سرنوشت بوچ کسیدی و ساندنس کید، سرنوشتی تلخ در قالب فیلم

یک رانندگی در جاده های پر دست انداز از یویونی از میان دشت های بلند بولیوی شمارا به شهر کوچک سن ویسنته می رساند. هنگام ورود به این شهر در دوردست تابلویی وجود دارد که رویش نوشته "به سن ویسنته خوش آمدید. بوچ کسیدی و ساندنس کید در اینجا خفته اند" این دو خلافکار با فیلمی در سال 1969 با بازی پائول نیومن و رابرت ردفورد مشهور شدند که در درگیری مسلحانه در این اقامتگاه معدنچیان در کوه های آند بولیوی جنوبی، نزدیک دشت های نمکی یویونی کشته شدند.در تنها قبرستان شهر محدوده ای برای نشان دادن قبر بوچ مشخص شده است. حدود یک دهه پیش یک موزه کوچک یک اتاقه برای بزرگداشت میراث عجیب شهر افتتاح شد و تورهای خصوصی از شهرهای یویونی و توپیزا توریست ها را به دنباله مرگ می برند. در مغازه شهر سن ویسنته کلاه ها، تی شرت ها و جاکلیدی های بوچ و ساندنس به عنوان بخشی از فیلم بوچ کسیدی و ساندنس کید فروخته می شود. در مقاله سرنوشت بوچ کسیدی و ساندنس کید می توانید هر چه بیشتر با زندگی نامه بوچ کسیدی و ساندنس کید آشنا شوید.

مغازه بوچ کسیدی و ساندنس کید بسیار جذاب است

در بخش زندگی نامه بوچ کسیدی و ساندنس کید آمده که بوچ کسیدی در سال 1866 با رابرت لیروی پارکر متولد شد. پارکر در سال های جوانی خود وقتی در مزرعه ها کار می کرد با یک کابوی (گاوچران) به اسم مایک کسیدی ملاقات کرد و رابطه صمیمی برقرار کرد که به افتخار او نام مستعار بوچ کسیدی را برای خود انتخاب کرد. گفته می شود قسمت بوچ از بوچر (قصاب) یکی از شغل های او در مزرعه گرفته شده است. کسیدی قبل از شروع به همکاری با دیگر خلافکاران و به دنبال دستیابی های بزرگ، پیشه خلافکاری خود را با دزدیدن اسب ها شروع کرد. یکی از همکاران قابل اعتماد او هری آلونزو لونگابا بود که پس از یک دزدی موفق در ساندنس، وایومینگ، خودش را ساندنس کید نامید. در اواخر قرن 19 بوچ کسیدی، ساندنس کید و دیگر اعضای گروه باند وحشی به خاطر دزدین بانک ها و راهزنی قطارها معروف شدند. در 1901 وقتی سازمان های اجرای قانون در تعقیبشان بودند، مجرمان به آمریکای جنوبی رفتند، اسم هایشان را عوض کردند و در معدن قلع کنکوردیا در بولیوی استخدام شدند. به طرز طنز آمیزی کار آن ها حفاظت از حقوق و دستمزدهای شرکت بود. کسیدی می خواست به عنوان یک دامدار قابل احترام بماند اما همانطور که می گویند ترک عادت موجب مرض است و آن دو به راه قدیمی خود ادامه دادند. داستان جالب می شود. در 3 نوامبر 1908، در نزدیکی سن ویسنته کاروانی از قاطرها که حقوق یک شرکت معدن کاری را حمل می کردند، توسط دو مرد نقاب دار مورد حمله و راهزنی قرار گرفتند. راهزنان سپس به سن ویسنته رفتند و در یک خانه کوچک اقامت کردند. صاحب خانه وقتی دید این دو مسافر با خود یک قاطر دارند که در پهلوی چپش دارای نام تجاری شرکت معدن کاری است، به آن ها مشکوک شد. او به یک افسر تلگراف در نزدیکی هشدار داد که او نیز به یک واحد کوچک سواره ارتش بولیوی که در نزدیکی مستقر بودند، اعلام کرد. در عصر 6 نوامبر، سه سرباز، رئیس پلیس و دیگر مقامات با قصد دستگیری دزدها خانه را محاصره کردند اما راهزنان شلیک کردند و یک درگیری مسلحانه شروع شد. پس از چندین ساعت تبادل آتش همه چیز درون خانه ساکت شد. وقتی صبح سربازان بولیوی وارد خانه شدند، دو مرد غرق در خون یافتند که با گلوله ها کشته شده بودند. ظاهرا یکی از آن ها همدست خود را که شدیدا مجروح شده بود برای رهایی از این بدبختی کشته سپس با آخرین تیر خودکشی کرده بود. هیچ شناسایی مثبتی از راهزنان نشد اما به نوعی مفروض شد که حماسه فیلم بوچ کسیدی و ساندنس کید به پایان رسید. پیکر راهزنان در قبرستان کوچک سن ویسنته دفن شد و نام این شهر برای همیشه در کتاب های تاریخ حک شد. براساس شایعاتی که تا به امروز ادامه داشته اند، مجرمان از قانون گریخته و بقیه زندگی خود را به طور ناشناس در ایالات متحده یا کشور دیگری گذرانده اند.حتی لولا، خواهر کسیدی که در سال 1980 درگذشت، ادعا می کند کسیدی به خانه خانوادگی در سرکلویل بازگشت. براساس فرضیه دیگری از زبان یک دکتر،کسیدی به پاریس رفت و چهره خود را با جراحی تغییر داد. مورخان محلی بر این باورند که مدارک کافی برای اثبات اینکه بوچ و ساندنس در بولیوی کشته شده، وجود دارد اما در نهایت همه آن ها غیرمستقیم است. این داستان سرنوشت بوچ کسیدی و ساندنس کید را آن گونه که بود، بیان کرد.