مرتضی حیدری: می خواهم با چهره های معروف دنیا مصاحبه کنم + عکس

همشهری/ مجری و گوینده خبر صداوسیما گفت: می خواهم با 100چهره اثرگذار و درجه یک بین المللی در حوزه های هنر، ورزش، فرهنگ، سیاست و... مصاحبه کنم.

گویندگان و مجریان تلویزیونی در ایران، همیشه بین مردم از شهرت خوبی برخوردار بوده اند. آن ها یک پای همیشگی برنامه های خبری و کسب اطلاع مردم از وقایع هستند. در واقع بیراه نیست اگر بگوییم این گروه، سلبریتی ها و چهره های حوزه ژورنالیسم هستند که در بخش ژورنالیسم تلویزیونی کار می کنند.

در بین گویندگان خبر و مجریان تلویزیونی، مرتضی حیدری حالا شناخته شده ترین چهره محسوب می شود و به واسطه تسلطی که دارد، بیشتر گفتگو های مهم و اجرا های حساس را به او می سپارند. حضور در مناظره های انتخاباتی ازجمله در مناظره های انتخاباتی اخیر، باعث دوچندان شدن شهرت او شده؛ شهرتی که با گفت وگوی ویژه خبری شبکه دوم سیما، آغاز و به اوج رسید.

اما همه چیز برای مجری و گوینده ای که متولد1347 سه راه آذری تهران است، راحت شروع نشد. با هم به روز های آغازین کار این چهره رفته ایم.

مرتضی حیدری یک گوینده خبر است، مجری یا مصاحبه گر؟

در این 25سال، در هر سه حوزه فعال بوده ام. ضمن اینکه در حوزه ژورنالیسم تلویزیونی هم کار کرده ام؛ با عنوان دبیر، جانشین سردبیر و سردبیر خبر. عموماً در سازمان، همکاران یا تحت عنوان تحریریه خبر کار می کنند یا گوینده، اما برای من فرصتی فراهم شده که هر دو کار را با هم انجام بدهم.

با آرزوی کدامیک وارد تلویزیون شدید؟

از نوجوانی به گویندگی و اجرا علاقه مند بودم؛ خاصه گویندگی خبر. در دبیرستان و دانشگاه هم اجرا می کردم.

مدرسه تان سه راه آذری بود؟

بله، مدرسه امام صادق (ع). سر صف قرآن می خواندم و به مناسبت های خاص برنامه اجرا می کردم. این علاقه از آن موقع بود و معلمان و همکلاسی ها تشویقم می کردند.

پس تکلیف تان از اول با خودتان روشن بود؟

هیچ وقت فکر نمی کردم به صورت حرفه ای وارد تلویزیون شوم. نخستین بار در دبیرستان به تلویزیون رفتم. بیوک میرزایی همسایه دیوار به دیوار ما بود. اصرار کردم و یک بار مرا به استودیو و سر صحنه یکی از فیلم های تلویزیونی برد. برایم خیلی جذاب بود. بعد از آن دیگر با سازمان ارتباطی نداشتم تا اینکه در سال 1375خیلی اتفاقی، در صفحه آخر مجله سروش آگهی استخدام گوینده خبر را دیدم. این، منتهای آرزوی من بود. من گوینده های خبر را دوست داشتم و درحالی که دیگران دنبال بازیگران و فوتبالیست ها و خواننده ها بودند، من دنبال گوینده های خبر بودم و همه را به اسم و رسم و چهره می شناختم. این آگهی، برایم دریچه ای به آرزویم بود.

آن موقع شغل اصلی تان چه بود؟

فیزیوتراپیست بودم و در بیمارستان خاتم الانبیا (ص) کار می کردم.

شغل خوبی هم داشتید. چطور به سمت گویندگی رفتید؟

به خاطر دلم رفتم، همیشه به آن فکر می کردم. فرم را پر کرده و پست کردم. البته مطمئن بودم که اثری ندارد و جوابی نمی گیرم.

سنگ مفت، گنجشک مفت دیگر...

بله. هشت ماه گذشت. با منزل ما چند باری تماس گرفتند و خانه نبودیم. دفعه آخر، مرحوم مادرم گوشی را برداشت. گفتند فردا ساعت11 برای مصاحبه بیاید و این آخرین فرصت است. رفتم و مصاحبه شدم. امتحان کتبی و مصاحبه دوباره و بعد هم ورود به دوره آموزشی. شش ماه برای ما دوره آموزشی گذاشتند؛ از هشت صبح تا هشت شب و حتی روز های جمعه و تعطیل، در 19عنوان درسی. از خوشبختی های من حضور در چنین دوره کاملی بود؛ واقعاً دست طراحان چنین دوره هایی درد نکند.

کار اصلی تان چه شد؟

مرخصی گرفتم.

اگر کسی به تماس آخر جواب نمی داد چه می شد؟

احتمالا الان اینجا نبودم دیگر!

شانس؟

شاید هم دفعات بعد و سال های بعد اتفاق می افتاد. شانس طوری نیست که خودش به وجود بیاید. شما باید ظرف تان را همیشه در دست داشته باشید تا اگر جایی چیزی دادند، بتوانید بگیرید. در غیراین صورت اگر صد جا هم چیزی بدهند، چون ظرفی ندارید چیزی عایدتان نخواهد شد. وگرنه خیلی ها آن آگهی را ندیدند، خیلی ها هم دیدند و نرفتند، خیلی ها هم رفتند و دنبال نکردند. ولی من از اول علاقه اش را داشتم.

