راه آهن آزادی | یک مسافرت 1860 کیلومتری از میان آفریقا

راه آهن اوهورو یا راه آهن تازارا ملقب به راه آهن آزادی، به طول 1860 کیلومتر، یک شریان قدیمی اما کماکان زنده است که جوامع شهری را به تماشایی ترین مناظر تانزانیا و زامبیا متصل می کند. در سال 1970، رهبران استقلال طلب تانزانیا و زامبیا ساخت را شروع کردند که با اسم راه آهن اوهورو نیز شناخته می شود. این راه از شهر بندری تانزانیا به نام دارالسلام شروع شده و به سمت کمربندی مسی زامبیای مرکزی ادامه دارد. رئیس جمهوران جولیوس نیرره و کنت کاندا امیدوار بودند که بتوانند راهی برای انتقال مردم و کالاهای شهر رودشیای جنوبی (زیمباوه ی امروزی) و آفریقای جنوبی (که توسط افراد سفیدپوست اداره می شدند) به بیرون از آنها پیدا کنند. آنها این راه آهن را راه آهن آزادی نامیدند. پس در ادامه مطالب با ما در مجله گردشگری همگردی همراه باشید برای سفری هیجان انگیز به راه آهن آزادی...

راه آهن آزادی، شریان حیاتی زندگی

امروزه، راه آهن تازارا کماکان یک شریان حیاتی برای صدها جامعه ی موجود در اطراف آن محسوب می شود. کشاورزانی که به کاشت ذرت، برنج و سیب زمینی می کارند از این مسیر محصولات خود را به شهرها و شهرستان ها می رسانند، و بازرگانان نیز کالاهای مشتریان خود را از این مسیر برمی گردانند. به دلیل وجود راه آهن آزادی، روستاهای کوچک به شهرهای بزرگ تبدیل شده اند. قطار معمولی کلیمانجارو که یکی از سه قطار مسافربری تازارا محسوب می شود، برای بسیاری از مردم تانزانیا و زامبیا تنها راه انتقال ارزان و امن محسوب می شود.
قطار به خودی خود یک بازار محسوب می شود. در هر یک از 100 ایستگاه عجیب این قطار، مسافران برای خرید دسته های بزرگ موز به بیرون قطار خم می شوند تا آنها را از طریق پنجره های باریک بخرند و به داخل ببرند. دست فروشان شانس خود را در راهروها امتحان می کنند، و دمپایی های پلاستیکی و نوشیدنی های خنک را می فروشند.
ایستگاه راه آهن تازارا در میان مجموعه ای از سقف های حلبی ساختمان ها در حومه ی دارالسلام قرار دارد. با وجود این که در نمای بسیاری از ساختمان های قدیمی ترک هایی مشاهده می شود، اما به نظر می رسد که از زمان ساخت آنها، تغییرات کمی در آنها اعمال شده است. در جلوی درهای چوبی که در حال باز و بسته شدن هستند، بازرس ها به کنترل و پانچ بلیط مشغولند، در حالی که اشیای بزرگتر مانند مبل ها و قاب های تختخواب ها در انبار امانت ها وزن می شوند. دقیقاً در ساعت 13:00، درهای سکوها باز شده و جمعیتی به جلو حمله ور می شوند تا صندلی های کنار پنجره ها را برای خود در اختیار بگیرند.
در زمان حرکت، قطار از دارالسلام خارج می شود، به سمت کشتزارهای گرمسیری حرکت می کند و دقیقاً قبل از طلوع خورشید به Selous Game Reserve وارد می شود. چند نوع گوزن آفریقایی و میمون قبل از اتمام شب دیده می شوند، اما به مسافرین گفته شده است که در زمان تاریکی، زرافه ها و کفتارها نیز خیلی دور نیستند. همچنین مسافران و کارگران داستان هایی درمورد فیل هایی گفته اند که مانع حرکت قطار در مسیر خود شده اند.
منظره از شب تا زمانی که از خواب بیدار شوید بسیار تغییر می کند. غبار اطراف یک جنگل معتدل را فرا گرفته است و قطار در اطراف تپه های شیب دار و در امتداد دره های عمیق در حرکت است. در هنگام شب، قطار حدوداً 600 متر ارتفاع گرفته است و به سمت Great Rift Valley حرکت می کند. در حین ساخت راه آهن اوهورو، مهندسین تازارا در این مکان با سخت ترین چالش ها روبرو بودند. آنها باید با استفاده از دینامیت ها سوراخ هایی را در بزرگترین کوه ها به وجود می آوردند.
