عوارضی که تا سالها گریبان کرونایی ها را می گیرد

برخی از بیماران ممکن است تا سال های سال با عوارض جانبی ناشی از آن مریضی زندگی کنند. تحقیقات اخیر در مورد یک بیماری مرموز و مداوم دیگر به ما کمک می کند تا نحوه درمان را دریابیم.

سه ماه پس از شیوع کرونا ، پزشکان می دانستند که این ویروس می تواند علاوه بر مجاری تنفسی به سایر اندام ها و ارگان های بدن آسیب بزند. آنها همچنین می دانستند که برخی از درمان های مورد استفاده نیز ممکن است به ضرر بیمار باشد. مرکزی در نیویورک با اختصاص تیم پزشکی متشکل از پزشکان ریه، قلب، کلیه، توانبخشی و روانپزشکان تلاش می کنند تا حمایتی همه جانبه از مبتلایان به کرونا داشته باشند. بلافاصله پس از افتتاح این مرکز تعداد زیادی از بیماران برای درمان مراجعه کردند. اکثر آنها زنانی بودند که تنها نوع خفیف کرونا را تجربه کرده اند. آنها از سلامتی کامل برخوردار بوده و مشکل زمینه ای مانند چاقی یا دیابت -که شدت کرونا را افزایش می دهد- نداشتند.

نکته حائز اهمیت در مورد این افراد آن بود که گرچه ماهها بود که بدن آنها به ظاهر با ویروس مبارزه کرده و آن را شکست داده است، آنها هنوز بیمار بودند. رییس این مرکز در این زمینه تاکید کرد: ما در مورد عوارض بیماری های ویروسی که تا مدتهای طولانی پس از آن، همراه بیمار است، شنیده ایم. اما این مدت به چندین ماه نمی رسد. وقتی چنین بیمارانی را مشاهده کردیم دریافتیم که هنوز اطلاعات زیادی را درباره ویروس کرونا نمی دانیم.

از آن پس، برچسب «حامل بلندمدت کووید» به این بیماران زده شد. این گروه از افراد، علائم عجیب و غریبی را گزارش می کردند: خستگی، درد، تنگی نفس، حساسیت به نور، عدم تحمل ورزش، بی خوابی، تپش قلب، اسهال و گرفتگی عضلات، مشکلات مغزی و ضعف حافظه. در برخی از بیماران، این علائه تا مدتها پس از درمان با همان شدت در فرد وجود دارد، گویی ویروس و سطح عفونت اصلا کاهش نیافته است. در برخی دیگر از بیماران با شکل گیری علائم متفاوت، به نظر می رسد که بیماری دیگری بروز کرده است.

لاسیچ که خود متخصص کلیه است، در اوایل آوریل به کرونا مبتلا شد و پس از مدتی برای تمرکز بر درمان خویش، مرخصی از کار گرفت. وی که 54 سال سن دارد می داند که عوارض طولانی مدتی که گریبان بدنش را گرفته ناشی از درگیری و بیقراری سیستم ایمنی است. وی می گوید: ما می دانیم که التهاب برای بدن خوب نیست چرا که ممکن است موجب بروز زخم یا تغییرات برگشت ناپذیر در بدن شود. هرچه بیشتر این بیماری را داشته و ملتهب باشیم، ضررهای بیشتری برای سلامتی خود در اینده خواهیم داشت.

یکی از پزشکان مرکز بیماران کرونایی در نیویورک می گوید: اکثر بیماران با گذشت زمان بهبود می یابند اما این روند ممکن است بسیار کند باشد. برخی از بیماران از جمله چند پزشک و پرستار پس از بهبود دیگر نمی توانند کار کنند چون خیلی زود خسته می شوند و یا در تمرکز ، مشکل دارند. این افراد شغل خود را از دست داده اند اما نمی تواند از مزایای معلولیت نیز استفاده کنند. دلیل نیز آن است که آنها مشکلی در بدن خود ندارند تا پزشکان آن را دستمایه برخورداری از مزایای از کار افتادگی کنند. این ویروس ابتدا عفونتی تشخیص داده شد که فقط افراد مسن را درگیر می کند اما این مساله درست نیست چرا که جوانان زیادی گرفتار آن شده اند.

پس از شیوع کرونا، اجتماعات پزشکی با استفاده از توصیه های سازمان بهداشت جهانی و با بهره گیری از تجربه چین بر این باور بودند که موارد خفیف کرونا باید پس از دو هفته بهبود یابد.هنگامی که این تیم های پزشکی مشاهده کردند که افراد با علائم به ظاهر خفیف عوارضی را تا مدتهایی طولانی تر از دوهفته تجربه می کنند، دریافتند که یک مشکلی در استدلال آنها وجود دارد. اکنون این مشکلات تحت عنوان «ستدروم پس از کرونای حاد» نامگذاری شده است.

پزشکان می گویند کلیه و قلب برخی از این بیماران تا پایان عمر به درستی کار نمی کند. البته این بدان معنا نیست که آسیب ها قابل درمان نیستند. پزشکان می توانند آسپرین و سایر داروها را برای التهاب قلبی که در برخی از بیماران کوویدی دیده می شود ، یا داروهای ضد انعقاد خون برای کمک به عدم لخته شدن خون ، تجویز کنند. حتی در موراد اندکی، برخی از افراد که ابتلای نوع خفیف کرونا را داشتند علائم طولانی مدتی مانند حسیاسیت های جدید به طعم و بو، درد شدید قفسه سینه و میگرن را تجربه کرده اند.

اما آنچه اغلب برای بیماران بیشتر آزار دهنده به نظر می رسد، خستگی شدید و مسائل شناختی و تشخیصی است که از جهاتی به زوال عقل شباهت دارد. لورن نیکولز ، 32 ساله است و در ماه مارس بیمار شد، . وی گفت که او آنقدر فراموشکار شده که مجبور است یادداشت بنویسد تا به خودش یادآوری کند که غذا بخورد. یک بار ، زیر دوش ، روی زمین نشسته و گریه کرده زیرا نمی توانست نحوه کار دستگیره در را بیاد آورد. او می گوید: "نوشتن ایمیل و پیام کوتاه ساعت ها برایم طول می کشد.

منبع: NewYork Times