دسترسی به پناهگاه های باغ اسرارآمیز، آرامشی برای رانندگانی خسته

در تاریخچه پناهگاه های باغ اسرارآمیز آمده که راننده یک تاکسی سیاه با نام هنری در حالیکه به تاکسی تارتان خود دست می کشد، با افتخار می گوید: ما یک سازمان موفق هستیم. آن روز یک صبح خاکستری در لندن بود و من در یک دهنه باغ کوچک و در پشت یک میز باریک و U شکل فشرده شده بودم. در اطراف من خوشه ای از رانندگان تاکسی وجود داشتند که فنجان های چای خود را با صدا می نوشیدند و چنگال های خود را مانند بیل هایی در تخم مرغ های املت شده و سوسیس ها می زدند. یک دهنه کوچک در میدان راسل جایی است که افراد دارنده رازهای لندن در آنجا جمع می شوند: رانندگان تاکسی های سیاه که فکر آن ها در هر نقطه از این شهر می چرخد. این یکی از 13 پناهگاه باقیمانده برای تاکسی رانان است و تنها رانندگانی که مجوز دارند و از آزمایش دانش (حفظ کردن هر خیابان، مکان و مسیر در لندن) با سربلندی بیرون آمده اند می توانند به این جمع وارد شوند. در مقاله دیدنی های پناهگاه های باغ اسرارآمیز هر چه بیشتر با دسترسی به پناهگاه های باغ اسرارآمیز آشنا می شویم. شایان ذکر است که انگلستان که درباره اش در متن صحبت کردیم همسایه تاریخی اسکاتلند، ایرلند، نروژ، فرانسه، دانمارک می باشد.

تاریخچه خواندنی و مهم

ایده پناهگاه ها در اواخر قرن نوزدهم مطرح شد، زمانی که جورج آرمسترانگ قبل این که در روزنامه Globe به ویراستاری مشغول شود، نمی توانست در حین طوفان های شدید تاکسی بگیرد زیرا تاکسیران های آن زمان که با کالسکه هایی تاکسیرانی می کردند که اسب ها مسئول حرکت آن ها بودند، در میخانه ای نزدیک به آن منطقه دور هم جمع شده بودند. او تیمی را با افراد مردم دوستی همچون ارل در شفتسبری تشکیل داد تا راهی برای قرار دادن رانندگان تاکسی در مسیر مستقیم و باریک و به دور از آلودگی پیدا کند. Shelter Fund متعلق به رانندگان تاکسی در سال 1875 متولد شد و اولین کلبه خود را در جنگل سنت جان بنا کرد. این مکان هنوز هم فعالیت دارد هرچند بسیاری از 60 کلبه دیگر که در آن موقع ساخته شدند امروزه وجود ندارند و تخریب شده اند. اندازه هر کلبه بزرگتر از یک اسب و کالسکه نبود و این امر در جهت قوانین شهری پلیس انجام شد که در آن زمان طرفدار بزرگراه های عمومی بودند. آن ها برای رانندگان درشکه ها (تاکسی های سیاه) پناهگاه و محل نگهداری و تغذیه فراهم کردند و قوانین شدیدی علیه قسم خوردن، بازی کردن برای دسترسی به پناهگاه های باغ اسرارآمیز وضع کردند. بعد از آن جنگ جهانی اول رخ داد. رانندگان و وسایل نقلیه آن ها فرا خوانده شدند و وادار شدند که وسایل نقلیه خود و پناهگاه های خود را واگذار کنند. گری، یکی از رانندگانی که با او در میدان راسل صحبت کردم می گوید: ما افراد، خودروها و اسب های خود را از دست دادیم. کلبه های ساخته شده از چوب بلوط که بلااستفاده، ناخوشایند و بدون محافظت شده بودند، فاسد و تخریب شدند. برخی از آن ها توسط بمب های جنگ جهانی دوم تخریب شدند در حالیکه بسیاری از آن ها به دلیل تصویب طرح های تعریض خیابان ها با بولدوزر تخریب شدند. این مورد در تاریخچه پناهگاه های باغ اسرارآمیز مسئله مهمی می باشد. در حال حاضر فقط 13 دهنه از آن ها باقی مانده و 10 دهنه از آن ها تحت تعمیر است. آن ها درجه 2 را به خود گرفتند به این معنی که آن ها به عنوان ساختمان هایی شناخته شده که تحت توجه زیادی قرار داشته و تمام اقدامات لازم باید برای حفظ آن ها انجام گیرد. مالک آن ها شرکت قابل احترام رانندگان درشکه (WCHCD) است که صنف افرادی محسوب می شود که درآمد خود را از حمل و نقل دیگران به دست می آورند. Shelter Fund رانندگان مسئول حفظ و تعمیر این کلبه ها و دادن مجوزهای سالیانه به آن هایی است که از آن ها استفاده می کنند. کالین اوانز که به مدت 44 سال راننده بوده و فرد مورد اعتماد Shelter Fund محسوب می شود می گوید: تجارت تاکسی بسیار تنها است. این ها مکان هایی هستند که می توانید بروید و با دوستان خود چای یا کافه بنوشید. اگر رانندگان از آن ها پشتیبانی نکنند، آن ها برای همیشه از بین خواهند رفت. گری، کسی که معمولاً برای نوشیدن چای و گله کردن از اینکه همه در یک جبهه قرار دارند می آید، اضافه کرد: من بیش از چندسال است که به رانندگی تاکسی مشغول هستم و تنها اخیراً از پناهگاه ها استفاده می کنم. تصمیم گرفتم که یا از آن ها استفاده کنم و یا ترکشان کنم. اکثر این کلبه ها صبحانه (سوسیس، تخم مرغ، بیکن)، ساندویچ و نوشیدنی های گرم را سرو می کنند که در برخی از موارد با کیک یا لازانیا نیز همراه می شود که توسط مالکین آن ها در خانه خود پخته شده و در آشپزخانه کوچک آن کلبه دوباره گرم می شود. افرادی که راننده تاکسی نیستند حق ورود به داخل این کلبه را ندارند مگر این که از آن ها دعوت شده باشد که خیلی بعید است اما می توانند از طریق پنجره رو به بیرون کلبه غذا سفارش دهند. جود هولمز که آشپزخانه کلبه میدان راسل را در اختیار دارد می گوید: ما بدین شکل درآمد بیشتری کسب می کنیم. در هنگامی که یک راننده در اینجا نشسته و یک فنجان چای می نوشد، من می توانم به صدها نفر دیگر خدمات این رستوران را ارائه دهم. زمانی که اینجا نشستیم، یک باران طولانی در بیرون از کلبه شکل گرفت که باعث شد تاکسیران های بیشتری به دیدنی های پناهگاه های باغ اسرارآمیز نزدیک شوند و به یکدیگر به مانند اعضای خانواده خود در زمان دسترسی به پناهگاه های باغ اسرارآمیز سلام کنند. هولمز می گوید: گروه کوچک من هر روز به اینجا می آیند. اگر آن ها را نبینم کمی نگران می شوم. اینجا مانند خانه دوم آن ها است. آن ها حتی خودشان چای درست می کنند. او اضافه کرد که رانندگان جدیدتر معمولاً از آمدن به داخل خجالت می کشند و ترجیح می دهند ساندویچ های بیکن را از طریق پنجره سفارش دهند. گری می گوید: ممکن است در برخی از مواقع جمع به صورت گروه گروه در بیاید که خود از دیدنی های پناهگاه های باغ اسرارآمیز در زمان دسترسی به پناهگاه های باغ اسرارآمیز می باشد.

