سه روستای ایران از جهانی شدن بازماندند

ایسنا/ براساس آخرین اخبار بدست رسیده و گزارشات منتشر شده، سه روستای ایران از جهانی شدن بازماندند.

سازمان جهانی گردشگری 44 روستا از 32 کشور را به عنوان بهترین روستاهای گردشگری در سال 2021 معرفی کرد. این روستاها به دلیل حفاظت از منابع طبیعی و فرهنگی، اقدامات مبتکرانه و متحول کننده و تعهد به توسعه گردشگری در راستای توسعه گردشگری روستایی برگزیده شده اند.

طرح ابتکاری سازمان جهانی گردشگری UNWTO که برای نخستین بار اجرا می شود، روستاهایی را که متعهد به تبدیل گردشگری به یک محرک قوی برای توسعه و رفاه مردم خود بوده اند، به رسمیت می شناسد.

ایران سه روستای برندیق (استان اردبیل)، خرانق (استان یزد) و لارک (استان هرمزگان) را برای شرکت در طرح ابتکاری دهکده های گردشگری سازمان جهانی گردشگری معرفی کرده بود که نام آنها در فهرست بهترین دهکده های گردشگری جهان دیده نمی شود.

به دنبال پیگیری از وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی این توضیح داده شد که این سه روستا از سه جغرافیای کوهستانی، کویری و ساحلی، پس از ارزیابی 9 روستا با درنظر گرفتن معیارها و شاخص های تعیین شده از سوی UNWTO انتخاب و معرفی شدند که با توجه به تایید اولیه این سازمان، نقص پرونده یا مدارک وجود نداشته و براساس معیارهای سازمان جهانی گردشگری، گزینش و معرفی شده اند، اما چون برای نخستین بار این طرح ابتکاری اجرا شده، رویکردها جدید بوده است. این وزارتخانه همچنان امیدوار است در نسخه بعدی که فوریه 2022 اعلام می شود این سه روستا در فهرست بهترین دهکده ها و روستاهای گردشگری به رسمیت شناخته شود.

UNWTO در مجموع 174 روستا از 75 کشور عضو (هر کشور عضو حداکثر می تواند سه روستا را معرفی کند) را برای طرح آزمایشی 2021 بررسی کرده که از میان آنها 44 روستا به عنوان بهترین دهکده یا روستای گردشگری توسط این سازمان شناخته شدند. 20 روستای دیگر وارد برنامه ارتقای این ابتکار شده اند که این سازمان با آنها در اجرای این برنامه کار خواهد کرد. همه 64 روستا بخشی از شبکه بهترین دهکده های گردشگری UNWTO را تشکیل خواهند داد. نسخه بعدی در فوریه 2022 در دسترس قرار می گیرد.

بهترین دهکده یا روستای گردشگری که در این مرحله به رسمیت شناخته شده اند شامل بخوو (فدراسیون روسیه)، بکاسین (لبنان)، بوجو (فیلیپین)، کاسپالا (آرژانتین)، کاستلو رودریگو (پرتغال)، کوئتزالان دل پروگرسو (مکزیک)، کومئادا (پرتغال)، گرویرس (سوئیس)، باتو پوته (مالزی)، کائونرتال (اتریش)، لو مورن (موریس)، لکونبری (اسپانیا)، مانی (مکزیک)، مصفت العبریین (عمان)، میاما (ژاپن)، موکرا گورا (صربستان)، مورلا (اسپانیا)، مصطفی پاشا (صربستان)، نگلانگران (اندونزی)، نیسکو (ژاپن)، نکوتسی (رواندا)، بندر بزرگ قدیمی (موریس)، اولرگسالی (کنیا)، اولانتایتامبو (پرو)، پانو لفکارا (قبرس)، پیکا (شیلی)، پوچامپلی (هند)، پورتو ویلیامز (شیلی)، رادولیکا (اسلوونی)، رجال العمعا (عربستان سعودی)، تستو آلتو (برزیل)، ساس فی (سوئیس)، سن کاسمه (پاراگوئه)، سن جینزیو (ایتالیا)، سیدی کائوکی (مراکش)، سولچاوا (اسلوونی)، سوفلی (یونان)، تاراکلی (ترکیه)، جزیره بنفش (جمهوری کره)، آنگوک (جمهوری کره)، والپوشیاوو (سوئیس)، وونچی (اتیوپی)، ژیدی (چین) و یوکون (چین) هستند.

این روستاها توسط هیأت مشورتی مستقل با درنظر گرفتن معیارهایی چون منابع فرهنگی و طبیعی، ترویج و صیانت از منابع فرهنگی، پایداری اقتصادی، پایداری اجتماعی، پایداری زیست محیطی، پتانسیل گردشگری و توسعه و یکپارچه سازی زنجیره ارزش، حاکمیت و اولویت بندی گردشگری، زیرساخت و اتصال، بهداشت، ایمنی و امنیت ارزیابی شده اند.

سازمان جهانی گردشگری همچنین با انتشار فهرست 20 روستای دیگر اعلام کرد که با آنها در برنامه ارتقای مشارکت کار خواهد کرد. در این فهرست نیز از سه روستای ایران نام برده نشده است.