دریاچه بختگان و دیدنی های بکرش

نام دریاچه بختگان برای ایرانی ها ناشناخته نیست. دومین دریاچه بزرگی که وسعتی به مساحت 74 هزار و 525 هکتار دارد و درسال 1352 به عنوان چهارمین تالاب ایران در فهرست تالاب های جهانی به ثبت رسید. متاسفانه این دریاچه اکنون خشک شده، ولی در گذشته این دریاچه مجموعه ارزشمندی از آبزیان را در دل خود جای داده بود و پر از دیدنی های مختلف بود و همواره انتخاب نخست زمستان گذرانی پرندگان مهاجر برای تخم گذاری و تولید مثل آن ها بود. مخصوصا درناهای اهل سیبری، خوتکا، حواصیل، انقوت و مرغابی ها. به طوری که در سال های پر باران بیش از 150 هزار قطعه پرنده در این دریاچه سرشماری می شدند.

درست است در فصل زمستان این دریاچه میزبان پرنده های مهاجر بود، اما در طول سال، پرواز پرنده های بومی بر فراز این دریاچه هم حسابی دیدنی بود. پرنده هایی از قبیل آبچلیک پا سرخ، آنقوت، آگرت، اردک، انواع غازها، انواع گنجشک سانان، بالابان، بلدرچین، بحری، پرستوی دریایی، پلیکان، تنجه، تیهو، دارکوب پری شاهرخ، دال، درنا، دلیچه، دم سرخ، جغد کوچک، چنگر، چلچله، چوب پا، خروس کولی دم سفید، خوتکا، سارگپه پا بلند، سار، سنقر گندم، شاهین، انواع عقاب ها، قمری، کبک، کوکو، کبوتر، کلاغ کوهی نوک سرخ، لک لک و هوبره.

البته این دریاچه در بین بومی های منطقه شمال استهبان و غرب نی ریز به دریاچه «نی ریز» ، دریاچه «پیچگان» و دریاچه «به جکان» هم مشهور است، بنابراین اگر با ذکر این عناوین از سوی مردم بومی روبرو شدید خیلی تعجب نکنید. یکی از زیبایی های این دریاچه سواحل چشم نواز آن بود که با رسوبات سفیدرنگ تبخیری پوشیده شده و در سواحل نزدیک به سنگ های افیولیتی، رنگش تیره تر است. یکی از ویژگی های خاص این دریاچه، رطوبت برخواسته از آن بود که باعث ثمردهی درختان انجیر، بادام، رز و زیتون در کوه ها می شد. رفتن به دریاچه بختگان و نشستن در سواحل زیبای آن بهانه خوبی می تواند باشد برای این که از پارک ملی بختگان هم دیدن کنید.