اگر آن موقع، جایگاه امروزتان را در اجرا و گویندگی به شما نشان می دادند، چه واکنشی نشان می دادید؟

نه، واقعاً نه. ولی یک چیز مسلم است؛ اول باید چیزی را تصور کنید تا بتوانید آن را بسازید. اگر شما غذای خاصی مدنظرتان باشد، حتماً به آشپزخانه که می روید مواد اولیه خاصی را جست وجو می کنید. اما اگر هدف تان غذای خاصی نباشد، هر چیزی که دم دست تان باشد را تبدیل به غذا می کنید.

شما باید اول تصور کنید بعد شروع به ساختن کنید؛ غیراز این شدنی به نظر نمی رسد. من با 125کارآفرین اول ایران گفتگو کرده ام. بدون استثنا، همه آن ها در دوران کودکی یا پدر نداشته اند یا ناپدری و نامادری داشته اند و یا به شدت فقیر بوده اند.

کسی را ندیده ام که از خانواده ای ثروتمند شروع کرده باشد یا مثلاً پدر و مادری دانشگاهی داشته باشد و.... چیزی که بین همه این عزیزان مشترک بود، داشتن یک تصویر و آرزوی بزرگ بود. شاید در آن حوزه خاصی که مدنظرشان بوده، به جایی نرسیده باشند، اما اتفاقات خوبی برای شان افتاده و کلیت این تصویر برای شان به واقعیت تبدیل شده است. هدف داشتن در این مسیر خیلی مهم است.

تا حالا شده برای آموزش گویندگی و اجرا به دانشگاه یا کلاس بروید؟

نه، چون معلمی بلد نیستم.

برای به اشتراک گذاشتن تجربه هایی که داشته اید چطور؟

بله، در بعضی از کارگاه ها به این منظور حاضر شده ام.

اگر این حرف ها را در این کارگاه ها به نسل جوان بزنید، چه واکنشی نشان خواهند داد؟

متأسفانه بیشتر جوانان از دوستان و آشنایان و شهروندان که این چیز ها را می شنوند، کمی ناامید می شوند. من سؤال ثابتی که از همه آن 125کارآفرین تراز اول ایران داشتم، این بوده که شما الان اینجا نشسته اید و هزاران میلیارد ثروت و چند هزار کارگر دارید و در یک موقعیت ویژه هستید، اینکه الان بگویید تلاش کنید و پشتکار داشته باشید و درستکاری و...، جوانی که می شنود نمی گوید نفس تان از جای گرم بلند می شود؟ تقریباً همه شان پاسخ داده اند که اصلاً این طوری نیست و زمانه ما، استعداد و ظرفیت بیشتری دارد تا کسی شروع کند و مثل ما بشود.

این ها شعار نیست؟

نه. یکی از این عزیزان می گفت که امروزه شما با وصل شدن به اینترنت، به دریای اطلاعات دسترسی خواهید داشت. اما زمانی که شروع کرده، کارمند بانک بوده؛ در دهه 60. دیپلم داشته و تحصیلدار بانک شده. ساعت دو که بانک تعطیل می شد، بقیه همکارانش به خانه می رفتند و استراحت می کردند و شب هم با اهل و عیال به گردش می رفتند. آن موقع کارمندان بانک جایگاه و درآمد خوبی داشتند. اما او خیابان ولیعصر از میدان تجریش تا میدان راه آهن را گز می کرد تا ببیند کدام شغل را دوست دارد. یا کسی دیگر گفت اولش قصد داشته کار کفش کند.

به همین دلیل با حقوقش بالای هزار جفت کفش و دمپایی خریده و همه را پاره کرده تا ببیند چطور ساخته شده اند. درحالی که الان با یک سرچ ساده، هزاران ویدئو، تکست و... در این باره پیدا می کنید. امروزه، امکان و ظرفیت بیشتری نسبت به دهه های 60، 70 و 80 وجود دارد تا راهت را پیدا کرده و پیش بروی و به جایی برسی.

فکرش را بکنید من در آن سال ها، که نه اینترنتی بود و نه موبایلی و...، تنها با یک آگهی گوینده شدم. اما امروزه کلی راه ارتباطی به این منظور وجود دارد. امروزه اطلاعات و امکان دسترسی به هدف ها بیشتر است، تنها باید اراده و پشتکار داشته باشید.

شما 25سال درگیر اجرا و گویندگی و مصاحبه گری حرفه ای در تلویزیون بوده اید و حالا برای خودتان برندی شده اید. هدفگذاری و تصویر ذهنی تان برای آینده چیست؟ آیا جای دیگری هم هست که باید برسید؟

من عاشق این کار هستم و تا وقتی که امکان همکاری با تلویزیون را داشته باشم، ادامه می دهم. اما دوست دارم بعد از این همین کاری که دارم انجام می دهم را عمق بیشتری بدهم. همانطور که گفتم، من با 125کارآفرین و تولیدکننده اول ایران مصاحبه کرده ام. یکی از ایده هایم که در همین راستاست، مصاحبه با 100کارآفرین درجه یک دنیاست که هم به صورت کتاب و هم به صورت برنامه های تلویزیونی منتشر کنم.

بعد هم این طرح و ایده را گسترش داده و با 100چهره اثرگذار و درجه یک بین المللی در حوزه های هنر، ورزش، فرهنگ، سیاست و... مصاحبه کنم. این، مهم ترین ایده ای است که قصد دارم در ایام بازنشستگی دنبالش کنم.