کارگردان شهر موش ها چرا از مردم خجالت می کشد؟ + عکس

خبرآنلاین/ مرضیه برومند می گوید: «من پای اصولی که داشتم همچنان ایستاده ام، چرا که نسل من آرمان داشت و فکر می کنم آن چه امروز بچه های ما ندارند، همین آرمان است.»

موزه سینمای ایران بخشی از آنچه را تحت عنوان «تاریخ شفاهی» در این موزه نگهداری می کند، منتشر کرد. این بخش گفت وگو با مرضیه برومند است.

مرضیه برومند خودش را مرضیه سادات برومندیزدی معرفی می کند؛ با سه خواهر و دو برادر و پدری که در عصر خود فردی باسواد و دارای تحصیلات عالی بود و مادری که ذوق هنری بسیار زیادی داشت.

او که در تمام نیم قرن فعالیت هنری خود توجه ویژه ای به کودکان داشته است، تعریف می کند که از کودکی به مطالعه علاقه داشته و پنجشنبه ها با یک دوزاری در مُشت، جلوی کیوسک روزنامه فروشی منتظر می شده تا «کیهان بچه ها» برسد و او آن را بخرد و با عکس هایی از کارتون های والت دیزنی رویاپردازی کند.

برومند در سال های کاری خود سریال ها و مجموعه هایی برای بزرگ سالان هم ساخته و حتی بازیگری هم کرده است. او در این باره با اشاره به رابطه دوستی و خانوادگی با علی حاتمی درباره حضورش در «سلطان صاحبقران» می گوید: «علی (حاتمی) خواست من نقش ملیجک را بازی کنم، ولی گفت اول یک تست گریم بزنیم که ببینیم چطور می شود و قرار بود مشخص نشود که یک زن این نقش را بازی کرده است. بعد هم من ملیجک شدم که متاسفانه عکسی از آن تست گریم ندارم، اما خوشبختانه حال پرویز فنی زاده (بازیگر اصلی) طوری بود که خودش آماده بازی شد و بعد علی به من گفت که نقش زن ملیجک یعنی دختر ناصرالدین شاه را بازی کنم.»

او که نسبت خانوادگی با داود رشیدی هم دارد، با اشاره به دوران ریاست مرحوم رشیدی در گروه فیلم و سریال و سرگرمی تلویزیون می گوید: «وقتی داود آمد شروع به ساخت کارهای کودک تلویزیونی کردیم مثل «کدو قلقلی و دیو» که اصلا یک کار صحنه ای بود و علاوه بر اجرا برای تلویزیون، آن را ضبط کردیم و از اولین کارهای رنگی آن زمان بود.»

برومند در بخشی از مصاحبه تاریخ شفاهی برای موزه سینما، به نقل خاطره ای از برگزاری یک جشنواره در فروردین سال 59 در تئاتر شهر و پارک اطراف آن پرداخته که به مدت یک ماه با اجرای صحنه ای تئاتر، اجرای نقالی و خیمه شب بازی در محوطه، پخش فیلم هایی از تولیدات کانون پرورش فکری و برپایی چادر و آموزش انیمیشن، نقاشی، عکاسی، مجسمه سازی و نمایش عروسکی در چادرها همراه بوده است. آن برنامه با نام «بچه ها بیاید تماشا» با استقبال خیلی خوبی مواجه شده بود برومند تاکید می کند: « همه این کارها توسط همان بچه هایی که در واحد نمایش بودند اتفاق افتاد و جالب است که حتی پولی هم ندادند. انگار وظیفه ما بود. گاهی به بچه های الان می گویم فکر می کنید «آرایشگاه زیبا» و «شهر موش ها» راحت ساخته شد؟ نه اصلا این طور نبود. پوست ما خیلی کلفت بود. ما عشق داشتیم، امید داشتیم، هدف داشتیم. من حتی «مربای شیرین» را که ساختم اگرچه هیچ وقت امکان اکران پیدا نکرد اما آن را موفق می دانم چون یک تلاش موفق برای گفتن یک قصه خاص بود.»

این هنرمند خطاب به جوان ها می گوید: «زندگی را باید به زانو درآورد. راه تعالی مملکت ما این است که به لحاظ فرهنگی هم خود را ارتقا دهیم و هم مردم را. در عین حال که برای مردم کار می کنیم نباید در حد کارهای عوامانه سقوط کنیم. من یکی از موثرترین دوره های زندگی ام در شکل گیری شخصیت فرهنگی و هنری خودم را تحصیل در دانشکده هنرهای زیبا می دانم. تاکید می کنم هنرهای زیبا و نه هنرهای نمایشی چون در هنرهای زیبا همه بچه های معماری، نقاشی، مجسمه سازی، موسیقی و تئاتر کنار هم بودند و برخورد و معاشرت بچه ها از این رشته ها خیلی تحول به وجود آورد و تاثیر خوبی بر ما داشت.»

برومند که در بسیاری از بزنگاه های مهم اجتماعی سال های اخیر با بیانی صریح و تند به انتقاد یا طرح نظر خود پرداخته اظهار می کند: «من همچنان پای مردم و پای آن نگاه صادقانه ای که به من داشتند ایستاده ام. من در رودربایستی خودم مانده ام وقتی می بینم مردم در کوچه و خیابان محبت می کنند. خجالت می کشم چون نگاه مردم به من از خودم فراتر رفته است. البته من همیشه با اعتقاد و با پشتکار کار کردم، سختی کشیدم چون کمال گرا بودم و دنبال چیزی رفتم که فکر کردم باید اتفاق بیفتد. من پای اصولی که داشتم همچنان ایستاده ام، چرا که نسل من آرمان داشت و فکر می کنم آنچه امروز بچه های ما ندارند، همین آرمان است.»