موزه احد حسینی یکی از موزه های دیدنی تبریز است

سیری در ایران/ براساس آخرین خبرهای بدست آمده و گزارش های منتشر شده، موزه احد حسینی یکی از موزه های دیدنی تبریز است.

احد حسینی در 23 مرداد 1323 در کوزرخانا متولد شد. پدرش سرپرست اتحادیه گرمابه داران شهر و معتمد محل بود. در سالهای آشفته تاریخ ایران پس از جنگ جهانی دوم، خانواده حسینی در فقر شدید زندگی میکرد. احد تمایلی به رفتن به مدرسه نداشت. احد بچه ای لاغر و از نظر جسمانی بسیار ناتوان بود. این بچه درمانده اغلب در بازی های کودکانه صدمه می دید. دررفتگی انگشتان دست و پا همیشه با او بود. روزی در سال 1332 هر دو دست احد دچار دررفتگی شد و ناگزیر هر دو دست او را بسته و با پارچه از گردنش آویزان کردند.

چنین بچه ای نمی توانست شاگرد خوبی باشد. احد حسینی دانش آموز تنبل دبستان بود اما در نقاشی خیلی خوب بود. احد تقلید گری هنری را از مادرش به ارث برده بود. مادر احد حافظه تصویری تیزی داشت، هر وقت در خیابان لباسی را بر اندام زنی می دید و می پسندید، همان لباس را در خانه می دوخت. احد در سال 1342 که در دبیرستان فردوسی مسابقه نقاشی میان دانش آموزان دبیرستان برگزار شده بود، برنده مسابقه شد. برنده شدن احد دبیران دبیرستان را شگفت زده کرد. در همان سال روزی در کلاس چهره دبیر علوم را نقاشی کرد و دبیر گرامی نیم ساعت از کلاس را در ستایش از کار احد سخن گفت. معلم به احد گفت که او رافائل خواهد شد. وی با شوقی جدید ادامه تحصیل داد و در خرداد 1345 دیپلم گرفت.

وی پس از پایان خدمت سربازی به مجسمه سازی علاقمند شد و با گل رس به ساختن نیم تنه های انیشتین، دکتر شوایتزر، برتراند راسل، بتهوون و روسو پرداخت. سپس به تهران رفت و در کارگاه پرویز تناولی سرگرم کار مجسمه سازی شد. سرگردانی و یادگیری کار تا 28 سالگی یعنی تا سال 1351 ادامه یافت و آنگاه به تشویق پرویز تناولی و با کمک مالی برادرش به ایتالیا رفت. احد حسینی دو ماه را در شهر رم و دو ماه را در شهر پروجا سپری کرد و سپس به شهر فلورانس رفت.

نخست، مدت سه ماه در کارخانه سرامیک سازی شهر کار کرد و سپس به آکادمی هنرهای زیبای شهر فلورانس در خیابان «ویا دل آرتیست» وارد شد. در آکادمی زیر نظر استاد «برتی» تحصیل و کار را آغاز کرد. در همان زمان ماسک میکل آنژ را از مرمر ساخت. وی همچنان به انجام کاری منحصر بفرد می اندیشید تا بتواند اثری ماندگار همچون میکل آنژ را از خود به یادگار بگذارد. سرانجام سحرگاه روزی در حالتی بین خواب و بیداری اندیشه ساخت «مجسمه زندگی» در ذهنش پدیدار شد. وی پس از بازگشت به ایران در مسابقات مجسمه سازی که توسط وزارت فرهنگ و هنر در تهران برگزار میشد، بطور پیاپی شکست خورد ولی اراده خود را نباخت و در نهایت، در چهار مسابقه برنده شناخته شده و پس از آن مجسمه زندگی ساخته شد.

ساخت این مجسمه در زیرزمین خانه مسکونی در تبریز از دی سال 1354 آغاز شد و به مدت پنج سال تا فروردین 1359 طول کشید. تنگدستی مهمترین گرفتاری بود. در سال چهارم ساخت این مجسمه گچی، دیگر پولی برای خرید گچ نمانده بود. احد حسینی از نزدیکانش مبلغ ده هزار تومان قرض گرفت. ولی پس از انقلاب گرفتاری دیگری افزوده شد، در فضای آشفته آن زمان کسی به هنر نمی اندیشد. ساخت مجسمه مورد استفبال سیستم نوین سیاسی نبود. بسیاری ساخت مجسمه را با ساخت بت یکی می پنداشتند و آن را حرام می دانستند.

