تجربه طعم های جدید و آشنایی با فرهنگ تغذیه ملل مختلف با گردشگری غذا

ایسنا/ این خبر پیرامون تجربه طعم های جدید و آشنایی با فرهنگ تغذیه ملل مختلف با گردشگری غذا برای شما نوشته شد.

گردشگران در گردشگری غذایی که به آن گردشگری آشپزی یا گردشگری غذایی نیز گفته می شود، به دنبال تجربیات آشپزی برای گسترش درک خود از یک فرهنگ یا سبک زندگی در حین سفر هستند.

گردشگران غذایی تورهایی را آغاز می کنند که نه تنها تجربه طعم های گوناگون را به دنبال دارد بلکه به آنها آموزش می دهد ارتباط بین غذا و آداب و رسوم محلی را شناسایی کنند. گردشگران غذایی به دنبال تجربیات آشپزی معتبری هستند که آنها را در معرض طعم ها، بافت ها و سنت های جدید قرار دهد.

گردشگری غذایی یک اصطلاح نسبتا جدید است اما در حال حاضر تعاریف متعددی برای توصیف و تعریف آن وجود دارد. از سال 2012 تا 2018 گردشگری غذا با کمک پلتفرم های رسانه های اجتماعی و برنامه های تلویزیونی غذایی با حضور سرآشپزها، رستوران ها و رویدادهای مشهور جهان وارد جریان اصلی شد و گردشگری غذایی را به یک صنعت تجربی مبدل ساخت.

طبق اعلام WFTA (انجمن جهانی مسافرت های غذایی) چهار فعالیت برتر سفر غذایی شامل غذا خوردن در رستوران های لذیذ، ناهار خوری در یک رستوران معروف، لذت بردن از غذاهای خیابانی و لذت بردن از یک تجربه کلی غذاخوری می شود. گردشگری غذایی به عنوان فعالیت هایی تعریف می شود که تجربیات مصرف و قدردانی از غذا و نوشیدنی ها را ارائه می دهند، بگونه ای که تاریخ، فرهنگ و محیط یک منطقه خاص را ارزش گذاری می کند.

گردشگری غذایی و شناسایی غذاهای مختلف همیشه با لحظات فراغت و سفر همراه بوده اما مفهوم گردشگری غذایی اخیرا به گونه ای تکامل یافته است که فعالیت های گردشگری و سرگرمی را نیز شامل می شود؛ به این معنی که سنت های آشپزی به عنوان ستونی از هویت منطقه ای و میراث فرهنگی در این حوزه قرار می گیرند و رابطه میان غذا و جامعه اهمیت می یابد. در نهایت به واسطه این امر میتوان از این طریق توسعه اقتصادی را در لایه های مختلف جامعه گسترش داد و تجربیات شخصی و معتبرتری را به مسافر ارائه کرد.

شرکت در یک تور غذای خیابانی، مزه کردن غذاها و نوشیدنی های محلی، سفر در مسیرهای محصول منطقه ای، غذا خوردن در رستوران های سنتی، به اشتراک گذاشتن وعده های غذایی با مردم محلی، شرکت در رویدادها و جشنواره های غذایی، تماشای بازارهای محلی، مراجعه به مزارع و تولیدکنندگان صنعتگر با تولید موادغذایی از جمله فعالیت های گردشگری غذایی بشمار می رود. برای مثال، میتوان به تور «گشت در مزرعه فلفل سیاه کامبوج» اشاره کرد که علاقمندان زیادی از این حوزه را به خود جذب کرده است.

همچنین از دیگر مواردی که در گردشگری غذا میتوان از آنها یاد کرد، گردشگری غذایی در مزارع برنج بالی در سفر به اندونزی و غرفه سبزیجات در بازار محلی زئوس است که به عنوان بخشی از گردشگری غذایی در لائوس در حال انجام است و در ادامه بازدید علاقمندان و حاضران در تور به یک مدرسه آشپزی ختم می شود.

در نتیجه گردشگری غذایی با تمرکز بر آشناسازی گردشگران با فرهنگ مقصد گردشگری، علاوه بر منحصر بفرد و خاطره انگیز بودن برای مسافران و گردشگران، توسعه اقتصادی و اجتماعی را نیز به همراه خواهد داشت.

بر این اساس چنانچه گردشگری غذایی با شیوه ای درست انجام شود و به نوعی احترام به هویت جامعه و به ویژه جامعه محلی را مورد توجه قرار دهد، در زمینه تعدیل و کاهش تأثیرات منفی گردشگری و جدایی میان مردم و غذای واقعی مؤثر خواهد بود. اینت در حالی است که گردشگری همیشه با توسعه پایدار همراه نخواهد بود و بسیاری از مقاصد با عدم تقارن منطقه ای و فصلی با مشکلاتی مواجه هستند.

البته میتوان به این نکته اشاره کرد که گردشگری غذایی اخیرا در ایران نیز رواج یافته و زمینه تنوع غذایی موجود تحت تاثیر جغرافیای کشور و تنوع قومی و نژادی ایرانیان است. به عنوان مثال یکی از غذاهای محبوب ایران آبگوشت های شمال غرب کشور است که مواد آن از مراتع و شرایط جوی منطقه که امکان پرورش هرچه بهتر گیاهان و دام ها در آن فراهم است، تهیه می شود.

همچنین غذاهای نواحی مرکزی ایران نیز که آب و هوایی خشک دارد و برای تهیه غذاهای خود از سبزی های خشک بیشتر استفاده می کنند، محبوبیت خاصی دارد. در جنوب کشور نیز به سبب وجود دریا و اقیانوس، محصولات غذایی برگرفته از دریا بسیار بیشتر طبخ می شوند و از استثنایی ترین آنها میتوان به «سوراغ» اشاره کرد که با خاک قرمز جزیره هرمز تهیه می شود و تنها غذایی است در آن خاک ریخته می شود.

در نهایت باید گفت که کشور ما با وجود تنوع آب و هوایی که دارد، می تواند منطقه ای مناسب برای جذب گردشگران غذایی باشد.