بیهوشی به اندازه بی حسی نخاعی بی خطر است

به نقل از مدیکال اکسپرس، تحقیقات جدید نشان می دهد که میزان زنده ماندن، بهبود عملکرد و هذیان پس از عمل برای بیماران یکسان است، چه آن ها که تحت بیهوشی عمومی و چه کسانی که تحت بی حسی نخاعی برای جراحی شکستگی لگن قرار گرفته اند. تحقیق فوق، از بزرگترین مطالعات تصادفی انجام شده برای مقایسه دو تکنیک بیهوشی، این تفکر رایج را که بیمارانی که بی حسی نخاعی دریافت می کنند وضعیت بهتری دارند، به چالش می کشد. این مطالعه به رهبری محققان دانشکده پزشکی پرلمن در دانشگاه پنسیلوانیا، در مجله پزشکی New England منتشر و در نشست سالانه انجمن آمریکایی بیهوشی (ASA) ارائه شد.

شواهد موجود به طور قطعی به این سوال پاسخ نداده است که آیا بی حسی نخاعی برای جراحی شکستگی مفصل ران بی خطرتر از بیهوشی عمومی است، سوالی مهم برای پزشکان، بیماران و خانواده ها که مطرح شده است. این مطالعه استدلال می کند که در بسیاری از موارد، به نظر می رسد هر دو نوع بیهوشی بی خطر است. این مهم است، زیرا نشان می دهد که انتخاب ها می توانند با ترجیح بیمار انجام شوند تا تفاوت های پیش بینی شده در نتایج در بسیاری از موارد به عهده خود او باشد.

سالانه 250 هزار نفر از افراد مسن در آمریکا تحت عمل جراحی شکستگی لگن قرار می گیرند. در حالی که اکثر بیماران مبتلا به شکستگی لگن در آمریکا از بیهوشی عمومی استفاده می کنند، استفاده از بی حسی نخاعی برای جراحی شکستگی لگن بین 2007 تا 2017، 50 درصد افزایش یافته است، در حالی که بیهوشی نخاعی در 50 درصد یا بیشتر موارد شکستگی لگن در انگلیس و سایر موارد استفاده می شود.

در حین بیهوشی عمومی از دارو های استنشاقی و داخل وریدی برای بیهوشی بیماران استفاده می شود، که اغلب نیاز به قرار دادن لوله تنفسی موقت برای حمایت از ریه ها در طول عمل جراحی دارد. برای بی حسی نخاعی، از دارو ها برای بی حس کردن قسمت پایین بدن از طریق تزریق به ستون فقرات استفاده می شود. در حالی که بیماران ممکن است آرامش دریافت کنند، معمولا قادرند در حین عمل جراحی تنفس کنند و به ندرت به لوله تنفسی نیاز دارند.

جدیدترین مقایسه های بیهوشی عمومی با بی حسی نخاعی از مطالعاتی انجام شده است که جمعیت هدف تصادفی نبوده است. برخی از آن ها میزان کمتری از عوارض شناختی و پزشکی با ستون فقرات را پیشنهاد می کردند. در حالی که برخی از بیماران ممکن است بیهوشی نخاعی را با هدف جلوگیری از عوارض انتخاب کنند، برخی دیگر از بیهوشی عمومی برای جلوگیری از تزریق نخاعی یا به دلیل ترس از آرام بخش ناکافی در طول عمل استفاده می کنند.

برای مطالعه، نویمان و همکارانش 1600 بیمار را از 46 بیمارستان در سراسر آمریکا و کانادا مورد مطالعه قرار دادند. همه بیماران حداقل 50 سال داشته و یک مفصل ران آن ها شکسته بود اما قادر به راه رفتن بودند. شکستگی های مفصل ران به ویژه در بین افراد مسن مانند بیماران مورد مطالعه نگران کننده است، زیرا می تواند منجر به از دست دادن تحرک شود که با دو برابر یا حتی سه برابر شدن خطر مرگ و میر همراه است.

آنچه مطالعه نیومن را از کار های قبلی در زمینه موضوع متمایز می کرد این بود که به طور تصادفی بیماران ثبت نام شده را به دو گروه مساوی تقسیم کرد: کسانی که قرار بود بیهوشی عمومی دریافت کنند و کسانی که قرار بود با بی حسی نخاعی جراحی شوند. تقریبا 800 بیمار در هر گروه بودند.

برای به دست آوردن تصویری کاملتر از پیامد های بالقوه مربوط به هر نوع بیهوشی، محققان میزان مرگ و میر بعدی بیماران و اینکه آیا آن ها توانایی راه رفتن را به دست آوردند، چه به تنهایی و چه با عصا یا واکر را با هم ترکیب کردند. تا 60 روز پس از عمل جراحی، 5/18 درصد از بیماران تحت بی حسی نخاعی قرار گرفته یا فوت کرده بودند و یا به تازگی قادر به راه رفتن نبودند، هنگام مشاهده مرگ و میر تنها در 60 روز، 3.9 درصد از بیمارانی که بیهوشی نخاعی دریافت کرده بودند در مقابل 4.1 درصد که بیهوشی عمومی انجام دادند، جان خود را از دست دادند.

علاوه بر این، برای بررسی چگونگی تاثیر انواع مختلف بیهوشی در عوارض احتمالی شناختی، محققان هذیان بعد از عمل را نیز مورد بررسی قرار دادند. تقریبا 21 درصد از بیماران تحت بی حسی نخاعی دچار هذیان شدند در حالی که 20 درصد از افرادی که بیهوش شده بودند، هذیان می گفتند.

نیومن می گوید: آنچه مطالعه ما ارائه می دهد این اطمینان است که بیهوشی عمومی می تواند یک گزینه مطمئن برای جراحی شکستگی لگن برای بسیاری از بیماران باشد. این اطلاعاتی است که بیماران، خانواده ها و پزشکان می توانند با هم برای انتخاب مناسب برای مراقبت های شخصی هر بیمار استفاده کنند.