سنگ زنی نوعی آیین مذهبی است که در یکی از شهرستانهای خراسان شمالی اجرا می شود

ایسنا/ براساس اخبار بدست رسیده، سنگ زنی نوعی آیین مذهبی است که در یکی از شهرستانهای خراسان شمالی اجرا می شود.

علی حسین پناه، کارشناس جامعه شناسی که مسئول تهیه پرونده ثبتی «مراسم سنگ زنی» بوده، گفت: 15 آیین محرمی در خراسان شمالی در فهرست میراث ناملموس به ثبت رسیده است؛ از جمله نخل گردانی در منطقه جاجرم، پرده خوانی عاشورا و تعزیه خوانی که در تمام استان اجرا می شود و آیین سنگ زنی که در یکی از شهرستانهای این استان هر سال به مناسبت عاشورا برگزار می شود.

او درباره آیین سنگ زنی در خراسان شمالی توضیح داد: در شهرستان «بام» میدانی به نام امام حسین (ع) در کنار مسجد جامع وجود دارد که روز عاشورا وقتی دسته های عزاداری برای عرض ارادت به مسجد جامع می آیند و علم ها را به نشان احترام به حرکت در می آورند و در گوشه ای شروع به عزاداری می کنند، هیأتی به نام «سنگ زنی» در کنار دسته های عزاداری مراسم ویژه ای را اجرا می کند.

حسین پناه افزود: هیأت سنگ زنی پس از ادای احترام دسته عزاداری به میدان می آید، در حالی که شرکت کنندگان آن دو سنگ در دست دارند و با نوحه خوانی مداح، سنگها را یک ضرب و سه ضرب به یکدیگر می زنند. در یک ضرب سنگها را بالای سر به هم می زنند و در سه ضرب یک بار بالای سر، یک بار جلو سینه و بار سوم جلو زانوی خود سنگها را به هم می زنند. در این مراسم یک حالت عرفانی خاصی به وجود می آید که معمولا هر نوحه آن پنج تا ده دقیقه طول می کشد. پس از پایان نوحه، این هیأت کنار می رود و استراحت می کند و در این فاصله، هیأت بعدی وارد میدان می شود و پس از عرض ارادت دسته عزاداری بعدی، هیأت سنگ زنی دوباره به میدان می آید و یک نوحه دیگر اجرا می کند.

مسئول تهیه پرونده ثبتی «مراسم سنگ زنی» اظهار کرد: ریشه این آیین به قبیله بنی اسد باز می گردد، وقتی که واقعه عاشورا رخ می دهد، قبیله بنی اسد از پیکر شهدا در برابر حیوانات وحشی محافظت می کردند و با سنگ به آنها می زدند. طبق تحقیقات و مصاحبه هایی که با محلی ها انجام دادیم، مشخص شد که سنگهای این هیأت را پدران آنها از کربلا آورده اند و با همان سنگها مراسم سنگ زنی اجرا می شده است.

این کارشناس جامعه شناسی با بیان اینکه مراسم سنگ زنی این روزها با چوب اجرا می شود و دو چوب را به عنوان نمادی از سنگ بر هم می زنند، یادآور شد: این آیین در سال 1398 و به شماره ثبت 1917 در فهرست میراث ناملموس کشور به ثبت رسیده است.