باید آداب زیستن در سرزمین بی قرار را به یاد آورد

خبرگزاری مهر/ براساس آخرین گزارش های منتشر شده، باید آداب زیستن در سرزمین بی قرار را به یاد آورد.

نشست تخصصی میراث فرهنگی ناملموس (ICH) و مسئولیت اجتماعی (CSR) در مواجهه با حوادث و سوانح در پژوهشکده سوانح طبیعی در حال برگزاری است.

در این نشست سید محمد بهشتی، کارشناس میراث فرهنگی گفت: در زمانهای گذشته کاشان یک بار زلزله شدیدی دید اما در مدت 9 سال مانند یک جواهر از اول ساخته شد آن هم در سه سال آخر سلسله زندیه. این اتفاق نشان می دهد که مردم زمانی با دانش خودشان شهر را می ساختند و با بحران ها مقابله می کردند.

وی گفت: در سال 70 استانداری به ماسوله رفت و نگاهی به پل زوار دررفته چوبی انداخت خجالت کشید و دستور داد پل بتونی درست و حسابی ساخته شود. این پل در سیل سال 77 کارکرد دیگری پیدا کرد. وقتی سیل آمد چوب و مصالح مختلف پشت این پل گیر کرد و مانند سدی شد که همه شهر را آب گرفت و همه چیز را از جا کند حتی گردشگران شهر را با خودش برد. پس اگر این پل درست و حسابی نبود حتماً ماسوله خسارت کمتری می دید.

وی گفت: تا سال 40 حامل های انرژی در ماسوله چوب بود نه برق و گاز. سنتی در ماسوله وجود داشت که برای تأمین این حامل های انرژی چوب از جنگل نگیرند بلکه هر چه چوب از کف رودخانه بود جمع می کردند برای همین همیشه کف رودخانه تمیز بود. خاصیت پل زوار دررفته مانند فیوز خانه ها بود که اگر برق نوسان داشته باشد اول آن فیوز می سوزد نه کل خانه. اما با ساخت پل جدید در واقع فیوز برداشته شد تا کل شهر از بین برود!

این پژوهشگر با بیان اینکه قاعده زیستن در سرزمین بی قرار یعنی مدیریت کردن بی قراری و نساختن پل های زوار دررفته گفت: در سرزمین بی قرار باید بین دو بحران زندگی کرد و پذیرفت که بحران امری اجتناب ناپذیر است. نباید از وقوع سیل تعجب کنیم بلکه باید همیشه آمده وقوع سیل و زلزله باشیم.

رئیس اسبق پژوهشگاه میراث فرهنگی تصریح کرد: تا دهه 40 در همه خانه ها صندوق خانه ای وجود داشت. وجه سمبلیک آن این بود که چیزهای ارزشمند را در آن برای روز مبادا قرار می دادند همه کسی به آن راه نداشت و از تربت کربلا تا سیسمونی بچه های که هنوز به دنیا نیامده را میشد در آن دید. ما برای روز مبادا خودمان را آماده می کردیم اما الان چنین چیزی را فراموش کرده ایم. در سرزمین بی قرار زندگی می کنیم و تعجب می کنیم چرا در رودبار زلزله آمده است. دیگر انگار اهل این سرزمین نیستیم.

بهشتی ادامه داد: باید آداب زیستن در سرزمین بی قرار را به یاد آورد. تاب آوری از جمله این آداب است. چرا ما تاب آوری را به صفر رسانده ایم؟ در زمانی که زلزله آمده بود فیلم گرفته و گفتند که مسئولان کجایید که آب به زیر چادر زلزله زده ها رفته است؟ چرا جای دیگری نرفتند چادر بزنند؟ چرا همیشه چشممان به سوپرمنی است که بیاید و مشکل ما را حل کند؟ چرا منتظریم مسئولین کاری کنند زمانی بود که خودمان مشکلمان را حل می کردیم. معطل دولت نبودیم.

وی گفت: وقتی کاشان و تبریز زلزله آمد، نفت نبود مردم کاشان را در 9 و تبریز را در 6 سال ساختند. حالا بروید ببینید چند سال از زلزله بم میگذرد و چقدر از آثار زلزله باقی مانده است. چرا آن زمان توانمندتر بودیم؟ چه چیزی را از دست دادیم که دیگر آن توانایی ها را نداریم در عین اینکه پول و سازمانهای متولی و غیره داریم.

بهشتی با بیان اینکه این سرزمین بی قرار دست از سر ما برنمی دارد، گفت: تکنولوژی پیشرفت کرده و هنوز که هنوز است تهران در معرض تهدید زلزله قرار دارد. سوانح و بی قراری ها جزو اصول ثابت این سرزمین هستند. تاب آوری مهمتر از تکنولوژی است.