پروتئین خاصی که نقش مهمی در افزایش وزن دارد
به نقل از مدیکال اکسپرس، طبق تحقیقات جدید در گزارش های علمی، دانشمندان بر این باورند که پروتئین خاص معده نقش مهمی در پیشرفت چاقی دارد. این مطالعه که توسط یکی از محققان دانشکده پزشکی دانشگاه ایندیانا تالیف شده است، می تواند در توسعه دارویی که به افراد برای کاهش وزن و دستیابی به وزن ایده آل کمک می کند، تاثیر داشته باشد.
این مطالعه به طور انحصاری بر پروتئینی به نام Gastrokine-1 (GKN1) تمرکز دارد که در معده تولید می شود. تحقیقات قبلی حاکی از آن است که GKN1 در برابر هضم غذا مقاوم بوده و باعث انتقال مواد غذایی به روده می شود تا راه را برای تعامل غذا و میکروب های روده باز کند.
در مطالعات قبلی، محققان نشان دادند که مهار GKN1 در مقایسه با زمان بیان پروتئین، اختلاف معناداری در وزن و سطح چربی بدن ایجاد می کند.
دیوید بون یکی از محققان این مطالعه می گوید: این نتایج مثالی از چگونگی درک بهتر میکروبیوم روده و جنبه های فیزیولوژیکی چاقی است، اینکه چگونه بدن ما متابولیسم را تنظیم کرده و چربی خود را تجمیع می کند که می تواند برای درمان های جدید مورد استفاده قرار گیرد.
داده های مراکز کنترل بیماری نشان می دهد علاوه بر افزایش خطر سکته مغزی، دیابت، برخی سرطان ها و سایر موارد سلامتی، چاقی می تواند خطر بیماری های شدید ناشی از کووید-19 را نیز افزایش دهد.
بون و تیم او تجزیه و تحلیل میکروبیوم مدل های موش با و بدون پروتئین GKN1 بیان شده را انجام دادند. محققان میزان مصرف غذا، دریافت کالری، قند خون، انسولین و تری گلیسیرید را اندازه گیری کردند. آن ها برای نظارت بر ترکیب بدن از رزونانس مغناطیسی استفاده کردند؛ این تیم میزان انرژی را محاسبه و میزان التهاب را نیز مشاهده کردند.
مدل های فاقد GKN1 علیرغم مصرف همان مقدار غذا، وزن و چربی کمتر، درصد بیشتری از توده بدون چربی داشتند و هنگامی که رژیم غذایی پرچربی را دریافت کردند، مدل های بدون GKN1 مقاومت در برابر افزایش وزن، افزایش چربی بدن و التهاب کبدی را نشان دادند که می تواند منجر به بیماری کبد شود. محققان هیچ مدرکی در مورد اثرات سو مانند سرطان، دیابت، از دست دادن اشتها و التهاب نیافتند و نتایج در مدل های زن و مرد سازگار بود.
در حالی که تحقیقات بیشتری برای تعیین اثر انسداد GKN1 برای جلوگیری از چاقی لازم است، محققان می گویند اگر این مطالعه به عنوان یک راه حل مناسب اثبات شود، چنین روش های درمانی می توانند بار کادر درمان را کاهش داده و به بهبود کیفیت زندگی بیماران کمک کنند.