دریاچه لاگونا دلوس که رازی 500 ساله در دل خود دارد

دریاچه لاگونا دلوس یکی از مهمترین مکان ها در کشور اینکاها و از عجیب ترین دریاچه ها در جهان است. اما تنها 150 نفر هر سال به این مکان از راه دور سفر می کنند. در بالا کوه آندس شمال غربی، دریاچه خیره کننده ای است که بیش از 500 سال رازی را نگه داشته است. Laguna de los Condores، واقع در منطقه چاچاپویاس از راه دور شمال پرو، در سال 1997 هنگامی که باستان شناسان صدها مومیایی را در یک مأموریتی در صخره ای شیب دار ساخته شده بود کشف کردند، که تبدیل به یکی از مهمترین مکان های اینکا شد. این بدن ها در نزدیکی موزه Leymebamba حفظ شده اند، اما فکر می کنم که هزاران جسد محافظت شده در 17 مکان دیگر که در کوه های پوشیده از جنگل پنهان شده اند، باقی مانده است که هنوز با هزینه بالای کار باستان شناسی در این ناحیه دور از دسترس است.

دریاچه ای مرموز

باور نکردنی است، فقط 150 نفر هر ساله به این ناحیه شناخته شده حرکت می کنند. اما این به نظر می رسد که با ساخت نخستین ماشین برقی که به مکان باستان شناسی Kuelap نزدیک است تغییر کند. در 80 کیلومتری شمال لانگ دلووس کانادورها، ویرانه های کوه کولاپ که به نام "ماچو پیکو شمالی" شناخته شده اند، مرکز مذهبی و سیاسی برای مردمی که پیش از اینکا Chachapoyan بودند است. در ماه ژوئیه سال 2016، ماشین برقی افتتاح شد- همراه با برنامه برای شروع پروازهای تجاری به منطقه به این معناست که ماهها و سالهای آینده تعداد بیشتری بازدید کننده در کل منطقه چاچاپویاس مشاهده خواهد شد. بر طبق بیوشیمی انسان شناسی دکتر سونیا گیلن، کارشناس پیشرو در پرونده مومیایی، جستجو در دریاچه لاگونا دلوس یکی از مهمترین کشفیات مربوط به دوره اینکای جنوبی در آمریکای جنوبی است؛ زیرا این یکی از تنها دو مکان دفن بزرگ اینکا است. که از تخریب توسط فاتحان اسپانیایی ها رهایی یافته است. گیلن گفت: "این کشف نوعی معجزه بود، وقتی که او را در " موزه لیمبامبا " یافتم. "این مومیایی ها بسیار قابل توجه هستند، زیرا اولین کسانی هستند که به ما نشان می دهند که اینکاها مرده خود را به روش سلطنتی آماده می کنند. آن ها پوست را محافظت می کنند و آن را به چرم می چسبانند و اندام ها را از طریق مقعد استخراج می کنند. " سپس بدن های مومیایی در منسوجات بافته شده می پیچند و با مصنوعات، مانند گلدان، پر، سبد های بافته شده و کوپوس، احاطه شده و ارائه میکنند. اینکا ابزارهایی جمع آوری کننده دارند که گزارش ها و اصل و فرع بررسی شده را ضبط می کنند. او توضیح داد که آن ها در دریاچه لاگونا دلوس، به دلیل فرایند دقیق باقی مانده در جامعه ی اینکا و فقدان پوشش و شکسته شدن استخوان ها که معمولا به وسیله کارگران انجام می شود، مومیایی می کردند. یکی از دلایلی که اینکا نخبگان خود را مومیایی کرده بود این بود که آنها را با جامعه مرتبط سازند.

