی رفته و اقامتگاه هایی که بخشهایی از جنگل را به انحصار گرفته اند و استفاده از جنگل و حاشیه رودخانه را اختصاصی کرده اند.

حامد داوودی راد، راهنمای طبیعتگردی در تنکابن افزایش استخرهای پرورش ماهی را معضل مؤخر جاده جنگلی دو هزار میداند و میگوید: وضع واقعا نگران کننده شده است، حریم رودخانه دو هزار به مردم نمی رسد و فقط به پرورش ماهی اختصاص یافته است. اقامتگاه هایی که در دل جنگل و در چالدره احداث شده کاملا اختصاصی شده است و امکان حضور عموم را ندارد، در حالی که بخشی از جنگل به عنوان منابع طبیعی ملی در اختیار این اقامتگاه ها قرار گرفته است.

او ادامه می دهد: محورهای توریستی دو هزار و سه هزار آشفته شده اند و چیزی برای گردشگران جز آش و بلال و کلبه اجاره ای ندارند.

مجتبی تقوایی، راهنمای محلی گردشگری تنکابن هم به معضل زباله در جنگل دو هزار اشاره می کند و میگوید: محدوده ای از این جنگل به محل دفن زباله های شهری تبدیل شده است که تولید شیرابه می کند. از طرفی در حاشیه جاده هم مسافران و راننده ها زباله های خود را رها می کنند. علاوه بر اینها، در حاشیه جاده، دکه هایی با مصالح ناهمگون ردیف شده اند که فقط چهره این جاده را زشت و نامنظم کرده اند.

جاده جنگلی دو هزار که محبوب گردشگران عرب هم هست، هیچ تابلو و مشخصاتی که به گردشگر اطلاعات درست از گونه های گیاهی، جانوری و جاذبه ها بدهد، ندارد، اگر تابلویی هم مشاهده می شود به استخرهای پرورش ماهی، آش فروشی ها و کلبه های اجاره ای تعلق دارد.

وضعیت در جاده جنگلی سه هزار بهتر نیست. جاده جنگلی سه هزار نیز از میان جنگل های زیبا و سرسبزی عبور می کند و در نهایت به ارتفاعات ییلاقی مازندران می رسد، اما در کنار تمام معضل های مشابه جاده دو هزار، پدیده خانه های دوم و ویلاسازی در دل جنگل در این بخش بیداد می کند.

الهام کریمی، کارشناس و فعال گردشگری در تنکابن میگوید: معضل های این مناطق باید دسته بندی شود؛ دکه ها، زباله ها، خانه های دوم و ایستگاه های پرورش ماهی. دکه ها که مشخص نیست از کجا مجوز می گیرند. خیلی از ادارات نامه های درخواست ایجاد دکه را امضا می کنند، اما نهایتا تحت نظارت ارگان خاصی نیستند.

او اضافه میکند: ظرفیت این دو منطقه برای احداث دکه ها بررسی نشده و به نظر می رسد به حد اشباع رسیده است. در واقع دکه ها به جای عامل توسعه و رفاه، عامل تخریب شده اند. هم تخریب زیست محیطی و هم بصری که پیشنهاد ساماندهی آنها شده است، ضمن اینکه ضرورت دارد مرجع مجوز این دکه ها مشخص شود، غربالگری شوند و شرایط ساخت وجود داشته باشد.

این فعال گردشگری تاکید میکند: وجود دکه ها در جاده های جنگلی دو هزار و سه هزار از منظر گردشگری باید بررسی شود و تا حد امکان متحدالشکل شوند.

کریمی درباره زباله و تخریب های دیگر در این دو منطقه گردشگری اظهار میکند: حجم گردشگران ورودی به منطقه و نبود آموزش و فرهنگ سازی در منطقه (منظورم دهیاران است) و همچنین نپذیرفتن مسئولیت از طرف ارگان های مختلف باعث تلنبار شدن زباله ها در گوشه کنار این دو محور گردشگری شده است.

او اضافه میکند: محل تجمیع زباله کل شهرستان تنکابن در روستایی در دو هزار است که خود باعث تولید شیرابه های سمی و بوی نامطبوع و...شده است. به تازگی شهرداری شهر تنکابن اقدام به فعالیتهایی برای تفکیک و تولید کمپوست کرده است، اما هنوز آموزش منسجمی در این حوزه برای بومیان نبوده و در نهایت حفاظت و حراست نه از طرف گردشگران و نه از طرف دهیاران انجام نمی شود. حتی کمبود سطل های زباله را شاهدیم.

کریمی درباره معضل «خانه دوم» که گریبان کل استان مازندران است نیز میگوید: برخی دهیاران به از بین برندگان اصلی طبیعت و فرهنگ در منطقه تبدیل شده اند و اجازه ساخت هر نوع سازه ای مغایر با اصالت و بوم منطقه داده می شود. بلند مرتبه سازی در محورهای دو هزار و سه هزار رایج شده و حریم امن خانه های روستایی از بین رفته است. شکل ظاهری روستاها هیچ جذابیتی ندارد و نکته مهمتر این است که بیشتر این خانه ها، «خانه های دوم» هستند و استفاده دائمی نمی شوند.

این کارشناس گردشگری درباره پرورش ماهی ها که معتقد است از نظر تعداد و نوع کاربری به معضل تبدیل شده اند، میگوید: ایستگاه های پرورش ماهی تقریبا تمام بستر رودخانه (دو هزار) را گرفته اند. جای مناسب بر ای اسکان و پیک نیک خانواده ها و گردشگران وجود ندارد. به دلیل طبخ توأم با فروش ماهی در محل، کسب و کار واحدهای گردشگری (پدیرایی و رستوران ها) دچار آسیب شده است. وجود پرورش ماهی می تواند یک جاذبه انسان ساخت باشد و نه فقط محلی برای ارائه خدمات غذا یا فروش. البته به شرطی که بررسی و کارشناسی درست و کنترل و ارزیابی های بعدی انجام شود.