علت ابتلا به کووید شدید در افراد دیابتی مشخص شد

ایسنا/در طول همه گیری کووید-19، پزشکان خاطرنشان کردند که برخی از بیماران در معرض خطر بیشتر ابتلا به بیماری شدید یا مرگ بر اثر عفونت کروناویروس قرار دارند. دیابت نوع 2، بیماری است که بیش از 10 درصد از جمعیت ایالات متحده را تحت تاثیر قرار می دهد و یکی از عوامل خطر اصلی برای بیماری شدید کووید-19 است. نتایج تحقیقات جدید دانشگاه میشیگان آمریکا، دلیل این امر را کشف کرد و درمان بالقوه در این زمینه ارائه خواهد کرد.

به گزارش مدیکال اکسپرس، به نظر می رسد علت آنزیمی به نام SETDB2 باشد. همین آنزیم در زخم های بهبود نیافته و التهابی موجود در افراد مبتلا به دیابت نقش دارد. محقق، کاترین گالاگر، پزشک بخش های جراحی و میکروبیولوژی و ایمونولوژی میشیگان و دکتر جیمز ملوین و همکاران وی تصمیم گرفتند که ارتباط احتمالی بین آنزیم و التهاب کنترل نشده را که از نزدیک در بیماران مبتلا به کووید در آی سی یو (بخش مراقبت های ویژه) مشاهده کرده اند را بررسی کنند.

آنان با یک مدل موش مبتلا به عفونت کروناویروس شروع کردند و دریافتند که آنزیم SETDB2 در سلول های ایمنی دخیل در واکنش التهابی موش های آلوده به دیابت که ماکروفاژ نامیده می شود، کاهش یافته است. آنان بعدها همین مورد را در ماکروفاژهای تک سلولی در افراد مبتلا به دیابت و کووید-19 شدید مشاهده کردند.

ملوین می گوید: «ما فکر می کنیم دلیلی دارد که این بیماران دچار طوفان سیتوکین (آزادسازی بیش از حد مولکول پروتئینی سیتوکین) می شوند.»

ملوین و گالاگر اظهار کردند: در مدل های موش و انسان، با کاهش آنزیم SETDB2، التهاب افزایش یافت. علاوه بر این، آنان فاش کردند، مسیری به نام JAK1/STAT3 این آنزیم را در ماکروفاژها در طول عفونت کرونا تنظیم می کند. (واسطه سیتوکین ها، جانوس کینازها (Janus kinases, JAKs) هستند، این کینازها، پس از فعال شدن باعث فسفریله شدن پروتئین STAT می شوند که در تکامل و عملکرد دستگاه ایمنی، تحمل ایمنی و بقای تومور نقش دارند.)

روی هم رفته، نتایج به یک مسیر درمانی بالقوه اشاره می کند. یافته های قبلی آزمایشگاه نشان داد که اینترفرون، یک سیتوکین مهم برای ایمنی ویروسی، آنزیم SETDB2 را در پاسخ به ترمیم زخم افزایش می دهد. آنان در تحقیق جدید خود دریافتند که سرم خون بیماران در بخش آی سی یو مبتلا به دیابت و کووید-19 شدید، سطح اینترفرون بتا را در مقایسه با بیماران بدون دیابت کاهش داده است. (اینترفرون، پروتئینی که توسط سلول های حیوانی آزاد می شود به طور معمول در پاسخ به ورود ویروس است و خاصیت جلوگیری از تکثیر ویروس را دارد.)

گالاگر گفت: «اینترفرون در طول همه گیری به عنوان یک درمان بالقوه مورد مطالعه قرار گرفته و تلاش ها برای افزایش یا کاهش سطح اینترفرون صورت گرفته است. احساس من این است که اثربخشی آن به عنوان یک درمان هم برای بیمار و هم برای زمان بندی، خاص خواهد بود.»

گروه تحقیقاتی برای آزمایش این مورد، اینترفرون بتا را برای موش های دیابتی آلوده به کروناویروس تجویز کردند و مشاهده کردند که آنها قادر به افزایش SETDB2 و کاهش سیتوکین های التهابی هستند.

گالاگر توضیح داد: ما در حال کار روی آنچه آنزیم SETDB2 کنترل می کند، هستیم. این آنزیم به نوعی تنظیم کننده اصلی بسیاری از این سیتوکین های التهابی مانند IL-1B، TNF alpha و IL- 6 است که شنیده می شود طی کووید-19 در حال افزایش هستند.

با نگاه از بالا به آنچه که SETDB2 را کنترل می کند، می توان دریافت که اینترفرون در انتهای بالای این جریان قرار دارد و جانوس کیناز 1 و پروتئین STAT3 در وسط قرار دارند. اینترفرون هر دو را افزایش می دهد و موجب افزایش آنزیم SETDB2 بگونه ای آبشاری می شود.

وی افزود: این مهم است زیرا شناسایی این مسیر، راه های بالقوه دیگری را برای هدف قرار دادن آنزیم ارائه می دهد.

ملوین و گالاگر امیدوارند، یافته های این تحقیق به آزمایش های بالینی مداوم اینترفرون یا سایر اجزای پایین دست مسیر، ازجمله اهداف اپی ژنتیک، برای کووید-19 منجر شود. کار آنان همچنین نیاز به درک زمان بندی و درمان ویژه سلول را بیان و کاربرد آن را بر اساس شرایط زمینه ای بیماران، به ویژه بیماران مبتلا به دیابت متناسب می کند.

ملوین گفت: «نتایج تحقیق ما نشان می دهد، شاید اگر بتوانیم بیماران مبتلا به دیابت را با اینترفرون، به ویژه در اوایل عفونت، هدف قرار دهیم به راستی می توانیم تفاوت بزرگی در درمان ایجاد کنیم.»