کار حسینی به دلیل حجم بزرگ آن از شکل بت سازی جدا شده بود و در پی خلق یک اندیشه عدالت خواهانه و از بین رفتن استبداد بود. حسینی در پی آن بود که نشان دهد نیروهای بزرگی انسان را در گستره زمان و مکان به بند کشیده اند. در مجسمه زندگی، حسینی رنج انسانهای در بند را نشان می دهد تا تماشاگر به رهایی انسان بیندیشد. گروهی مجسمه زندگی را به مدت یکصد روز در همان محل ساخته شدن تماشا کردند و سپس از یعقوب ثروین، مدیرکل ارشاد آن روز دعوت شد تا مجسمه را ببیند. ثروین مجسمه را پسندید.

حسینی مجسمه را به موزه آذربایجان اهدا کرد و کار انتقال مجسمه به محل موزه آذربایجان آغاز شد. اداره کل ارشاد اسلامی استان مبلغ هفت هزار و پانصد تومان (7500) هزینه حمل را به احد حسینی پرداخت کرد. استاد حسینی شش ماه دیگر در موزه کار کرد تا مجسمه در زیرزمین نصب گردید و رنگ آمیزی شد. نصب مجسمه زندگی در موزه تماشاگران زیادی را به موزه آذربایجان کشاند. استاد محمود فرشچیان پس از دیدن مجسمه، حسینی را مورد تحسین فراوان قرار داد. تحسین استاد فرشچیان نیز به شهرت مجسمه کمک کرد.

پس از ساخت آرم جمهوری اسلامی و نیم تنه استاد شهریار که در مقبره شعرا نصب شده، حسینی مجسمه ای بنام «مادر شهید» ساخت و در مقابل استگاه راه آهن تبریز تصب شد. بسته بودن فضای هنری در سالهای جنگ عراق با ایران سبب شد حسینی به ترکیه برود. در دانشگاه بیازید استامبول مجسمه «جام جهان نما» را در دانشگاه تکرار کرد. این مجسمه بخشی از مجسمه زندگی بود. حسینی در سال 1363 از ترکیه به فرانسه رفت و به مدت پانزده سال در فرانسه ماند.

وی در شهر پاریس در انستیتوی آرتس دکوراتیو شروع به یادگیری مجسمه سازی مدرن کرد. پس از چند سال آموزش، تابستان 1367 کانال پلوس تلویزیون فرانسه مسابقه ای برای ساخت صورتک (Marionette) برگزار کرد. انستیتوی آرتس دکوراتیو حسینی را به مسابقه معرفی کرد. از بین دوازده شرکت کننده داوران کار حسینی را پذیرفتند و حسینی در شش ماه برای کانال پلوس فرانسه شصت صورتک از شخصیت های سیاسی، علمی، ورزشی و هنری را ساخت.

براساس مقاله موزه احد حسینی یکی از موزه های دیدنی تبریز است، باید بدانید که در سال 1374 احد حسینی در شهر پاریس مجسمه مونالیزا را براساس نقاشی هنرمند شهیر ایتالیایی سده چهاردم میلادی، لئوناردو داوینچی ساخت. تابلوی اصلی داوینچی در موزه لوور فرانسه است. نیم تنه بالای مجسمه تقلیدی از نقاشی داوینچی بوده و نیم تنه پایین نوآوری خود حسینی است. این مجسمه در ابعاد 2 در 2 متر ساخته شد. مجسمه مونالیزا در گالری برنانوس پاریس به نمایش درآمد. در همان زمان حسینی در پاسخ به گزارشگر کانال 3 تلویزیون فرانسه درباره انگیزه ساخت مجسمه مونالیزا گفت که لبخند مونالیزا او را به ساخت مجسمه برانگیخت.

لبخند نمایش میل انسان به دوستی، مهر و صلح است. مجسمه مونالیزای حسینی در پایان نمایشگاه در اختیار کلکسیونر ایرانی، همایون مینوئی قرار گرفت. در 1378 حسینی به ایران بازگشت و به مدت پنج سال در زیرزمین خانه اش به خلق آثار شگفتی پرداخت که همه را به موزه آذربایجان تبریز اهدا نمود. مجسمه بیچارگان، زنجیرهای بدبختی، زندانیان سیاسی، جام جهان نما، جنگ از جمله مجسمه های حسینی بوده که دید عمیقی نسبت به سرگذشت و اخلاق انسان در طول سده های گذشته به خصوص سده بیستم دارند. اینک شهرداری تبریز مکانی را برای نصب و نمایش آثار وی اختصاص داده که اسم این مجموعه موزه آثار احد حسینی بوده و در مقبره الشعرا قرار دارد. مجسمه ای مربوط به حیدربابا، سروده معروف استاد شهریار در این مکان توسط استاد به نمایش درآمد.