راز دریاچه لاگونا دلوس

 گیلن گفت: "اینکاها به روش دفن سلطنتی احترام می گذاشتند، زیرا هنوز بخش زیادی از جهان از این روش استفاده میکردند." "روش مومیایی اینکا در جلسات هنوز مطرح می شود، هنوز این ویژگی را حفظ میکنند و تصمیم می گیرند." گیلن مرا  به ردیف مومیایی که در قفسه های موزه  قرار داشت برد، بعضی از آنها هنوز در لباس سنتی مراسم تشییع جنازه پیچیده شده بودند، دیگران با اسکلت های آنها قابل مشاهده بود، بدن آنها در موقعیت جنین قرار داشت. "هر مومیایی می تواند یک داستان را به شما بگوید. این پسر وقتی که او 17 یا 18 ساله بود فوت کرد؛ ما می دانیم که مرگ او به دلیل دندان های او بوده است، "او با اشاره ای به بدن می گوید. "او یک شکارچی پرنده بود زیرا بدنش در تور پیچیده شده است." پرندگان در جامعه اینکا ارزش زیادی داشتند و یک شکارچی پرنده نقش مهمی داشت. من با داستان هایش به طرز شگفت انگیزی روبرو شدم و تصمیم گرفتم مسیر 10 ساعته ای را از روستای لیمبامبا به لاگونا دلوس کانادورها ، از طریق جنگل های آمازون و دشت گلی که در طول مسیر بود عبور کنم. این مناظر من را خوشحال می کرد و تماشایی بود. ابرها درهم می ریختند، کوه های با صاعقه پر از دریاچه شدند، آبشارها به صورت چهره ای پاک فرو ریختند و همه چیز در آب دریاچه ی تاریک انعکاس می یافت. بعد از یک شب اقامت در یک خانه ساده با زمین لجنی، ایلین راهنما و من از دریاچه با یک قایق کوچک عبور کردیم. ایلین ماهی گرفت، ماهی قزل آلا فریبنده را برای یک شام سنتی Andean trucha (ماهی سرخ شده در یک سس لیمو یا کرم) به ارمغان می آورد. او اشاره کرد که در نزدیکی پایه کوه دو مومیایی پیدا شده است.یک برنامه خشن اتفاق افتاده بود، بدن ها باقی ماند؛ مومیایی ها برای حفاظت از آنجا منتقل شده اند. اما این دو جسد بودند که سرنخ های اولی را در مورد مومیایی ارائه می دادند که این آب معمولی نیست. یک ساعت بعد ما به طرف مقابل تالاب رسیدیم و پیاده روی با شیب های تند را از جنگل های انبوه آغاز کردیم. آیلین با یک کارد بزرگ در دست، یک مسیر را کند و ما را از زیر آبشارها گذراند و از نردبانی که توسط باستان شناسان از قبل گذاشته شده بود بالا رفتیم. در هنگام ورود ما چندین ساختمان رنگ آمیزی شده را کشف کردیم که مومیایی ها در اصل در آن قرار داشتند. آن جا استخوان ها و جمجمه ها پراکنده شده بود و آثار هنری باستانی حیوانات و نمادها روی دیوارها نقاشی شده بود. طبق گفته های گیلن، مکان های دفن مانند مقبره های دریاچه لاگونا دلوس برای موفقیت اینکاها در کنترل منطقه، فرهنگ و مردم بسیار مهم بود، زیرا روش Chachapoyan برای دفن با سنت مومیایی اینکا جایگزین شدند و این مکان را تبدیل به یکی از عجیب ترین دریاچه ها در جهان کرد.

از عجیب ترین دریاچه ها در جهان

"هنگامی که اینکاها این منطقه را فتح کردند، آنها الگوی مراسم ترحیم را عوض کردند. آنها گفتند که مقبره ها (قبل از اینکه اینکا قبلی تمدن چاچاپویا بمیرد) را خالی کردند و روح آنها را با تسخیر مکان مقدس فتح کردند. " من در میان خرابه های مقبره ها نشسته بودم، و به سمت دریاچه به سمت خرابه های روستای در سمت مقابل که در آن اینکا و قبل از آنها چچاپوایان زندگی می کردند، نگاه می کردم. یک آبشار از صخره به طرف من فرود می آمد. من فکر کردم افرادی که در اینجا زندگی می کردند چگونه آنها موفق به ساختن ساختمان هایی با این گونه صخره های پرشیب در جنگل شدند. ظاهرا به نظر می رسد که چنین مکان زیبایی که یک جامعه پیشرفته برای بیش از 500 سال می تواند در طول فتح اسپانیا متروکه بماند توسط طبیعت مجددا اصلاح شده و می تواند برای هزار سال پنهان بماند. من نمی توانم کمک کنم اما تعجب می کنم از اینکه چه چیز دیگری در کوه ها پنهان شده است.