گردشگری جنگ جاذبه ای تلخ و غم انگیز است

میراث آریا/ براساس آخرین خبرهای بدست رسیده و گزارشات منتشر شده، گردشگری جنگ جاذبه ای تلخ و غم انگیز است.

شاید گردشگری جنگ در نگاه اول تضادی ناخوشایند بین دو واژه گردشگری با مفهوم تفریح و لذت و جنگ با مفهوم وحشت و ویرانی را به ذهن متبادر کند.

اما باید دانست این نوع از گردشگری در عین تلخی با نمایاندن ویرانی های ناشی از جنگ، باعث بیدار کردن حس وطن پرستی و عواطف بشر دوستانه در گردشگران می شود که این مهم به حفظ تاریخ معنوی و حماسی یک کشور کمک می کند؛ تاریخی که همزمان از وجود انسانهایی آرمانی و برتر که حوادثی خارق العاده را رقم زدند و انسان هایی مظلوم، بی دفاع و بی گناه که ناخواسته خود را در عرصه منازعه دیدند حکایت می کند.

این نوع از گردشگری که عمدتا در نواحی تحت تاثیر جنگ شکل می گیرد سابقه ای به قدمت جنگ های ویرانگر و خانمان سوز قرن بیستم دارد در واقع درست بعد از اتمام این جنگ ها بود که اصطلاح گردشگری جنگ هم مطرح شد و به شکل بازدید از آثار و بقایای برجای مانده از جنگ جهانی دوم، تجلی پیدا کرد.

شاید بتوان اینگونه اذعان کرد که ویرانه های به جامانده از جنگ جهانی دوم مهمترین دلیل رواج این نوع از گردشگری بوده است. آری! ویرانی حاصل از خشونت و افراط و زیاده خواهی متجاوزین که قساوت و سنگدلی را با ریختن خون همنوعان خود به رخ می کشند، هم می تواند همچون جاذبه ای برای نسل های بعد عمل کند. خواه باعث تعقل و درس عبرت باشد و خواه یادآور غم انگیزترین خاطرات.

همانگونه که برای همگان مشهود و ملموس است گردشگری در زمان آغاز جنگ دارای پیامدهای منفی بیشماری است که در این میان به وضوح میتوان دریافت در مناطقی که دستخوش اینگونه حوادث می شوند، سفر به شدت کاهش می یابد و مبارزات نظامی در مدت کوتاهی اکثر دستاوردها و نتایج گردشگری را نابود می کنند و مابقی را به یغما می برد و در این میان به دلیل تزلزل و ناپایداری ناشی از جنگ، بیشترین ضربه متوجه کشورهایی می شود که اقتصادشان متکی به گردشگری است. بنابراین می توان گفت که یکی از مهمترین عواملی که به ثبات و پایداری گردشگری در کشورها کمک می کند دوری از جنگ و خصومت های داخلی و خارجی و حراست از شرایط صلح، آرامش و امنیت است.

باید این نکته را مد نظر قرار داد که ارتباط گردشگری با جنگ بیشتر پس از پایان نبرد نمود پیدا می کند و مورد توجه قرار می گیرد در واقع پس از جنگ است که آثار به جامانده و یادمان های واقعی و تلخ بشری که بخشی از تاریخ و میراث ملی هرکشوری را تشکیل می دهد تبدیل به جاذبه شده و به همراه خاطرات و داستان های برجای مانده از قهرمانان و شخصیت های مهم، افتخار آفرینی ها، میادین جنگ، سنگرهای نظامی، سلاح های جنگی و تمامی زخم های حک شده بر پیکر شهر به عمده ترین منابع گردشگری جنگ تبدیل می شوند و اینگونه است که جنگ نه صرف برانگیختن احساسات سطحی و زودگذر بلکه عمیقاً در عمل و ذهن گردشگران رسوخ می کند و معمولا گردشگر را از دنیای مادی دور و راهی برای جستجوی معنویت پیش پایش قرار می دهد.

گردشگران جنگ با سفر خود خاطرات یک دوره از تاریخ را زنده و قیمت واقعی جنگ را درک می کنند، و با درسهای ارزشمندی که آموخته اند، راهی دیار خود می شوند. همان گونه که پیشتر اشاره شد، این نوع از گردشگری نیز مانند سایر انواع گردشگری می تواند آثار مثبت و منفی متعددی را بدنبال داشته باشد که با برنامه ریزی و مدیریت کارآمد میتوان اثرات مثبت را تقویت و اثرات منفی را به حداقل رساند.