آتشکده ساسانی کنار سیاه به تدریج در حال تخریب است

ایسنا/ براساس آخرین خبر و گزارش های بدست آمده، آتشکده ساسانی کنار سیاه به تدریج در حال تخریب است.

«آتشکده کنار سیاه» در فیروزآباد استان فارس واقع شده و آن را یکی از بزرگترین آتشکده های جنوب کشور می دانند که قدمتش به دوره ساسانیان می رسد.

این مجموعه چهار طاقی سال 1380 در فهرست آثار ملی ایران ثبت شده است اما حالا سیاوش آریا، پژوهشگر و کنشگر میراث فرهنگی روزگار آن را اندوهبار و پریشان توصیف می کند.

او گفت: عشایر و ایلاتی که در پایین دست آتشکده زندگی می کنند از سازه این چهار طاقی به عنوان انبار کاه و محلی برای نگهداری گوسفندان استفاده می کرده اند. سرگین و فضولات گوسفندان سراسر این بنا را پوشانده است و بوی ناخوشایند غیرقابل تحملی دارد.

این کنشگر میراث فرهنگی وضعیت سازه چهار طاقی را نیز وخیم ارزیابی کرد و افزود: بخش هایی از چهار طاقی ریخته، پایه های نیز سست و بی دوام به نظر می آید. گنبد آتشکده هم به درستی مرمت نشده است، بگونه ای که با ریزش باران، مصالح و ملات آن ریخته است و اگر رسیدگی نشود این تخریب گسترده تر خواهد شد. این شیوه ناهمخوان مرمت باید برچیده شود و پس از مستندنگاری و برابر با استانداردهای مرمت و حفاظت دوباره انجام شود.

او اضافه کرد: مصالح بکار رفته در این چهار طاقی ها، لاشه سنگ و گچ دست کوب است. اندود درون این سازه ها از گچ بوده و هم اینک نیز دو لایه اندود گچ در بدنه دیده می شود.

آریا ادامه داد: آتشکده ساسانی «کنار سیاه» به معنی واقعی به حال خود رها شده است، در دیواره ها و حتی روی تابلوی معرفی آن، انبوهی از یادگاری نویسی دیده می شود. این صحنه ها واقعا زننده و آزار دهنده است. از طرفی عرصه و حریم آتشکده مشخص نیست و عشایر خط حریم این بنای تاریخی را شکسته اند و در محوطه آتشکده نیز زباله های آنها پراکنده شده است. در اطراف آتشکده نیز نشانه هایی از حفاری غیرمجاز دیده می شود که البته به گذشته مربوط می شود، اما رها کردن آن گودال ها به حال خود، دیگران را هم تشویق به این تخلف می کند.

این پژوهشگر میراث فرهنگی گفت: کنار سیاه مجموعه ای است که از دو چهار طاقی تشکیل شده، در یکی از آنها آتش سپند بهرام فروزان بوده است و چهار طاقی دیگر که گرداگرد آن بسته است، به عنوان چهار طاقی با کاربری احتمالی اتاق موبدان یا جایگاه نگهداری وسایل آتش و یا چیزهای دیگری بود که بر ما روشن نیست. این مجموعه نزد باستان شناسان، معماران و پژوهشگران جایگاه ویژه ای دارد و نخستین بار به وسیله «لویی واندنبرگ» و «ماکسیم سیرو» در سال 1961 میلادی پیدا و بررسی شده است. اگر به نگاره های 50 سال پیش آن نگاه کنیم وضعیت امروز آن را دریافته و شاهد خواهیم بود که ویرانی آن دوچندان شده است.