ساخت شاهکار مهندسی فیلیپینی ها، تراس های برنج بانائو

در تاریخچه شاهکار مهندسی فیلیپینی ها به این گونه مطرح شده که تراس های برنج دست ساز بانائو که با نام هشتمین شگفتی جهان شناخته شده، آنقدر طولانی هستند که نیمی از کره زمین را می پوشانند. در سراشیبی های بزرگترین جزیره فیلیپین یعنی لوزان در حرکت هستم. نمایی از دشت های سرسبز در امتداد کنتورهای شیب دار کوه های کوردیلرا وجود داشته و تا آسمان ادامه دارند. تراس های برنجی بانائو که با عنوان هشتمین شگفتی جهان شناخته می شوند، یک مثال بی نظیر از ترکیب موزون بشر با طبیعت محسوب می شود. در مقاله نکات مهم درباره شاهکار مهندسی فیلیپینی ها هر چه بیشتر با ساخت شاهکار مهندسی فیلیپینی ها آشنا می شوید.

نکاتی مهم و خواندنی

طبق آمار یونسکو، این تراس ها که به صورت دستی در حدود 2000 سال پیش در دل تپه ها و توسط مردم ایفوگائو به وجود آمده اند، به منظور هدایت آب از جنگل های بارانی بالای خود و کمک به کاشت و رشد مهم ترین محصولات ایفوگائو یعنی برنج ساخته شده اند. با وجود این که تراس های برنج در مکان های دیگر آسیا نیز وجود دارند، ارتفاع، شیب و قدمت تراس های بانوئه باعث شکل گیری یک شاهکار مهندسی کشاورزی سنتی در تاریخچه شاهکار مهندسی فیلیپینی ها شده است. دو هزار سال پس از ساخته شدن این عجایب مهندسی آن ها هنوز هم کار می کنند و بسیاری از این شبکه های بزرگ تراس که با نام پله هایی به بهشت شناخته می شوند، در فهرست جهانی آثار یونسکو به ثبت رسیده اند. اگر تراس ها در کنار هم گذاشته شوند، طول آن ها 20100 کیلومتر خواهد بود که نصف کره زمین را دور می زند. ایفوگائو این برنج ها که با دست درو می شوند را توسط ساخت مجموعه ای از دیوارهای حائل سنگی و گل به وجود آورده است. هر تراس برای دریافت آب از کانال های آبیاری و همچنین نگهداری آب طراحی شده است. در فیلیپین، تراس های پایدار برنج به مانند تراس های بانائو برای اقتصاد و تغذیه محلی و ملی این کشور از اهمیت ویژه ای برخوردار است. تولید برنج این کشور در سال 2017 به میزان 1.65 میلیون تن بیشتر از سال قبل آن بوده و با توجه به این که هر یک از مردم فیلیپین سالیانه به طور متوسط بیش از 100 کیلو برنج مصرف می کنند، این محصول به عنوان مهمترین کالای غذایی اساسی فیلیپین به شمار می آید. کاشتن، کشت و برداشت برنج یک کار کمرشکن است اما مردم ایفوگائوی مدرن که در زیر تراس ها زندگی می کنند کماکان از سنت هایی که از بزرگان خود به ارث برده، استفاده می کنند. بعد از آماده سازی یک بستر، کاشت دانه های مربوط برنج و زهکشی استخرها، آن ها باید از تراس های یکنواخت خود مراقبت کنند که نیازمند مراقبت تقریباً مداوم هستند. بدین منظور آن ها گل و سنگ های گرد و سخت را از شیب های اطراف رودخانه برداشت می کنند تا با این ابزار دیوارهای شیب دار را تقویت کنند. مردم ایفوگائو خود را ایپوگو خطاب می کنند. در گذشته آن ها بولول ها که از چوب ساخته شده را با دست حک می کردند و در زمین های برنج خود قرار می دادند. هنوز این باور وجود دارد که این خدایان مورداحترام محصولات ایفوگائویی ها را حفظ می کند و پرباری محصولات را به همراه دارد اما این خدایان امروزه به بخشی از بازرگانی روبه رشد توریست ها تبدیل شده اند. تا سال 2001 تا 30% از این تراس ها رها شده زیرا مردم ایفوگائو به مناطق شهری کوچ کرده بودند تا شغل های دیگری را پیدا کنند. رهاسازی تراس ها باعث شد که آن ها در فهرست گونه های جهانی در خطر انقراض توسط سازمان یونسکو قرار گیرند اما امید همیشه وجود دارد. ایده پردازی های توریسم پایدار مانند پروژه احیای تراس های برنج بانائو که در سال 2016 با هدف افزایش کمک های مالی و تمایل افراد برای حضور در آن منطقه راه اندازی شد، امید دارد تا کشاورزان جوان را به آن منطقه بازگرداند که این مورد از اساس ترین بخش های ساخت شاهکار مهندسی فیلیپینی ها می باشد.