نئاندرتال ها مانند یک کودک 3 ساله صحبت می کردند

ایلنا/ براساس آخرین خبرهای بدست آمده، نئاندرتال ها مانند یک کودک 3 ساله صحبت می کردند.

نئاندرتال ها نزدیک ترین خویشاوندان انسانی ما بودند و شباهت های زیادی با انسان های مدرن از نظر آناتومی داشتند. زبان نئاندرتال یکی از قدیمی ترین سؤالات در مطالعات تکاملی بشر است، نئاندرتال ها می توانستند صحبت کنند؟ شواهد به این پرسش پاسخ آری می دهد اما برای رسیدن به قطعیت این جواب بسیار مهم است که بین گفتار و زبان تمایز قائل شویم، چرا که گفتار به توانایی گفتن شفاهی صداها و کلمات اشاره دارد اما زبان بسیار پیچیده تر است.

برخی تحقیقات نشان می دهد که گفتار مدت ها قبل از انسان های خردمند و نئاندرتال در درخت تکاملی بین 400 هزار تا 800 هزار سال پیش بدست آمده است.

آندری ویشدسکی، عصب شناس دانشگاه بوستون به لایوساینس می گوید: «قبل از جدا شدن انسان های مدرن از نئاندرتال ها، آخرین جد مشترک از قبل دارای تکلم مفصل بود.»

او معتقد است، یکی از قانع کننده ترین شواهد برای حمایت از این نظریه این است که انسان هوشمند امروزی و نئاندرتال ها دو جهش تکاملی در ژنی به نام FOXP2 دارند. این ژن با کنترل ماهیچه های دهان و صورت که به تولید گفتار کمک می کنند، مرتبط است. جهش در FOXP2 می تواند باعث نقص زبان در انسان شود. این موضوع نشان می دهد که نئاندرتال ها می توانند حرکات مرتبط با گفتار را انجام دهند. اما زبان چطور؟

ویشدسکی و همکارانش با مطالعه انسان های مدرن مبتلا به اختلالات زبانی بیان کردند که انسان ها از طریق سه فنوتیپ مختلف در درک زبان تکامل یافته اند. پیشرفته ترین فنوتیپ که بیشتر مردم از آن استفاده می کنند، زبان نحوی است. او گفت که زبان نحوی روایت های پیچیده را منتقل می کند، از ضمایر ملکی استفاده می کند و شامل زمان های فعل و حروف اضافه مکانی است.

یک فنوتیپ درک زبان کم پیچیده، به نام زبان اصلاح کننده شامل درک رنگ ها، اندازه ها و اعداد است. او گفت که فنوتیپ درک زبان با کمترین پیچیدگی فقط شامل درک دستورات است.

او گفت که فنوتیپ درک زبان فرمان احتمالاً در ابتدای تاریخ تکامل ما تکامل یافته است، بلافاصله پس از جدا شدن خط انسان از خط شامپانزه ها در شش میلیون سال پیش. این محقق معتقد است که زبان اصلاح کننده به تدریج 3 میلیون سال بعد تکامل یافت، زیرا انسان ها شروع به ساخت ابزارهای سنگی کردند و به دنبال آن زبان نحوی تنها 70000 سال پیش بدست آمد.

به گفته ویشدسکی، «بنابراین نئاندرتال ها احتمالاً مانند ما صحبت می کردند اما فنوتیپ زبانی اصلاح کننده ای داشتند. او گفت: «در واقع، نئاندرتال ها ممکن است مانند یک کودک 3 ساله صحبت کرده باشند - گفتار خوبی بیان شد اما بدون درک زبان نحوی.»

برخی از تحقیقات فسیلی نیز از این ایده پشتیبانی می کند که نئاندرتال ها دارای زبان بودند. به عنوان مثال، در یک مطالعه در سال 2021 در مجله Nature Ecology & Evolution، محققان در یک مطالعه ای که سال 2021 با سی تی اسکن وضوح بالا از استخوان های مربوط به توانایی های شنوایی مشخص کردند که نئاندرتال ها و انسان های مدرن نسبت به سایر گونه های نخستین حساسیت بیشتری نسبت به برخی صداها در محدوده فرکانس زبان گفتاری دارند.

رولف کوام، دیرینه انتروپولوژیست در دانشگاه بینگهمتون نیویورک و یکی از نویسندگان این مطالعه به لایوساینس گفت: «به نظر می رسد بین نئاندرتال ها و هومو ساپینس ها و احتمالاً توانایی های زبانی همگرایی در توانایی های شنوایی وجود دارد. از آنجایی که حفظ اندام های حسی از نظر انرژی پرهزینه است، اکثر موجودات توانایی های حسی را که از آنها استفاده نمی کنند، تکامل نمی دهند. بنابر این نظریه، اگر نئاندرتال ها الگوی شنوایی انسان مدرنی داشتند، احتمالاً می توانستند گفتار انسان مدرن را درک کنند و بنابراین نوعی زبان داشتند.

با این حال، کوام اذعان کرد که در مورد توانایی های زبانی نئاندرتال ها تردید وجود دارد. به عنوان مثال، برخی از مطالعات فسیلی - مانند مطالعاتی که به استخوان هیوئید در گردن می پردازد که در تولید گفتار نقش دارد، بی نتیجه بوده است. کوام گفت، با این حال، اکثر کارشناسان احتمالا می گویند که نئاندرتال ها توانایی زبانی دارند.

بدون شک نئاندرتال ها یک سیستم ارتباطی داشتند که بسیار پیچیده تر از سیستم هر گونه میمون یا نخستی زنده بود.