اینجا و در این گوشه از ایران، مردم تقویمی متفاوت از ما دارند و این روزها سال نو آنان نزدیک است. سال نویی که بسیاری از ما حتی نام آن را نشنیده ایم. اینجا
جشن دیگان از کهن ترین جشن های باستانی ایران زمین است. این واژه به معنای آفریدگار و آفریدن است. مردم باستان در این روز دور هم جمع می شدند و جشن می گرفتند...
«سیر سور» یا جشن سیر پیش و پس از اسلام در نواحی مختلف ایران در روز چهاردهم دی ماه برگزار می شد. به نوشته ابوریحان بیرونی در کتاب آثارالباقیه، ایرانیان جشن سیر یا سیر سور را در روز چهاردهم یا روز گوش از دی ماه برگزار می کنند و در این جشن که از زمان جمشید باقی است، ایرانیان همراه با سیر و شراب خوراک ه
یکی از مراسم هایی که شهرتی بسیار داشت و همانند جشن های کارناوالی بود «کوسه برنشین» نام دارد. بیرونی شرح این رسم را چنین آورده که در نخستین روز از آذرماه - یا نخستین روز بهار - مردی کوسه (بی ریش) با شمایلی عجیب و غریب را بر خری می نشاندند که به دستی کلاغ داشت و به دستی بادبزن و خود را مرتب باد می زد.
جشن بمو بزرگترین و مهمترین جشن مانویان بوده که در شهریور روز از شهریور ماه برابر با چهارم شهریور از گاهشماری مانوی برگزار می شده است. این جشن پس از قتل عام مانویان به فراموشی سپرده شد.
لحظه تحویل سال یا به عبارت دیگر اولین روز سال نو به «اعتدال بهاری» معروف است. اعتدال بهاری روزی است که در آن طول روز و شب با یکدیگر یکسان می شود و این مساله به واسطه گردش زمین به دور خورشید و قرار گرفتن زمین در محوری خاص که از آن به عنوان محور «اعتدال بهاری» نام برده می شود به وقوع می پیوندد. به همی