اما و اگرهای موزه هدایای ریاست جمهوری

ایسنا/ این خبر پیرامون اما و اگرهای موزه هدایای ریاست جمهوری برای شما مخاطبان گرامی نگارش شده است.

قضیه چیست؟

داستان ایجاد موزه های هدایای ریاست جمهوری بعد از پایانِ کار هر کدام از روسای جمهور کشور به قصه ای متفاوت نسبت به دوره قبلی تبدیل شده بگونه ای که به نظر می رسد رقابتی در انتخاب مکان ایجاد این موزه ها در حال بوجود آمدن است.

قصه از آنجا شروع می شود که روسای جمهوری ایران در دوران ریاست جمهوری خود در دیدارها و سفرهای خارجی آثاری را به عنوان هدیه از سران کشورها دریافت می کردند و پس از پایان دوره کاری بخشی از این آثار را با خود به همراه می بردند و بخشی دیگر را در موزه ها و نقاطی که صلاح می دانستند در معرض نمایش قرار می دادند. با فرار ابوالحسن بنی صدر، محمدعلی رجایی در کوران انقلاب به ریاست جمهوری رسید و شاید دوران کوتاه ریاست جمهوری او باعث شد که فرصت جمع آوری کلکسیونی از آثار اهدایی خود را نداشته باشد.

پس از شهید رجایی ریاست جمهوری آیت الله سیدعلی خامنه ای آغاز شد. ریاست جمهوری مقام معظم رهبری تا پایان دو دوره پایدار ماند و ایشان توانستند مجموعه ای از آثار اهدایی از سران کشورها و مقامات را جمع آوری کنند که اکنون بخش زیادی از این آثار در اختیار موزه آستان قدس رضوی و بخش دیگری نیز در ساختمان 240 مجموعه تاریخی فرهنگی سعدآباد نگهداری می شود. مرحوم آیت الله اکبر هاشمی رفسنجانی نیز بعد از دو دوره ریاست جمهوری خود، خانه شخصی را به موزه هدایای ریاست جمهوری تبدیل کرد.

با آغاز دوره ریاست جمهوری حجت الاسلام والمسلمین سیدمحمد خاتمی ساختمان شماره 240 سعدآباد که پیش از انقلاب اسلامی به کاخ شهناز پهلوی مشهور بود، به عنوان موزه اشیای اهدایی رئیس جمهوری انتخاب شد که با پایان دوره ریاست جمهوری، او اسناد متعلق به خود را به زادگاهش اردکان برد، ولی اشیای اهدایی در همان موزه سعدآباد باقی ماند.

اما در دوره ریاست جمهوری محمود احمدی نژاد، موزه آثار اهدایی به روسای جمهوری در سعدآباد به صورت نیمه تعطیل درآمد و همان شد که احمدی نژاد در دوره پایانی ریاست جمهوری تمامی آثار اهدا شده را به دلیل آنچه ایجاد موزه یادمان های روسای جمهوری در حرم امام خمینی (ره) عنوان شد با خود برد و سرانجام اعلام شد بخشی از آثار او در مرقد بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران به نمایش درآمده است.

اکنون یعنی از اوایل امسال صحبت هایی درباره مکان موزه ریاست جمهوری حجت الاسلام والمسلمین حسن روحانی مورد بحث است. نخستین بحث ها نیز از تیر امسال مطرح شد.

البته در همان آغاز کار یعنی تیر امسال محمدحسن طالبیان، معاون میراث فرهنگی وزارتخانه میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی از موافقت رئیس جمهور برای تحویل هدایای نفیس و ارزشمند داده شده به او در دوره های مختلف به این وزارتخانه خبر داد و اعلام کرد که «بخشی از موزه هنرهای زیبا در کاخ سعدآباد برای نمایش آثار و هدایای ریاست جمهوری آقای روحانی در نظر گرفته شده و قرار است تا زمان مشخص شدن فضایی دائمی برای نمایش این آثار، هدایای ریاست جمهوری دو دوره یازدهم و دوازدهم در این فضا به نمایش درآید.»

اما مدتی بعد از جانمایی آثار دوران ریاست جمهوری حسن روحانی در موزه ارتباطات که زیر نظر وزارت ارتباطات است، خبر رسید. اما این بحث همین جا به پایان نرسید، بلکه به مرور زمزمه هایی از احتمال واگذاری کامل این فضای موزه ای به نهاد ریاست جمهوری شنیده شد، به حدی که همه فضا و کنترل آن در اختیار آن نهاد قرار بگیرد.

این شنیده ها باعث شد تا نخستین هشدارها برای احتمال تبدیل این فضای موزه ای به موزه ریاست جمهوری که پیش تر در سعدآباد برپا بود و اجازه بازدید و حضور مردم کمتر در این فضا فراهم می شد، مطرح شود.

از سوی دیگر بر اساس دیده ها، با توجه به باز بودن ورودی موزه ارتباطات منتهی به خیابان امام خمینی (ره) و فعالیتی که چندین نفر در چند شب گذشته در این موزه داشتند، احتمال آغاز آماده سازی این فضای موزه ای بر اساس صحبت های انجام شده برای تبدیل آن به موزه ریاست جمهوری و انتقال آثار ارزشمند آن به فضایی دیگر وجود دارد.