در سال 1964، زامبیا (که در آن زمان با نام رودسیای شمالی شناخته می شد) که در خشک سالی گرفتار شده بود، از بریتانیا مستقل شد و کنترل ثروت های معدنی و طبیعی خود را در اختیار گرفت. با این وجود، همسایه ی آن یعنی رودسیای جنوبی با زامبیا دشمن شد و قانون های بسیار سخت گیرانه ای برای انتقال مس به بندرهای جنوبی آفریقا تعیین کرد. لذا به نام سوسیالیسم آفریقایی، رئیس جمهوران کاوندا و نیرره توافق کردند که راه آهن اوهورو را بسازند تا برای انتقال مواد از زامبیا به شمال دارای استقلال اقتصادی باشند.
رئیس مائو زدونگ یک وام 400 میلیون دلاری برای ساخت راه آهن تازارا پیشنهاد داد و ده ها هزار کارگر چینی راه آهن به سمت آفریقای شرقی آمدند. این اول پروژه ی بزرگ چین در آفریقا محسوب می شود؛ امروزه، این کشور آسیایی تقریباً در تمام کشورهای آفریقای شرقی به پروژه های ساخت راه آهن مشغول هستند، امری که انتقاد طرفداران استعمارگری و وام های پنهانی را به همراه داشت زیرا باعث می شد به کشورهای درحال توسعه اجازه ی خودنمایی داده شود.
قطار بدون توقف در حال حرکت است و در تپه های پراکنده و زیبای اطراف شهر تانزانیایی امبیا در ارتفاع 1800 متر از سطح دریا قرار می گیرد که بعد از آن کم شدن ارتفاعی شیب دار در امتداد مرز زامبیا اتفاق می افتد. با وجود این که راه آهن با اهداف اقتصادی ساخته شد، این خدمات اهمیت زیادی برای خانواده های اطراف راه آهن داشته است. این جوامع چهل سال است که برای رساندن فرزندان خود به مدارس و انتقال عزاداران به مراسم ختم، به این شبکه های ریلی وابسته اند.
متأسفانه، این سرویس قدیمی در خطر است. واگن های خارج شده از ریل و یا رهاشده در اطراف طول ریل پراکنده شده اند. چارلز سیامه در حالی که لوکوموتیو دیزل را با شتاب از سکوی ایستگاه حرکت می داد گفت: "باید مواظب باشید و به خوبی فکر کنید.". او از سال 1983 راننده ی قطار بوده است، اما از همان موقع، راه آهن شروع به فروریختن کرده است. "به دلیل مشکلاتی که صندلی های قطار دارند، حداکثر سرعت مجاز ما 40 کیلومتر بر ساعت است."
بسیاری از کارها در انبارهای تازارا کنار گذاشته شده است و کارگران در حال رسیدن کمک های مالی و ابزارهای موردنیاز خود هستند. در یک کارگاه نسبتاً تاریک، ماشین ها در حال خردکردن و ساخت دوباره ی چرخ های کالسکه هستند که معمولاً به صورت کالای اصل چینی خریداری شده و از دهه ی 1970 به این کشور وارد می شوند. تأخیر و خرابی قطارها یک امر شایع است. مسافری به نام بیوتی موانگو در حالی که قطار به کاپیری امپوشی در زامبیا، آخرین ایستگاه قطار، نزدیک می شد گفت: "زمان سفرها در حال بیشتر شدن است".
با این حال، این امید وجود دارد که مسافران و شرکت های حمل و نقل به صورت پایدار افزایش یابند. فعالیت های افزایش یافته در بندر دارالسلام و همچنین افزایش اعتماد به راه آهن تازارا به عنوان یک روش انتقال ارزان و قابل اعتماد به جای مسافرت جاده ای، باعث شده است که تازارا مجدداً به میادین بازگردد. در بهار امسال، انتظار می رود که دولت چین با استفاده از وام ها و ابزارهای جدید، به تعمیر این خط راه آهن بپردازد.
در ساعت 2 بامداد، قطار به آسانی به ایستگاه کاپیری امپوشی می رسد، 12 ساعت بیشتر از زمان بندی رسیدن آن. این سفر حدوداً 60 ساعت به طول انجامید. موانگو خود را در یک پتو می پیچد تا برای شب آماده شود، و کیف های خود را در درون ایستگاه راه آهن اوهورو در آغوش می کشد. اتوبوسی که او را به مقصد می رساند تا طلوع خورشید حرکت نمی کند. او می گوید: "خسته شدم، حس بازگشت به خانه را دارم". "نمی توانم برای دیدن فرزندانم صبر کنم."