درباره هپاتیت E چه می دانیم؟

در اغلب موارد عفونت با ویروس هپاتیت E به شکل بدون علائم بالینی تظاهر می کند ولی در موارد علامت دار مانند سایر هپاتیت های ویروسی باعث ایجاد علائم مقدماتی و زردی می شود.

بنابر اعلام وزارت بهداشت، از نظر اپیدمیولوژی، عفونت با ویروس هپاتیتE به دو دسته اپیدمیک و آندمیک تقسیم بندی می شود. در نوع اپیدمیک که بر اثر ژنوتیپ های یک و 2 ویروس به وجود می آید، عفونت مزمن ایجاد نمی شود و این بیماری خاص انسان است. این نوع هپاتیت E در کشورهای در حال توسعه در آسیا، آفریقا و به خصوص در کشورهایی که از نظر تامین منابع آب سالم و بهداشت محیط وضعیت مناسبی ندارند، یکی از مسائل مهم بهداشتی است. نوع آندمیک هپاتیت E در اثر ژنوتیپ های 3و4 بوجود می آید که در بین مردان و سالمندان شایع تر است. این نوع هپاتیتE ، یک بیماری مشترک بین انسان و دام است و می تواند در انسان باعث عفونت مزمن شود. گزارش های بسیاری از بروز هپاتیت حاد و مزمن با ژنوتیپ های 3 و 4 ویروس هپاتیت E در کشورهای ژاپن، چین، هند، پاکستان و مکزیک ارائه شده است.

به طور معمول هپاتیت E نیز مانند هپاتیت A منجر به حالت مزمن نمی شود. عفونت با این ویروس معمولا خود محدود شونده است و میزان مرگ و میر ناشی از آن نسبتاً پایین و حدود یک تا 4 درصد است ولی در زنان باردار این میزان تا حدود 20 درصد افزایش می یابد.

شیوع هپاتیت E با بررسی سرو اپیدمیولوژی در کشورهای در حال توسعه بین 10 تا 35 درصد گزارش شده است. در برخی از گزارش ها به عنوان شایعترین نوع هپاتیت حاد تک گیر در بالغین کشورهای جهان سوم مورد توجه قرار گرفته است. افرادی که در کمپ های شلوغ زندگی می کنند مانند پناهندگان یا کسانی که در مکان های اسکان موقت زندگی می کنند در معرض خطر بالاتری قرار دارند.

بنابر اعلام وزارت بهداشت، ایران یکی از کشورهای آسیایی است و به عنوان یکی از مناطق آندمیک هپاتیتE شناخته شده است. به طوری که شیوع آلودگی به این ویروس در جمعیت معمول این کشور حدود 8 تا 13 درصد برآورد شده است. به نظر می رسد که عفونت در طول زمان روند کاهشی داشته است که این امر ممکن است به دفع بهداشتی فاضلاب و دسترسی به آب بهداشتی سالم ارتباط داشته باشد.