ژاپنی ها پای پلاستیک را به تبلیغات خوراک باز کردند

ایرنا/ براساس آخرین خبر و گزارش های بدست رسیده، ژاپنی ها پای پلاستیک را به تبلیغات خوراک باز کردند.

مریم سه دهی درباره فرهنگ خوراک ژاپن و تبلیغات غذا در این کشور اظهار داشت: در سرزمین آفتاب هنر آشپزی یک سبک زندگی به شمار می رود. غذاهای ژاپنی بسیار فراتر از خوراک بوده و انعکاس دهنده فلسفه فرهنگی عمیقی هستند که در طول قرن ها تکامل یافته است.

کارشناس توسعه روابط فرهنگی ژاپن گفت: هسته اصلی در غذاهای ژاپنی، مفهوم هماهنگی است که در زبان ژاپنی به «wa» شهرت دارد. wa تعادل ظریف و همزیستی عناصر متضاد، طعم ها، بافت ها، رنگ ها و حتی فصل ها در یک وعده غذایی است؛ این اصل نه تنها در آشپزی بلکه در تمام جنبه های زندگی ژاپنی ثابت است.

سه دهی افزود: رستوران رفتن در فرهنگ ژاپنی نهادینه شده است. خانه های آنها اغلب فضای محدودی دارد و کوچک است به همین خاطر مهمانی ها در بیرون از منزل برگزار می شود و خود ژاپنی ها هم اغلب بیرون از منزل غذا می خورند.

وی گفت: در خیابان های این کشور رستوران زیاد و معمولا هم شلوغ هستند، با توجه به تنوع منوی غذایی، اغلب رستوران ها، غذاهایی که سرو می کنند به همراه مواد لازم به کار رفته در پخت آن را به مخاطبان خود به شیوه ای خاص و منحصر بفرد نمایش می دهند.

کارشناس توسعه روابط فرهنگی ژاپن بیان کرد: رشته های براق نودل که دور چوب های غذاخوری پیچیده شده، کاسه های پر از برنج به همراه تکه هایی از سبزی های خرد شده، توهم به هوا رفتن بخار از روی بشقاب را ایجاد می کند، جلوه هایی از شربت آبی و پوسته تخم مرغ که روی توده ای خامه ریخته می شود و روی آن یک میوه گیلاس به مانند نگین جواهری خودنمایی می کند؛ هر بیننده ای را به امتحان کردنش ترغیب می کند. حال تصور کنید همه این خوراکی های به ظاهر خوشمزه و وسوسه انگیز چیزی به جز پلاستیک نیست!

سه دهی توضیح داد: سانپورو (Sanpuru) یا شوکوهین سانپورو (Shokuhin Sanpuru) کپی غذاهای وسوسه انگیز واقعی است. این شاهکارهای هنری در بیرون رستوران ها، در فیلم های سینمایی یا تلویزیونی به نمایش گذاشته می شود.

کارشناس توسعه روابط فرهنگی ژاپن اظهار داشت: در نگاه اول این محصولات دست ساخته ممکن است چیزی بیش از یک شکل تبلیغاتی به نظر نرسد، اما در نگاه دوم حکایت از خلاقیتی بالا دارد. خلق یک دانه کوچک برنج، رشته های ماکارونی یا چرخش ملایم بشقاب تزئین شده، نیازمند مهارت بالاست. برای ساخت این قطعات از تکه های رزین به گونه ای استادانه استفاده شده است.

وی گفت: در حالی که فناوری پیشرفته تولید مواد غذایی غیرواقعی در مقیاس انبوه شکل گرفته اما محصولات سانپورو اغلب به دست صنعتگران آموزش دیده، ساخته می شود تا با ظرافت هرچه تمام تر در معرض دید مخاطبان قرار گیرد. هنرمندان خالق این آثار باید بتوانند موم را به اشکال مختلف دستکاری کرده و لایه های رنگی را با استفاده از قلم مو تغییر دهند. تمام جزئیات باید روی ماکت قرار داده شود. این هنر ترکیبی از مجسمه سازی و نقاشی با حداکثر جذابیت های آشپزی است.

سه دهی درباره تاریخچه سانپورو توضیح داد: قدمت سانپورو به طور رسمی به اواخر 1920 میلادی بر می گردد زمانی که صنعتگران و سازندگان شمع، اقلام غذایی غیرواقعی تولید می کردند تا مشتریان رستوران ها بتوانند به راحتی و بدون نیاز به استفاده از منو، غذای مورد نظرشان را سفارش دهند. با این وجود سنت نمایش یک بشقاب غذا خارج از رستوران به منظور جذب مشتری در سال های 1800 میلادی نیز رایج بوده است.

وی گفت: فرهنگ غذایی ژاپن در دوره ادو (Edo Period) با حضور دستفروشان خیابانی که به بازرگانان و کارگران شهر غذا می فروختند، رونق گرفت. در این دوره مردم به خوردن وعده های غذایی در خارج از منزل روی آوردند. سپس با گذشت زمان و افزایش دامنه گزینه های موجود در منو، نمایشگرهای واقعی جای خود را به نمونه های مشابه و غیراصل دادند.

کارشناس توسعه روابط فرهنگی ژاپن افزود: یکی از محله های مشهور برای تجربه کالاهای سانپورو، کاپاباشی دوری (Kappabashi-dori) است. این منطقه به دلیل داشتن فروشگاه های لوازم آشپزخانه صنعتی، چاقوهای آشپزی درجه یک، ظروف سفالی در رنگ ها و طرح های مختلف شهرت جهانی دارد.

سه دهی گفت: اجناس سانپورو کاربردی و جذاب هستند و بازدید کنندگان می توانند در اوقات فراغت خود در فروشگاه های این محله به گردش بپردازند. هنرهای دستی سانپورو فقط برای استفاده افراد حرفه ای نیست. در کارگاه های هنرهای دستی در سراسر ژاپن به افراد غیر حرفه ای علاقمند آموزش داده می شود که چگونه سانپوروی مخصوص خودشان را بسازند، آن را بسته بندی کرده و با خود به منزل ببرند.

سه دهی اظهار داشت: در ابتدا بیشتر نمونه های سانپورو با موم ساخته میشد. موم در دسترس بود و به آسانی شکل می گرفت، اما یک نقطه ضعف بزرگ داشت. در دمای حدود 65 درجه سانتیگراد ذوب میشد. در این صورت زمانی که نمونه های غذایی در یک روز آفتابی در یک محفظه شیشه ای قرار می گرفت، در معرض خطر ذوب شدن بود. به همین دلیل استفاده از موم برای نمونه های غذایی تجاری به شدت کاهش یافت، اما امروزه بیشتر نمونه های غذایی رستوران ها از پلاستیک به ویژه پلی وینیل کلراید (pvc) و نیز مواد دیگری مانند سیلیکون و ژلاتین ساخته می شود.

کارشناس توسعه روابط فرهنگی ژاپن گفت: کالاهای سانپورو محصولی با تاریخچه غنی در ژاپن است. برای ساختن این محصولات به هنرِ دستِ یک متخصص ماهر نیاز می باشد. هنرمندی دقیق و خلاق و جزئی نگر؛ سانپورو بی شک یک هنر جذاب است که توجه هر مخاطبی را به خود جلب می کند. این بار که در خیابان های ژاپن به دنبال غذای مورد علاقه خود هستید، در زمان عبور از جلوی رستوران ها، سوشی فروشی ها، پیتزا فروشی ها به پیشخوان رستوران ها بیشتر دقت کنید.