فلسفه سیزده بدر؛ پایان تعطیلات نوروزی با شادی

12 روز شاد و پر از گپ و گفت گذشت؛ عید دیدنی رفتیم و عیدی گرفتیم؛ خندیدیم و از گذشته ها سخن گفتیم؛ 12 روز دور از کار، درس و مدرسه راحت و آسوده به خود و خانواده رسیدیم؛ محبت هایی که روزهای کاری سبب شدند تا از خود و خانواده دریغ کنیم، خود را جلوه گر کردند؛ تا توانستیم دل بدست آوردیم و مهربانی کردیم؛ کودکان معصوم و شاد بازی کردند و بزرگترها از خنده آنها شاد و مسرور شدند و بالاخره، به سیزده بدر یا روز طبیعت رسیدیم. با ما در مقاله سیزده بدر در شهرهای ایران همراه باشید تا بدانید فلسفه سیزده بدر و دلیل نحسی سیزده بدر چیست.

تاریخچه

در تقویم های رسمی ایران این روز، روز طبیعت نامگذاری شده و از تعطیلات رسمی است. برخی بر این باورند که در این روز باید برای راندن نحسی، از خانه بیرون روند و نحسی را در طبیعت به درکنند. اما، برای اثبات اینکه ایرانیان قدیم هم این دیدگاه را داشتند، هیچ روایت تاریخی و قابل استنادی وجود ندارد. روز طبیعت سنت ایرانیان باستان به مناسبت پیروزی ایزد باران بر دیو خشکسالی اپوش هست. در ایران باستان پس از برگزاری مراسم نوروزی، مردم به دشت و صحرا و کنار جویبارها می رفتند و به شادی و پایکوبی می پرداختند و آرزوی بارش باران را از خداوند می نمودند؛ سبزه خود را در کنار جویبارها به آب روان می سپارند و آرزو می کنند که سالی پر برکت و خرم داشته باشند؛ تا غروب آن روز را بیرون از خانه هستند و در طبیعت و میان سبزه و صحرا به شادمانی می پردازند و پس از آن، به خانه بر می گردند.

سیزده بدر در شهرهای ایران دارای آیین های ویژه ای است که در درازای تاریخ پدید آمده و اندک اندک چهره سنت به خود گرفته اند و از آن جمله میتوان آیین های زیر را برشمرد: گره زدن سبزه، سبزه به رود سپردن، خوردن کاهو و سکنجبین، پختن خوراکهای گوناگون به ویژه آش رشته، پرتاب 13 عدد سنگ به ویژه مناطق (کردنشین)، براساس فلسفه سیزده بدر باید بدانید که دختران شادمانه سبزه گره می زنند تا به اصطلاح بختشان باز شود و کودکان این سبزه ها را به داخل آب پرتاب می کنند، بزرگترها کباب درست نموده و خاطرات گذشته و ایام جوانی مرور می شوند.

کلام پایانی

این روز، آشتی کردن دوباره ما با طبیعت مهربان است. چه بهتر که مقاله فلسفه سیزده بدر یا دلیل نحسی سیزده بدر را با شعری زیبا به پایان ببریم و کام خود و اطرافیان را با قند پارسی شیرین کنیم. سعی کنیم در این روز نسبت به هم مهربانتر باشیم و با دیدی تازه به هم نگاه کنیم.

یار و همسر نگرفتــــــم که گـــــــــــرو بود سرم ****** تــــو شدی مادر و من با همه پیری پســـــــرم

تو جگـــــرگوشه هم از شیر بریدی و هنـــــــوز *****من بیچـــــــاره همان عاشق خونیــن جگــــرم

خون دل می خورم و چشــــــم نظربازم جـــام****جرمم این است که صاحبــــدل و صاحب نظـرم

من که با عشق نرانــــــدم به جوانـی هوسی**** هوس عشق و جوانـــی ست به پیــرانه سرم

پدرت گوهــــــــــر خود تا به زر و سیم فــروخت****** پدر عشق بسوزد که درآمد پـــــــدرم

عشـــق و آزادگــی و حسن و جوانــی و هنـــر***** عجبــا هیچ نیرزیـــــــــــــــد که بی سیم و زرم

هنــــــــــــرم کاش گره بند زر و سیمـــــــم بود******* که ببــــــــــــــازار تو کـــــــــاری نگشود از هنرم

سیـــــــزده را همه عالم بدر امروز از شهـــر****** من خود آن سیزدهـــــــم کز همه عالم بـدرم

تا بدیـــــــــوار و درش تازه کنم عهـد قــــــــدیم******گاهـــــــــی از کوچه معشوقه خود می گــذرم

تو از آن دگـــــــــــــری، رو که مـــــرا یاد تو بس******خود تو دانـــــــــی که من از کان جهانی دگرم

از شکــــــــــــار دگران چشم و دلی دارم سیر******شیــــــــــرم و جوی شغــــــالان نبود آبخـــورم

خون دل مـــــــوج زند در جگــــــرم چون یاقوت******* شهــــریــــــارا چکنم لعلــــم و والا گهـــــرم