راه اندازی موزه بلوچ ها در قلعه مسیح شهر مومباسای کنیا

خبرگزاری مهر/ براساس آخرین خبرهای بدست رسیده، راه اندازی موزه بلوچ ها در قلعه مسیح شهر مومباسای کنیا صورت پذیرفت.

جعفر برمکی، سفیر ایران در کنیا از راه اندازی موزه بلوچ در مومباسا خبر داد و گفت: منطقه شرق آفریقا یکی از مناطقی بوده که ایرانی های زیادی به آنجا سفر می کردند. به همین دلیل ما در این مناطق جوامعی از شیرازی ها و بلوچ ها را داریم. ایرانی ها در چند دوره تاریخی به صورت جمعی به این منطقه سفر کرده اند. یک بار چند هزار سال پیش و احتمالاً در دوره هخامنشیان که البته اسنادی از آن دوره وجود ندارد. یک بار هم در سالهای 1662 که بلوچ ها به این منطقه رفتند.

وی گفت: شیرازی ها هم با هدف تجارت و به سبب آشنایی با عرب ها، برای تجارت به شرق آفریقا می رفتند. بنابراین در شرق آفریقا مانند مومباسا، زنگبار و دارالسلام شواهدی از حضور ایرانی ها پیدا می شود.

سفیر ایران در کنیا گفت: مردم شهر ساحلی مومباسا در سال 1662 از پادشاه عمان خواستند تا آنها را از استعمار پرتغالی ها نجات دهد. چون آن موقع عمانی ها به این مناطق رفت و آمد زیادی داشتند. عمان در آن زمان درگیر مسائل داخلی بود و نمیتوانست کمک زیادی کند اما از فرماندهان بلوچ کمک خواست، چون جامعه بلوچ ها از دیرباز در عمان حضور دارند.

وی گفت: در این میان یکی از فرماندهان بلوچ به نام «شهداد چوته»، به تنهایی برای بررسی اوضاع نظامی مومباسا به این شهر سفر کرد تا وضعیت را از نزدیک ارزیابی کند. پرتغالی ها به او شک کرده، او را بازداشت و برای مدت سه ماه در قلعه مسیح زندانی کردند. قلعه مسیح سالها پیش توسط پرتغالی ها ساخته شده بود و از آن استفاده می کردند. پرتغالی ها در نهایت این فرمانده بلوچ را پس از آنکه چیزی از او پیدا نکردند، آزاد کردند. فرمانده بلوچ پس از آزادی به ایران بازگشته و با یک لشگر مجهز به این کشور برگشت و قلعه مسیح را آزاد و پرتغالی ها را از آنجا بیرون کرد.

وی افزود: از همان موقع بلوچ ها در این منطقه زندگی می کنند و فرماندهی قلعه مسیح هم به آنها سپرده شد. به همین دلیل هنوز هم شاهد حضور جامعه 30 هزار نفری بلوچ ها به عنوان اتباع کشورهای منطقه محسوب می شوند اما خودشان را ایرانی می دانند.

برمکی بیان کرد: ما به همین دلیل در سال گذشته با کمک جامعه بلوچ ها در قلعه مسیح مومباسا، فضای 100 متری را به عنوان موزه بلوچ راه اندازی کردیم. تا قبل از آن کسی نمیدانست که بلوچ ها چه نقشی در آزادسازی این بندر مهم شرق آفریقا از استعمار پرتغال داشتند حتی راهنمای موزه ای را در آنجا دیدم که میگفت چیزی وجود ندارد تا بتوانم توضیح دهم. به همین دلیل تصمیم گرفتیم آنجا را به عنوان موزه مردم شناسی بلوچ تجهیز کنیم.

وی توضیح داد: مانکن هایی را به شکل عروس و مردم بلوچ در موزه قرار دادیم. صنایع دستی و برخی از اقلام را به نمایش گذاشتیم. مردم بلوچ هم تعدادی از وسایلی که داشتند را به موزه اهدا کردند. تصاویری نیز از برخی مناطق مانند قلعه بمپور و دیگر بناهای تاریخی استان سیستان و بلوچستان کشورمان در این موزه به نمایش گذاشته و شیوه زندگی آنها را به دو زبان انگلیسی و فارسی شرح دادیم. همچنین درحال برنامه ریزی هستیم تا بدانیم آیا عمارت یا بنای دیگری از ایرانی ها وجود دارد که نشان دهنده حضور آنها در این کشور باشد یا خیر. قصد داریم این بناها را مرمت و بازسازی کرده تا نشان دهنده حضور ایرانی ها در این مناطق باشد.

سفیر ایران در کنیا به زبان سواحلی در کشورهای اوگانادا، کنیا و تانزانیا اشاره کرد و گفت: این زبان ادغامی از فارسی، عربی و محلی است. بیش از 15 درصد کلماتی که استفاده می کنند، فارسی اصیل است مانند کلمات پنبه که همان «پنبه» می گویند، «رفیق» را «رفیقی»، «وکیل» را «وکیلی»، «کبریت» را «کبریتی» و «میز» را با یک اختلاف در تلفظ «مِز» و «تاریخ» را «تارهی» می گویند. حتی همین نفوذ زبان فارسی نیز در منطقه نشان دهنده حضور ایرانی هاست.