زیرساختهای گردشگری استان مازندران مشکلات زیادی دارد

ایلنا/ براساس آخرین گزارش های منتشر گشته، زیرساختهای گردشگری استان مازندران مشکلات زیادی دارد.

هفته گذشته بود که استاندار مازندران در آماری از تردد حدود 21 میلیون مسافر از استان مازندران و اقامت حدود 4 میلیون 800 هزار نفر در درون استان خبر داد.

این آمار البته تازگی ندارد و در طول سالهای گذشته و تعطیلات مختلف بیشتر از این هم صورت گرفته است. موضوعی که ادعای بودجه استانی و خدمات ملی را به یقین تبدیل می کند!

این آمار تردد و اقامت، آن هم چندین بار در طول سال گواه مظلومیت مردم بومی و ساکنین شهرهای توریستی است، چرا که مجبورند در دریافت خدمات درمانی و بهداشتی، رفاهی و...با مسافرین شریک شوند و نهایتا مسافران با به جا گذاشتن انبوهی از زباله، ترافیک سنگین و تا حدودی بر هم خوردن آرامش اجتماعی و...مازندران را ترک می کنند!

هم اکنون شمال کشور زیربار فشار مسافر اضافی به ویژه در ایام تعطیلات غالبا با بی نظمی و توسعه نیافتگی زیرساختی به تدریج از مقصدی رویایی به تجربه ای آمیخته با رنج و گرفتاری چه برای گردشگران و چه برای بومی ها تبدیل می شود.

اتفاق دو هفته گذشته و قفل شدن ترافیک، نبود بنزین و گرفتاری نزدیک به 30 ساعته بسیاری از کسانی که قصدشان فقط انجام یک سفر فراغتی بود شاید درس عبرتی باشد برای سال ها بی توجهی به سفر تفریحی، این در حالی است که چنین سفری بخشی مهم از زندگی مدرن است و نقش اساسی در توسعه اقتصادی و اجتماعی مناطق گردشگری و در سطح کلان کشور دارد.

تجربه گرفتار شدگان در ترافیک شمال، کمبود سوخت و نان از مشکلاتی است که در ایام پر تردد مسافرین به شهرهای شمالی گریبان هموطنان خودمان را گرفته است. تکرار چنین وضعیتی می تواند حتی منجر به مساله «سفر ترسی» یا فوبیای سفر شود و همین اندک مایه دلخوشی و فراغت را هم از بسیاری ایرانیان دریغ کند.

بازدید میدانی ساده از برخی سواحل عمومی شمال نشان دهنده وضعیت اسفناک مسافران عادی است، در کمبود جا و امکانات، شرایط اقامت آنهایی که نه ویلای شخصی و نه امکان بهره مندی از ویلاهای دولتی را دارند، بیشتر شبیه آوارگان است.

یک فضای محدود دو سه متر مربعی برای نصب چادر مسافرتی در محیطی بسیار شلوغ، قیمتی در حدود 50 هزار تومان دارد و آلاچیق تا 500 هزار تومان هزینه روزانه روی دست مسافران عموما کم درآمد می گذارد.

پرداخت چنین پول هایی در شرایطی صورت می گیرد که اقامتگاه های گردشگران از کیفیت لازم برخوردار نیست و میتوان صف های طولانی را برای دستشویی هایی نه چندان بهداشتی و سکوهای ظرفشویی دید، محیط عمومی هم با تذکرات مکرری که از بلندگوها پخش می شود یادآور شرایط اردوگاهی است.

بیشتر کسانی که به چنین سفرهایی می آیند، این شرایط را تحمل می کنند و دم فرو می بندند و گله و شکایتی هم نمی کنند. اما این به معنای برداشتن بار مسئولیت از دوش مقامات مرتبط با این حوزه در وزارتخانه هایی چون گردشگری، راه و شهرسازی و دستگاه هایی چون فرمانداری ها و شهرداری ها و دهیاری ها نیست.

گردشگری یک فرصت برای توسعه اقتصادی و اجتماعی است، سیاستگذاری های درست و برنامه های دقیق، گردشگری را بدل به امکانی برای تبادل فرهنگی و شناخت بهتر آدم ها نسبت به همدیگر می کند و می تواند پرورش دهنده هویت ملی و تقویت خانواده گرایی باشد.

اما همه این ها نیازمند دانش، تعهد و سرمایه گذاری است که به نظر می رسد سالهاست از این بخش دریغ شده است.

این گزارش البته در شرایطی متشر می شود که وزیر گردشگری در سفری یک روزه میهمان مازندرانی ها بود و خوب است دولت جدید هر چه سریع تر بسته های سیاستی خود را برای بهبود اوضاع گردشگری کشور اعلام کند.