روستای گیلوان اردبیل؛ منطقه ای دیدنی و شگفت انگیز

روستای گیلوان اردبیل در منطقه ای کوهستانی قرار دارد. این روستای ساخته شده از کاهگل، چوب و سنگ در سال 1375 بالغ بر 204 نفر جمعیت داشت اما، طبق آمارگیری دیگری در سال 1385 این جمعیت به 120 نفر کاهش یافت. اهالی روستای گیلوان در اردبیل از راه زراعت، صنایع دستی و باغ داری و دامداری درآمد کسب می کنند. جمعیت این روستا در زمستان کم است، ولی در تابستان به 2000 نفر هم می رسد که یکی از علل اصلی آن، خوبی آب و هوای منطقه هست. زردآلو، گلابی و سیب از محصولات باغها و توتون، ذرت، لوبیا و یونجه محصولات زراعی هستند. با ما در این مقاله جذاب و خواندنی همراه باشید تا شما را با روستای گیلوان اردبیل آشنا کنیم.

جاذبه های گردشگری

این روستا جاذبه های طبیعی بسیاری دارد که از جمله آنها میتوان به رودخانه گیلوان، فضای سبز، مناظر و ارتفاعات کوهستانی اطراف، مزارع گندم و باغهای سرسبز میوه های آبدار و خوشمزه تابستانی و بهاری اشاره کرد. روستای گیلوان در اردبیل علاوه بر جاذبه های طبیعی، دارای جاذبه های تاریخی مانند قلعه خشتی بوده که این اثر زیبا به علت کاوشهای غیر اصولی و بدلیل مرمت نکردن رو به تخریب هست. از قسمت های دیگر این منطقه، گورستان باستانی گیلوان است. مقبره میرزا کوچک خان جنگلی نیز در این روستا قرار دارد که در سال 1344 و طبق درخواست نوه ایشان نبش قبر انجام شد.

گفته می شود در زمانیکه میرزا کوچک خان و یارانش پس از شکست در نهضت جنگل به سمت منطقه کوهستانی گیلوان حرکت می کردند، در طوفان و بوران مانده و توان مقاومت نداشتند. در هنگامیکه این مرد بزرگ میرزا هوشنگ را بر کول داشت، در 11 آذر 1300 جان به جان آفرین تسلیم کرد.

آداب و رسوم و مسیر دسترسی

اهالی روستای گیلوان استان اردبیل لباس محلی مانند تالشی ها دارند؛ پوشش مردان در زمستان کلاه، نیم تنه، جلیقه پشمی، پیراهن جلو بسته، شال و دستکش بوده و زنان هم مانند زنان تالشی پیراهن بلند با دامن پر چین، پیژامه طرح دار با جلیقه رنگ تیره به همراه شال گلدار می پوشند. لباس کودکان هم به مانند لباس پدر و مادرانشان بوده و زبان محلی اهالی تاتی یا همان تالشی هست. غذاهای محلی این منطقه اکثرا آبگوشت و آش است. در این روستا جشن نوروز، سده و آبانگان برگزار می شود و مراسم شب یلدا، یوله چله، قصه چله و سیومو هم به قوت خود باقی هستند. در مراسم های عروسی اشعار عاشقانه به زبان محلی و آذری خوانده می شوند که چاشنی آنها هم سرنا، دهل و رقص محلی است.