داستان هایی خواندنی و زیبا

کتری در حال جوشیدن بود، قاشق های چای خوری در فنجان های چینی در حرکت بودند و بیکن در حال سرخ شدن و جلز و ولز کردن در یک ماهیتابه بود که صحبت ما به سمت بزرگترین گله رانندگان رفت. یکی از مثال های آن کلاهبرداری از رانندگان بود به نحوی که مسافران در پایان سفر به آن ها پول نمی دهند. دسترسی به یک دستشویی عمومی در حین انجام کار نیز یکی از دغدغه های دیگر آن ها بود (پناهگاه ها دستشویی ندارند). اکثر رانندگان حرفه های دیگری نیز دارند و افرادی همچون موسیقی دان ها، هنرمندان، تهیه کنندگان تلویزیونی و حتی بازیگران نیز بین آن ها دیده می شود اما آن ها به من گفتند که یک راننده تاکسی شوی همیشه یک راننده تاکسی باقی خواهی ماند. گری با جدیت تمام گفت: اگر بازنشسته شوی، می میری. حکایت ها سریع تر از ریختن چای گفته می شدند. یک داستان به نام ری چاق وجود دارد که در مورد شخصی است که آن قدر بزرگ است که صبح که پشت فرمان می نشیند و تا زمانی که به خانه نرفته است از جای خود تکان نمی خورد. هنری در حالی که دستی به پناهگاه می کشید گفت: او هیچوقت نمی تواند به اینجا بیاید. او نمی تواند از در اینجا و تاریخچه پناهگاه های باغ اسرارآمیز رد شود! اوانس من را برای یک گشت و گذار در خودروی خود قرار داد و بعد از مدتی در کنار پناهگاه Temple Place در خاکریز Victoria ایستاد، جایی که یک تیم درحال تعمیر خسارات وارده به پناهگاه بودند که توسط یک کامیون ایجاد شده بود. درجه 2 پناهگاه ها به این معنی است که تعمیر آن پیچیده و هزینه بر است. اوانز تخمین می زند که هزینه بازسازی آن حدوداً 30000 پوند است و مواد جایگزین نیز باید با مواد موجود در کلبه یکی باشند. حتی نقاشی کلبه (Delux Buckingham Paradise 1 Green) نیز باید با رنگ های اولیه یکی باشند. پناهگاه ها همچنین تحت محدودیت صوتی در نواحی مسکونی قرار دارند و هیچ کدام در شب فعالیت نمی کنند. اکثر آن ها از ساعت 7 صبح الی 13 فعالیت دارند. یک کلبه در خاکریز چلسی به دلیل ایجاد مانع برای پارک خودروها به مدت 5 سال بسته شد، و بودجه آن به موزه حمل و نقل لندن اهدا شد. اوانز گفت که این امر مهم است که این کلبه ها نباید از بین بروند و همچنین تاریخ آن ها نباید فراموش شود. او می گوید: راحت شدن از دست این کلبه ها در بین دیدنی های پناهگاه های باغ اسرارآمیز راحت است. پناهگاه ها منحصربه فرد هستند. آن ها لحظه خاصی از زمان را شکل می دهند. این درست است که تاریخ زیادی در دیواره های این کلبه ها نهفته اند. اوانز به من گفت که پناهگاه جاده گلوچستر لقب کرملین را به خود گرفته بود زیرا اکثراً رانندگانی که به آن مکان می رفتند از قسمت چپ خودرو رانندگی می کردند. کلبه Piccadilly که از آن زمان با بولدوزر تخریب شد، مکان مهمانی های پر از تفریح مربوط به دهه 1920 می شد و لقب آن Junior Turf Club بود. علائم فیزیکی تاریخ آن ها کماکان وجود دارد. آگهی های مناقصه در زیر کلبه ها ریخته که جایی بوده که رانندگان قبل از اینکه وارد این محیط شوند، اسب های خود را افسار می کردند، حیواناتی که از آبشخورهای مرمری تغذیه می کردند دیگر وجود ندارند. هر پناهگاه دارای تهویه سقفی و حکاکی های مخصوص به خود است و نماهایی که نشان دهنده اجاق های آجری است که برای گرم کردن و آشپزی مورد استفاده قرار می گرفتند.

