نهر داریون یکی از جاذبه های گردشگری استان خوزستان به شمار می رود

جاذبه ها/ براساس گزارش های منتشر شده، نهر داریون یکی از جاذبه های گردشگری استان خوزستان به شمار می رود.

نهر داریون یک کانال آبی دستکند بوده و قدمت آن به دوران حکومت داریوش هخامنشی باز میگردد. در مورد قدمت نهر داریون با استناد از متون تاریخی میتوان قرن پنجم قبل از میلاد را که همان دوران حکومت داریوش اول است، در نظر گرفت. در مورد وجه تسمیه این سازه آبی کهن برخی از مورخان و باستان شناسان معتقدند که نهر داریون برگرفته از اسم داریوش است. این نهر تنها سازه آبی شوشتر بوده که با گذشت قرنها هنوز به اسم بانی خود نام برده می شود. این اثر ملی ایران در سال 2009 میلادی به ثبت میراث جهانی یونسکو رسید.

اگرچه بسیاری از مورخان پل بند شادروان را از سازه های آبی دوره ساسانی می دانند، با توجه به وجود نهر داریون در دوره هخامنشی و قرار داشتن ارتفاع آبگیرهای نهر داریون در فاصله ای بالاتر از سطح آب رودخانه در دوره کم آبی میتوان به وجود پل بند شادروان در دوره هخامنشی نیز با قطعیت نظر داد و بطور حتم، در دوران ساسانی مجددا بازسازی شد. نهر داریون یکی از شاخص ترین سازه های هیدرولیکی شناخته شده در دشت میاناب است. این نهر با دبی آب حدود هفت متر مکعب در ثانیه زمین های زراعی دشت محصور بین آب گرگر و شطیط را با وسعتی حدود سی و سه هزار هکتار آب رسانی می نمود. کانال های بازدارنده و محافظت در مسیر جریان داریون خطر تخریب مزارع کشاورزی و تاسیسات نهر را کاهش میداد.

کانال داریون از دهانه های آبگیر اصلی تا حدود دو کیلومتری به سمت جنوب مسیری شمالی جنوبی را طی می کند. بعد از این فاصله، انحنایی به سمت شرق می یافت و بعد از انحنا، مجددا مسیر قبلی خود را طی میکرد. دهانه های داریون در انحنای رود کارون در شمال شهر شوشتر واقع است. محل احداث دهانه ها در موقعیتی قرار دارد که دارای سرعت متناسبی جهت آبدهی به نهر داریون هست. در انحنای داریون و در فاصله دو کیلومتری جریان بعد از سر دهانه یک کانال بازدارنده از آن در جهت شرق احداث گردیده تا بتواند در زمانهای طغیان یا پر آبی قسمتی از آب نهر ر ا منحرف و به رود گرگر منتقل نماید.

سر دهانه نهر داریون از زیر قلعه سلاسل سرچشمه میگیرد. نهر داریون در بخش شمالی قلعه سلاسل و در ساحل رودخانه کارون توسط آبگیرهای دستکند در دل صخره های ساحل رود کارون کنده شده اند. آبگیرهای یک و دو شمالی ترین آبگیرها بوده که پس از طی مسافتی در صخره های زیر قلعه به همدیگر می پیوندد. در محوطه نسبتا بزرگی در ادامه دو آبگیر فوق آبگیرهای سه الی هشت قرار دارند. در این محوطه دو تونل آب بر اصلی و دو تونل آب بر فرعی جای دارند. این تونل ها در فواصل و اندازه های متفاوت بوده و دو تونل فرعی کار هدایت و جمع آوری سرریز آب تونل اصلی را در موقع طغیان انجام میداده اند. پهنای این تونل ها بین سه الی حدود پنج متر هست.

ظاهرا آبگیرهای هفت و هشت در دهه های اخیر مسدود شده اند و آبگیرهای سه و چهار و پنج پس از طی مسافتی در جنوب قلعه سلاسل بصورت یک نهر روباز نمایان می شوند. این نهر حدودا هشتصد متر بصورت یک کانال واحد است و پس از آن در محلی به نام بند خاک به دو شاخه کوچکتر تقسیم می شود که اولین شاخه آن از سمت غرب ادامه مسیر می دهد و پس از 44 کیلومتر، در بندی بنام بند قیر به رودخانه شطیط می ریزد. شعبه دوم داریون نیز پس از عبور از زیر پل لشکر به رودخانه گرگر می ریزد.