چرا ژاپنی ها خودشان را مومیایی می کردند؟

ایلنا/ بدنبال آخرین خبر و گزارشهای بدست رسیده، این پرسش مطرح می گردد که چرا ژاپنی ها خودشان را مومیایی می کردند؟

مجله نشنال جغرافی در گزارشی از کوهستان های خودمومیایی ژاپن به این سنت تاریخی در آن کشور و توجه گردشگران به آنها پرداخته است. سوکوشین بوتسوها یا بودایان زنده در ژاپن به مراقبه های عمیق می پرداختند و با ریاضت کشیدن به «خود مومیایی» می رسیدند. هم اکنون نیز در ژاپن معابد متعدد سوکوشین بوتسوها وجود دارد که بیشتر آنها در اطراف کوههای مقدس استان یاماگاتا قرار دارند.

شینیوکای شونین یکی از خودمومیایی های ژاپنی است که در معبدی به نام داینیچی بو در دامنه کوهستان یودونو قرار دارد. ماجرای خودمومیایی شدن این فدایی در نوع خود جالب است. در طول زندگی او آسیب به محصولات کشاورزی منجر به قحطی و گرسنگی گسترده در این منطقه شد او برای کمک و محافظت از مردم و پایان دادن به رنج آنها به یک «سوکوشین بوتسو» (خودمومیایی کننده) تبدیل شد.

سوکوشین بوتسوها به آیین های باستانی ژاپن و شمنیسم و کوهستان پرستی شهرت داشتند. کالب کارتر، استادیار ادیان ژاپنی و مطالعات بودایی در دانشگاه کیوشو می گوید: «خودمومیایی کنندگان در کوهها ریاضت هایی مانند وضو گرفتن زیر آبشارهای یخ زده، مراقبه در غارها و محدودیت های غذایی شدید در طول دوره های طولانی انزوا اقدام می کردند.»

براساس افسانه های ژاپنی «کوکای» نخستین خودمومیایی کننده ژاپنی بود که هنوز با گذشت صدها سال در مراقبه عمیق در کوه کویا زنده است تا با تبدیل کردن خود به یک مومیایی تبدیل به یک بودای زنده شود.

کالب کارتر می گوید: «از دیرباز تصور میشد که کوهها محل سکونت خدایان محلی، نیروهای اهریمنی، اژدهای فرخنده هستند. کسانی هم که قصد سوکوشین بوتسو شدن (خودمومیایی کنندگان) داشتند به این مکان های مقدس می رفتند تا «بر زمین هایشان تسلط پیدا کنند.»

وضعیت آنها اینگونه بود که از مصرف غلات پرهیز می کردند. فقط پوست درخت، سوزن کاج، مخروط کاج، دانه، شاه بلوط یا حتی سنگ و کریستال برای یک دوره هزار یا چند هزار روز می خوردند.

پس از این دوره خودمومیایی کنندگان ژاپنی خود را در یک اتاق سنگی در زیر زمین یا در تابوت دفن می کردند و برخی از آنها به مدت سه سال در زیر زمین رها می شدند، سپس در حالت حفظ شده قبل از قرار دادن در معبد نبش قبر شدند. برخی دیگر بلافاصله پس از مرگشان نبش قبر شده و با استفاده از زغال چوب و دود بخور خشک می شدند، سپس دوباره دفن می شدند و به مدت سه سال در زیر زمین رها می شدند و بعد از آن برای نمایش در معابد قرار می گرفتند.

مشخص نیست که چه تعداد سوکوشین بوتسو در طول تاریخ در ژاپن خود را تبدیل به مومیایی کرده اند و در این مسیر شکست خورده و بدن هایشان در زیر زمین یا تابوت هایشان پوسیده است. با این حال، در دهه 1960، محققان ژاپنی برای کشف و مطالعه مجدد سوکوشین بوتسوها 21 خودمومیایی کننده را با بقایای فیزیکی آنها و مکتوبات موجود تطبیق دادند.

آنها دریافتند که بیشترین خودمومیایی ها در استان یاماگاتا در ژاپن و در معابد اطراف کوه یودانو، و در کوههای هاگورو و…وجود دارند.

دانشمندان دریافته اند که قدیمی ترین خودمومیایی کننده ژاپنی، «هونمیوکای» است که در سال 1683 خود را برای حفاظت از یک ارباب زمین دار در ژاپن که مبتلا به یک بیماری مرگبار بود، مومیایی کرد. او به زندگی در انزوا روی آورد و 10 سال سوزن کاج خورد. هنگامی که به مرگ نزدیک شد، وارد حجره سنگی شد و دعا خواند تا از دنیا رفت.

ایچیرو هوری مردم شناس ژاپنی و از اعضای اصلی تیم محققین شناخت خودمومیایی کنندگان می گوید: آرزوی هونمیوکای رهایی مردم آن زمان از رنج و بیماری بود.

«دیوا سانزان تتسومونکای» دیگر خود مومیایی کننده ژاپنی بود که در سال 1829 تبدیل به مومیایی زنده شد. او دو سامورایی را کشت و به معبدی فرار کرد به سراسر شمال ژاپن سفر کرد و یک متخصص طب گیاهی شد. در ژاپن آن زمان بیماری کوری اپیدمی شد و تتسومونکای هم یک چشم خود را به عنوان هدیه برای الهه های کوه یودانو برای نجات بیماران کوری بیرون آورد. سپس وارد مرحله مومیایی کردن خود شد و جسد مومیایی او در معبد «چورن جی» نگهداری شد.