ادامه مسیر و داستان های پیش رو

ما راه خود را دامه دادیم تا به پناهگاه Warwick Avenue رسیدیم جایی که بسیاری از موسیقی دان ها و بازیگران در نزدیکی آن زندگی می کنند. تریسی تاکر که صاحب مجوز این کلبه است می گوید هنرمند موسیقی راک مدرن به نام پاوک ولر که سابقاً خواننده انجمن The Jam and The Style بوده، معمولاً به این مکان می آید و یک ساندویچ سوسیس و تخم مرغ سفارش می دهد. تاکر که همسر او کبی نام دارد به مدت 14 سال یک نگهبان پناهگاه بوده و در سال 2016 از Thurloe Place به این مکان آمده است. سقف این پناهگاه در تاریخچه پناهگاه های باغ اسرارآمیز اخیراً با هزینه 13000 پوند تعمیر شده که این هزینه از کمک هزینه داده شده به پناهگاه تأمین می شود. در داخل آن، آشپزخانه کوچکی وجود دارد که سوسیس ها و بیکن ها در حال سرخ شدن بر روی آن است و یک یخچال وجود دارد. مواد پرکننده ساندویچ ها در آن ها هستند و قفسه هایی نیز قابل رؤیت هستند که روی آن لیوان های رانندگان وجود دارد که آرم باشگاه موردعلاقه هریک از آن ها نیز روی لیوان خود حک شده است. هنگامی که تیم یک راننده به دسته پایین تر سقوط می کند و یا یک بازی بزرگ را می بازد، تاکر یک نوار مشکی به لیوان او گره می زند تا بدین نحو با او همدردی کرده باشد. تاکر از نظر مشتریان دائمی خود، خانواده محسوب می شود. او می گوید: آن ها من را مانند خواهر بزرگتر خود می بینند. اگر من مریض شوم، باید به حدود 20 نفر پیام دهم که پناهگاه بسته است. در این شرایط برخی از آن ها نمی دانند باید با خود چه کنند. او قوانین مخصوص خود را دارد: خیره شدن به صفحه موبایل و ایرادگرفتن از اوبر به هیچ وجه مجاز نیست. ما همه می دانیم که محیط ساکتی داریم. شغل تاکسیرانی در حال مردن است و من درمورد این هم فکر کرده ام که اگر بخواهم کار دیگری را انجام دهم، چه باید بکنم. فکر نمی کنم بتوانم جای دیگری کار کنم. هنگامی که داشتیم به بیرون می رفتیم، اوانز با خنده گفت: چه زندگی های کوچکی در این پناهگاه ها به سر می رسد. این فقط ساختمان نیست که اهمیت دارد، کاراکترهای درون آن نیز مهم هستند. اگر ما این را از دست بدهیم، قسمتی از تاریخ تاکسیرانی و قسمتی از تاریخ لندن را از دست داده ایم. این می تواند یک شرمساری بزرگ در تاریخچه پناهگاه های باغ اسرارآمیز باشد.