شادترین قبرستان جهان | اینجا مرگ را به شوخی گرفته اند !

رنگارنگ ترین قبرستان جهان آمادست تا شما را بخنداند!

بله این واقعیت داره، تو رومانی یه قبرستان هست با سنگ قبرهای آبی، همین رنگ باعث شده تا به اون قبرستان آبی هم بگن، اما نکته جالبی که وجود داره اینکه که افراد با خنده ای بزرگ روی صورتشون از اینجا بیرون میان. تو این قبرستون مرگ به شوخی گرفته شده و بهش مثل یه بازی نگاه شده، بازی اینکه هرکی زودتر بمیره می بازه چون من رازها و خصوصیات بدش رو شعری طنز می کنم و می نویسم رو سنگ قبری ! واقعا خنده دار و باورنکردنیه، اما حقیقت داره. با همگری همراه باشین به " قبرستان مری " شادترین قبرستان جهان تا باور کنین.

پایان زندگی در اینجا !

اگر فردی تو روستا، " Săpânța " در رومانی زندگی کنه و بمیره، سهمش میشه یه سنگ قبر آبی و رنگی رنگی که روی اون، نامش نوشته شده، نقاشی که یا شغل اون رو بیان میکنه و یا نحوه مرگش رو، اگر هم شانس بیاره، شعری که کسی رو نخندونه! البته بعضی شعرها درنهایت شایستگی داستان زنده فرد متوفی رو بیان کردن و یا با درون مایه ای طنز داستان تلخ مرگ بچه ای رو، اما با خوندن بعضی هم واقعا نمیتونین جلوی خندتون رو بگیرین! درواقع این برخورد اهالی با مرگ، به باور اونها برمی گرده، باوری که زندگی بعد از مرگ رو حیاتی جاویدان و پر از شادی می دونه، بنابراین این واقعیت رو می پذیرن و خیلی سختش نمیگیرن. البته این به معنی سوگواری نکردن نیست، سوگواری می کنن، اما به روش خودشون. ریشه این ماجرا اما به سال 1935 بر میگرده، زمانی که " استن لون پاتراس " نجار روستا، وظیفه ساختن صلیب از چوب بلوط و نقاشی کردن اون رو داشته. رسم اینطوری بوده که بعد از سوگواری سه روزه، محلی ها تو کافه جمع میشدن و خاطرات و نظرهاشون رو درباره فرد متوفی و یا نحوه مرگش بازگو میکردن، اینجا بود که پاتراس سرپا گوش میشد و به دنبال سوژه برای نقاشی و شعر روی سنگ قبر. او صلیب رو آبی رنگ میکرد، روی اون نقاشی مرتبط به زندگی فرد متوفی رو می کشید، دور اون رو پر از گل های رنگارنگ می کرد و در نهایت هم شعری طنز اما تلخ می نوشت! شعر هایی که گاهی غم و مرگ زود هنگام رو بیان میکردن و گاهی هم خیانت، دورویی و صفات منفی فرد رو! در ادامه اما نمونه ای از شعرهای نوشته شده بر روی سنگ قبر ها رو براتون قرار میدیم ...

شعری برای مادرزن ...

در زیر این صلیب سنگین

مادرزن من آرمیده است

اگر او سه سال بیشتر عمر می کرد

من در این گور بودم و او این شعر را می خواند

ای کسانی که از اینجا عبور می کنید

سعی نکنید او را بیدار کنید

چرا که او به خانه باز می گردد

و سر مرا از تنم جدا می کند

اما من طوری برخورد می کنم

که گویی او هرگز بازنگشته و او را نادیده می گیرم

همین جا بمان

ای مادرزن عزیزم

شعری برای قصاب روستا

زمانی که در این دنیا زندگی می کردم

گوسفندان زیادی را کشتم

گوشت زیادی برای مردم مهیا کردم

تا بتوانند به راحتی گوشت بخورند

من به همه گوشت خوب و باکیفیت ارزانی داشتم

تا با لذت تمام از آن بخورند

شعری برای دختربچه سه ساله

در آتش جهنم بسوز ای تاکسی لعنتی

که از شهر سی بیو آمدی

از بین تمامی نقاط این کشور

چرا باید اینجا توقف می کردی؟

در کنار خانه ام، با من برخورد کردی

و مرا به کام مرگ فرستادی

و خانواده ی مرا غرق در غم و اندوه نمودی

اهالی درباره این رسم جدی اند ...

بله، کاملا هم جدی اند ! بعد از " استن لون پاتراس " که در زمان فعالیت کاری خودش، بیش از 800 شعر روی قبرهای مختلف حکاکی کرد، حالا نوبت به شاگردش " دومیترو پاپ " رسیده تا این رسم رو ادامه بده. نکته جالبی که وجود داره اینه که تا به امروز هیچکس از اشعار و یا نقاشی های کشیده شده رو قبر شکایتی نکرده، دومیترو میگه : " اگر متوفی در زندگیش به تفریح پرداخته، همون رو نوشتم؛ اگر کار خاصی می کرده، همون رو نوشتم. هیچ چیز در شهر و روستایی کوچیک پنهان و مخفی نمی مونه. خانواده ها خودشون می خوان تا زندگی واقعی عزیز از دست رفته شان بر روی سنگ قبرش حک بشه و منم همین کار رو میکنم! "

درنهایت اما نمیشه به اونها خورده گرفت و حتی نمیشه روش اونها رو درست دونست! همه چیز به فرهنگ و رسومی که در جامعه ها ریشه گرفته برمی گرده. تنها کاری که میشه انجام داد، احترام گذاشتن به نوع زندگی و باور افرادی هست که با ما تفاوت دارن.