دیپلماسی فرهنگی مکزیک در ایران

خبرگزاری مهر/ این خبر پیرامون دیپلماسی فرهنگی مکزیک در ایران برای شما مخاطبان گرامی نگارش شده است.

دیگو روییز گایول، معاون سفارت مکزیک در ایران در یادداشتی پیرامون دیپلماسی فرهنگی مکزیک در ایران و به مناسبت برپایی نمایشگاهی از آثار عکاسی و نقاشی های فریداکالو و دیگو ریو را (مشهورترین زوج هنری مکزیک) در کاخ نیاوران نوشت: مکزیک و ایران را جغرافیا، تاریخ، زبان، مذهب و گاهی ژئوپلیتیک از هم جدا کرده اند. اما آنها را میراث تمدن ها، توسعه هنری و فرهنگی فراوان، مناظر وسیع و متنوع، و جوامع گرم و مهمان نوازشان متحد کرده است.

سفارت مکزیک در ایران از طریق دیپلماسی فرهنگی خود تحت رهبری سفیر گیئرمو پوئنته اوردوریکا به دنبال توسعه درک و توجه به عناصری است که ما را به هم نزدیک می کند.

هدف اصلی این است که مکزیک را در بعد مناسب خود نشان دهیم، عمق و غنای تولید هنری و هویت فرهنگی مکزیک را به نمایش بگذاریم و به دنبال بیان کلیشه ها نباشیم.

برنامه فرهنگی مکزیک در ایران نیز به دنبال گرد هم آوردن نمادها و خالقان اثر ایرانی و مکزیکی است. معمولاً از ماه مارس حوالی نوروز آغاز می شود و با روز مردگان پایان می یابد. این برنامه به نحوی چرخه اجدادی آتش را که در تمدن های باستانی هر دو ملت وجود دارد دنبال می کند.

در یکم فروردین، با فرا رسیدن بهار، سال نو ایرانی آغاز می شود و با آن نیز جرقه ای که آتش زندگی را شعله ور می کند. در طول سال، سفارت نمایشگاه های هنری، کارگاه های نویسندگی، نمایش فیلم، دوره های زبان اسپانیایی و فعالیت های مرتبط با سنت های مهم مکزیکی را ترویج می دهد. این شعله تا روز مردگان که اجدادمان را یاد می کنیم و آخرین نفس زندگی را جشن می گیریم روشن است.

در طول سال 2023 (یا سال 1402) یکی از فعالیت های اصلی این برنامه، به دلیل ارزش زیبایی شناختی و تاریخی آن، برپایی نمایشگاه عکس و تصویر فریدا کالو و دیگو ریو را بود که در مجموعه تاریخی و فرهنگی نیاوران، یکی از مناسب ترین مکانهای فرهنگی ایران ارائه شد. این نمایشگاه که بیش از 5000 نفر از آن بازدید کردند، شامل عکسهایی از مجموعه خانه و استودیو موزه دیگو ریو را و فریدا کالو و همچنین مجموعه ای از 75 نقاشی از هنرمندان ایرانی بود که از زندگی و آثار فریدا الهام گرفته بودند.

علیرغم دوری و چالش های زبان و هویت فرهنگی متفاوت، ارتباط بین شخصیت های مکزیکی نمایشگاه و مردم ایران به شکلی ارگانیک پدیدار شد. بنابراین، تقریباً خود به خود، فریدا و دیگو آنجا بودند و به بازدید کنندگان نیاوران نگاه می کردند. آنها بار نام خود، تاریخ ما، نبوغ و تراژدی خود را به دوش می کشیدند.

سنگینی هویت ما را به دوش می کشیدند. آنها به ما یادآوری کردند که آنها فراتر از محدودیت های زمان و مکان وجود دارند و ما نیز می توانیم آرزوی دستیابی به درجه ای از تعالی را در مسیر زندگی های درهم و گاه به ظاهر بی اهمیت خود داشته باشیم.

دیگو و فریدا به ما یادآوری کردند که مکزیکی بودن سفری است از تضاد دائمی و تناوب بین بداقبالی و تعالی، بین زیبایی ظاهری، عشق و از دست دادن.