ایستگاه تحقیقاتی قطب جنوب (جنوبگان) اسکات آموندسن

ایستگاه تحقیقاتی قطب جنوب در چندین مرحله ساخته شد، بنابراین اولین گروه از ساکنان توانستند در ژانویه 2003 در آنجا ساکن شوند و این مکان به طور رسمی در ژانویه 2008 افتتاح شد. فعالیت های تابستانی در اکتبر 2011 آغاز شد. این ایستگاه بلند 6039 متر مربع مساحت و 128 متر طول دارد و چون در ناحیه ای بادگیر ساخته شده است، طراحی اش از نوع هوانوردی است که به پاک کردن برف ها از زیر آن کمک می کند. ایستگاه تحقیقاتی اسکات آمونسن 150 نفر را در تابستان و 50 نفر در زمستان را در خود جای می دهد. دو واحد جدا، آبی خاکستری و شبیه نعل اسب با پیاده روهایی قابل انعطاف به هم متصل شده اند و می توانند توسط ستون هایی بالا بروند تا از حجم مخرب برف در امان باشند. ورودی اصلی، که گاهی اوقات "مقصد آلفا" نامیده می شود، رو به یک مسیر اسکی است. ورودی پلکانی دیگر که در پشت ایستگاه قرار دارد، "مقصد زولو" است.

ایستگاه تحقیقاتی اسکات آمونسن

یکی از واحدها، اتاق های نشیمن و ناهارخوری، یک بار، بیمارستان، خشکشویی، فروشگاه، اداره پست و یک گلخانه را در بر می گیرد (علاوه بر اینکه این مکان، حس مدرن بودن و حسی شبیه یک ایستگاه فضایی را منتقل می کند، به عنوان تالار پرورش غذا نیز شناخته می شود) در واحد دیگر، دفاتر کار، آزمایشگاه ها، کامپیوترها، ارتباطات مخابراتی، یک نیروگاه اضطراری، اتاق های کنفرانس، اتاق های تمرین موسیقی و یک باشگاه وجود دارد. اتاق های راحت مطالعه و کتابخانه های در هر دو واحد وجود دارند. این ایستگاه دارای پنجره های سه جداره، درهای فریزری 200 کیلوگرمی و ساخته شده از فولاد ضدزنگ است و فشار هوای داخل به گونه ای تنظیم شده که مانع ورود سرما می شود. در یک سمت، یک برج آلومینیومی چهار طبقه، که به عنوان "قوطی آب جو" شناخته می شود، یک پله، آسانسور جابجایی بار و خدمات رفاهی است. پنل های فتوولتانیک (پنل هایی که دارای سلول های خورشیدی هستند) از تابش 24 ساعته خورشید در تابستان نهایت استفاده را می برند. یک توربین بادی بین سال های 2009–10 اضافه شد ولی بادهای نه چندان قوی فلات قطبی به این معنا است که ایستگاه به یک مزرعه بزرگتر آسیاب بادی احتیاج دارد تا بتواند نیازهایش را برآورده کند.

ایستگاه تحقیقاتی قدیمی

قبل از پیدایش این ایستگاه، از 1975 تا 2008، خانه در قطب تحت عنوان "Dome" یا "Dome, Sweet Dome" شناخته می شد. بنای سابق که بین سال های 1971 تا 1975 ساخته شد، یک گنبد نقره ای خاکستری آلومینیومی متشکل از سطوح هندسی بود که 50 متر قطر و 15 متر ارتفاع داشت. این بنا، شامل سه ساختار بود که هر کدام دو طبقه بلندی داشت و اقامتگاه ها، ناهارخوری ها، آزمایشگاه و امکانات تفریحی را در خود داشت. اگر چه Dome (به معنای گنبد)، این ساختمان ها و ساکنین آن را از باد حفظ می کرد ولی در مور سرما کاری از دستش برنمی امد- متاسفانه بدون حرارت بود. یک کف پوشیده با برف و یک سوراخ در سقف داشت تا به بخار آب اجازه خروج از آن را بدهد. با گذشت زمان، به خاطر اینکه ایستگاه تحقیقاتی قطب جنوب زیر برف و یخ می رفت، بخش هایی از آن ناامن می شد. خاموشی های گاه به گاه و نشتی های سوخت امنیت ایستگاه تحقیقاتی قطب جنوب را تهدید می کرد و برفی که می بارید شروع به خراب کردن بنا کرد. به خاطر همه این مشکلات، ایالات متحده آمریکا این امکان فعلی را ساخت. ساختار بنای قبلی طی چند سال، تکه تکه شد و قطعات نهایی در 2010 کلا برداشته و به خلیج Hueneme در کالیفرنیا برده شد؛ جایی که هم اکنون بخش بزرگ تر بالایی بنا در موزه Seabee قرار داده شده است. کار روی ایستگاه فعلی 174 میلیون دلاری در 1997 آغاز شد و 80 کارگر ساختمانی داشت که 25% آنان زن بودند و نه ساعت در روز و شش روز در هفته کار می کردند. در روزهای 24 ساعته تابستان، کارگران در سه شیفت کار می کردند. کارگران توضیح دادند که چگونه در میان خطرهای کاری غیر معمولی که در اینجا وجود داشت؛ فلز، دستان لخت آنان را مانند یک اجاق داغ می سوزاند. ضمنا، جمعیت زمستانی عادی این ایستگاه، با اضافه شدن کارمندان این بنا، دو برابر شد. صدها پرواز مواد ساختمانی مورد نیاز را از McMurdo آوردند که یکی بعد از دیگری برنامه ریزی، تهیه شده و طی سال های طولانی با کشتی به McMurdo برده شده بودند.