تنها کوره سفال روستای کلپورگان رو به ویرانی است

ایسنا/ براساس آخرین خبر و گزارش های منتشر شده، تنها کوره سفال روستای کلپورگان رو به ویرانی است.

این هشدار را علی مغازه ای، پژوهشگر هنر اقوام مطرح می کند. او در یادداشتی از بی توجهی هایی نوشت که پس از ثبت جهانی سفال کلپورگان به آن واقع شده اند. مغازه ای در یادداشت خود آورد:

آذر 1396 مقاماتی از میراث فرهنگی، استانداری و فرمانداران بلوچستان و مقامات محلی لشکری و کشوری با هزار تمهید و لطایف الحیل، سازمان یونسکو را مجاب کردند که با حضور در بلوچستان ایران برای نخستین بار یک روستا را به ثبت جهانی برسانند.

در آن روز، معاون میراث فرهنگی در جمع میهمانان و در حضور خبرنگارانی از رسانه های رسمی کشور که به سراوان رفته بودند، گفت: «وقتی می گوییم ثبتی انجام می شود آغاز یک ماجراست. امروز ثبت جهانی متولد می شود و از این به بعد باید پویایی داشته باشد، دیده و شنیده شود. نامگذاری یعنی هویت داشتن و زمانی که به آن لقب می دهیم تولدی دوباره می دهیم. کلپورگان از امروز با هویت تازه و گسترده متولد می شود بنابراین آغاز یک تحول بزرگ برای این خطه خواهد بود.»

به تاریخ 21 آذر 96، نامور مطلق در مراسم ثبت جهانی افزود: «خوشبختانه، زیرساخت های جهانی شدن نیز فراوان است. ما در جلسه ای که با اعضای شورای جهانی در کویت داشتیم مباحثی درباره روستای جهانی مطرح و اعلام کردم که در جمهوری اسلامی ایران در برنامه ششم توسعه مصوب شده است که هر نقطه ای جهانی شود دولت موظف است زیرساخت های آن را فراهم کند. صحبت های من با استقبال نماینده کشور هند روبرو شد و گفت: ما نیز باید این موضوع را در کشورمان پیگیری کنیم.»

بماند که سایر مقامات محلی چه ها که از آینده درخشان کلپورگان نگفتند، اما مردان و زنان کلپورگان در آن روز تماشاچیانی بیش نبودند. مردانی که به دستور مقامات محلی با هزینه خود اقدام به بهسازی فضای تنها کوره ی پخت سفال در روستایشان کردند ولی نه پول هفته ها کارگری خود را دریافت کردند و نه توانستند بهای مواد و مصالحی را که از جیبشان برای تعمیر و مرمت و محوطه سازی ساختمان کوره تهیه کرده بودند، از مسئولان میراث بستانند.

همچنین، زنانی که در تمام مراحل روزها و شب ها پوشیده در میان چادرهای سیاهشان به امید آینده روشن برای فرزندانشان سفال ساختند و باز به دستور مقامات وقت میراث به میهمانان هدیه کردند، ولی میهمانان و مدیران و مسئولان با سند ثبت جهانی رفتند و پشت سرشان را هم نگاه نکردند.

امروز تنها کوره ای که در سالهای 50 با ساختمانی زیبا و کیفیتی مطابق با استانداردهای روز برای معرفی سفال و سوزن دوزی زنان بلوچ در سراوان ساخته شده بود و تا چند سال پیش همچنان روشن و دایر بود، به متروکه ای می ماند که به علت بی توجهی و نداشتن متولی کارآمد رو به ویرانی است و اگر هر از چندی زنان کلپورگان سفالینه های خود را در کوره می چینند، در اثر نبود نظارت بر کیفیت سوخت و حرارت و نیاز به ترمیم و نگهداری و مدیریت کوره، بیش از 70 درصد تلفات و ضایعات تحویل می گیرند.

حتی نخل هایی که برای خودنمایی در چند روز مراسم ثبت جهانی از بم با میلیون ها هزینه به سراوان آوردند و در محوطه کوره کاشتند همه خشکیدند و مردند. امروز دیگر آن زنانی که در خانه های خود ظروف سفال می سازند امیدی به پخته شدن دست سازهای خود ندارند. همان سفالینه هایی که درست چهار سال پیش، مردانی به عنوان مدیران میراث فرهنگی ایران و استاندار و فرماندار و غیره با افتخار در دست گرفتند و عکسهای یادگاری انداختند و در ثنایش داد سخن سر دادند.

آن میهمان عالی رتبه، غدا هیجاوی، رئیس منطقه آسیا و اقیانوسیه شورای جهانی صنایع دستی را بگویید که چه خوش باورانه در این بازی خودنمایی شرکت داشت و سرخوشانه با ابراز خوشنودی از تلاش برای اقناع یونسکو برای ثبت کلپورگان گفت: «به عنوان عضوی از شورای جهانی خوشحالم که در این جشن بین شما هستم. کلپورگان نخستین روستای آسیا و اقیانوسیه در جهان است که ثبت شد.»

راستی آقایان، امروز از کلپورگان خبری دارید؟ اصلا می دانید با این کارتان همان اندک رونق سفالگری و زندگی عادی مردم آن شرقی ترین دیار این کشور را هم به باد دادید؟