کار شایسته ای نیست جای یک موزه را به موزه دیگری بدهیم

اکنون سیداحمد محیط طباطبایی، رئیس کمیته ملی موزه های ایران درخواست می کند تا فضای خالی مناسب دیگری برای ایجاد موزه دوران ریاست جمهوری حسن روحانی انتخاب شود.

او پیرامون اما و اگرهای موزه هدایای ریاست جمهوری می گوید: براساس رسم متداولی که در بخش های زیادی در دنیا و البته در کشورمان در طول سالهای گذشته وجود دارد، با پایان هر دوره ریاست جمهوری در کشور، هر اقدام و اتفاقی برای دوره آن رئیس جمهور رخ داده باشد در قالب موزه یا بنیادی به نمایش درمی آید.

محیط طباطبایی نمونه این اتفاق در خارج از کشور را ایجاد بنیادی به نام ژاک شیراک در سالهای قبل که در محل تولد او ایجاد شده می داند و ادامه می دهد: از سوی دیگر در کشورمان نیز خانه شهید رجایی به موزه این رئیس جمهور اسبق ایران تبدیل شد، یا موزه مرحوم آیت الله رفسنجانی شکل گرفت و آثار دوره ریاست جمهوری مقام معظم رهبری به آستان قدس رضوی اهدا شد. آثار دوره ریاست جمهوری آقای خاتمی نیز در موزه ای در سعدآباد به نمایش درآمد و از سوی دیگر او نیز فرهنگسرایی به نام خود در اردکان دایر کرد.

او با اشاره به اینکه روسای جمهور کشور از شهرهای مختلف در ایران انتخاب می شوند، اضافه می کند: معتقدم ایجاد یک بنیاد یا موزه به نام آنها در زادگاهشان به گسترش توسعه فضاهای فرهنگی در سطح کشور کمک می کند.

محیط طباطبایی با بیان اینکه اکنون نیز شایسته است تا آثار متعلق به دوره ریاست جمهوری رئیس جمهور فعلی کشور نیز بعد از پایان دوره ریاست جمهوری در محل زادگاه او به نمایش درآید، اظهار می کند: این اقدام به گسترش و ارتقای کیفی شهرهای به خصوص کوچک کشور می انجامد.

او با اشاره به اینکه نخست قرار بود موزه ریاست جمهوری او در مجموعه سعدآباد ایجاد شود، اما در ادامه مطرح شد که به موزه ملی ارتباطات منتقل می شود، ادامه می دهد: از دید کمیته ملی موزه های ایران همه موزه ها واجد ارزش هستند و کار شایسته ای نیست که جای یک موزه را به موزه دیگری بدهیم.

رئیس ایکوم ایران پیرامون اما و اگرهای موزه هدایای ریاست جمهوری گفت: اگر هم قصد ایجاد موزه ریاست جمهوری آقای روحانی را در شهر سرخه نداریم، میتوان در فضاهایی که اکنون خالی هستند و به موزه تبدیل نشده اند و به نهادهایی مانند میراث فرهنگی و بنیاد مستضعفان تعلق دارند، آن موزه مخصوص را که متعلق به نهاد ریاست جمهوری می شود، ایجاد کرد.

او نمونه انتقال آثار یک موزه به موزه ای دیگر را به دوره ریاست مرحوم کازرونی در سازمان وقت میراث فرهنگی می داند و ادامه می دهد: وی خدمات شایسته ای در زمان حضور خود در میراث فرهنگی انجام داد، اما بخش زیادی از موزه هنرهای تزیینی در زمان او از تهران به اصفهان منتقل شد که هنوز هم به عنوان یک نقد در کارنامه وی وجود دارد.

او تاکید می کند: از نظر ایکوم حفظ موزه ها در اولویت هستند و ایجاد یک موزه جدید در هر نقطه از کشور می تواند به ظرفیت فرهنگی کشور اضافه کند.

رئیس ایکوم ایران با بیان اینکه موزه ارتباطات در ساختمان قدیم پست که مارکوف روسی معماری آن را بر عهده داشته تشکیل شده، ادامه می دهد: از عمر آن موزه حدود 30 سال می گذرد، واقعیت این است که وقتی به سرمایه های ارتباطات نگاه می شود باید توجه داشت که همه چیز فقط تمبر و پاکت پستی نیست، بلکه مجموعه ای وسیع از تلگراف، تلفن، کارت پستال و موارد مختلف است.

محیط طباطبایی معتقد است: در این شرایط با در نظر گرفتن مخازنی که در ساختمان قدیمی پست در چهارراه لشکر یعنی پست مرکزی وجود دارد، اگر قصد داشته باشیم تا موزه ملی ارتباطات در مکان خود ایجاد شود، باید فکر کنیم که آن ظرفیتی مناسب و وسیع در این حوزه است که می تواند سرمایه های ارتباطات را در خود جای دهد.