پیشنهاد به وزیر میراث فرهنگی درباره استفاده از تجربه ونیز

ایسنا/ براساس آخرین خبرهای منتشر شده، پیشنهاد به وزیر میراث فرهنگی درباره استفاده از تجربه ونیز صورت پذیرفت.

محبوبه کاظمی دولابی، کارشناس هنری و گردشگری در یادداشتی نگاهی داشت به تجربه ونیز در اقتصاد گردشگری هنری و انتظاری که از یک مدیر تلویزیونی و سینمایی راه یافته به وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی می رود. او نوشت: در حالیکه دنیا مرز میان هنرها را برداشته و با درآمیختن با صنعت و گردشگری از آن پول می سازد، ایران سرزمین هنر و فرهنگ همچنان دلخوش به گذشته های دور، سهمش بوی کباب و به به و چه چه است، آفتابه لگن هفت دست، شام و ناهار هیچی.

در این میان افسوس بسیار بزرگ این است که تلفیق گردشگری و هنر و ارزآوری و ده ها محسنات مالی و معنوی آن با ده ها نمونه موفق جهانی پیش روی چشم همه ماست، اما مراکز مهم تصمیم ساز ما، همه این سالها همچنان چشم به فرمول های قدیمی دارند.

خود را به ندیدن و نشنیدن زدن، اولین تلقی از رفتار کسانی است که نقشه کلان گردشگری کشور را سیاستگذاری کردند، زیرا واقعا غیرممکن است انبوه تولید محتوا در باب منافع گردشگری هنری را ندید و نشنید، اما گویی گیرنده های محترم پیامی دریافت نکرده اند.

بارها گفته شد به ازای هر یک شغل در عرصه هنری، سه تا پنج شغل در شاخه های وابسته به آن فعال می شود و اگر این پتانسیل بزرگ با گردشگری پیوند خورد که خود منبع اشتغال آفرینی است، یک تحول چشمگیر در تولید ثروت ملی شکل خواهد گرفت، اما عزم ملی که باید، پدید نیامده است.

این روزها برخی تئوریسین ها برای برپایی دوسالانه معماری ونیز، این شهر کوچک و خاص ایتالیا را مثال می آورند که اساس اقتصاد آن بر پایه گردشگری هنری است. سالهای فرد شش ماه بینال معماری، سالهای زوج شش ماه بینال هنر و هر سال جشنواره های بین المللی فیلم، موسیقی و ...، این شهر را به مرکز ثقل گردشگران هنری بدل کرده است.

جالب است که هم اکنون، یک سال و اندی است روبرتو چیکوتو، تهیه کننده نامدار سینمای ایتالیا مدیریت دوسالانه های ونیز را به عهده دارد. او در نخستین اقدام در این اندیشه است که درآمد سالانه 3.3 میلیارد یورویی صنعت گردشگری ونیز را که به سبب کرونا آسیب دیده درمان کند.

نکته مهم دیگر که بازتاب رسانه ای گسترده ای هم داشت این بود که جمعیت ونیز که در دهه 1950 حدود 175 هزار نفر بود، امروز به 50 هزار نفر رسیده است و برنامه جدی این چهره سینمایی این است که با راه اندازی دوره های هنری و دانشگاهی پای دانشجویان را به ونیز باز کند و در کنار آن با در اختیار گذاشتن امکانات دوسالانه برای افزایش جمعیت شهر بکوشد.

تاکید او بر حفظ ساختار گردشگری هنری تا به آنجاست که در این ماهها با منتقل کردن آرشیو ونیز به مجموعه باغ آرسناله، برنامه ریزی برای تبدیل کردن دوسالانه ونیز به قطب پژوهشی در حوزه های تئاتر، تجسمی، سینما، معماری و موسیقی، تلاش می کند این نوع توریسم را عمق ببخشد.

به نوشته رسانه ها، در واقع او با جابه جا کردن آرشیو تاریخی هنرهای معاصر شامل پوسترها، کاتالوگ ها، عکس ها و اسناد و آثار چندرسانه ای دوسالانه از نخستین دوره آن در 1895 به باغ آرسناله در مرکز شهر تاریخی ونیز یک پیام آشکار به مشتاقان هنر در دنیا فرستاد که علاوه بر حضور در فستیوال ها از این پس برای تحقیق و پژوهش هم بلیت پرواز به ونیز بخرید و در هتل های این شهر یا مستره (Mestre) جا رزرو کنید.

رسانه های ایتالیایی نوشته اند دوسالانه ونیز با همین جابه جایی و تمرکز دادن به آرشیو از بودجه 20 میلیون یورویی دولت برای تبدیل کردن فضای 8200 مترمربعی باغ آرسناله به قطب آرشیو، کنفرانس و سالن های دیدار بهره خواهد برد. به گفته چیکوتو، این برنامه بلافاصله آغاز می شود و در دو سال به پایان می رسد.

140 مؤسسه هنری عمومی و خصوصی فعال در ونیز از سراسر جهان بازدیدکننده و رابطه ای تنگاتنگ با اقتصاد شهر دارند. چیکوتو با اشاره به حیاتی بودن افزایش جمعیت حاضر در ونیز می گوید: از این میراث باید بهره برد، نه به عنوان یک مرجع متنی و لفظی بلکه در مطالعات کاربردی با دستاوردهای ملموس.

رئیس دوسالانه ونیز برای دانشجویان حاضر در شهر هم برنامه دارد و می خواهد آنها را درگیر راه اندازی پروژه دانشنامه ونیز از یک چشم انداز جهانی کند. این متن می تواند پایه و اساس مجموعه ای از کنفرانس های ژئوپلیتیک باشد که وابستگی متقابل تاریخی بین ونیز و دیگر شهرهای جهان را بررسی می کنند.

اوج نبوغ این تهیه کننده سینما وقتی بود که سال پیش به خاطر هجوم سخت کرونا به ایتالیا دوسالانه لغو شد. او برای زنده داشت اهمیت ونیز در ذهن گردشگران هنری، یک نمایشگاه چهار ماهه با همکاری شش مدیر بخش های مختلف ونیز راه انداخت. این شش نفر با استفاده از مواد آرشیوی سراغ تاریخ 125 ساله ونیز رفتند و آن را در یک بستر شبکه های اجتماعی برای کاربران به نمایش گذاشتند. او امسال توانست با وجود همه محدودیت ها، دوسالانه معماری را 22 ماه می افتتاح کند و حوالی آبان پیش رو این رویداد به پایان می رسد.

حال، چشم ایرانیان به چهره سینمایی ـ تلویزیونی نوآمده به وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی است تا ببینند ایران که چندین شهر با پتانسیل های سترگ گردشگری هنری دارد می تواند به یکی از مقاصد سفر توریست های هنری بدل شود؟