راز استحکام استون هنج فاش شد

ایرنا/ براساس آخرین خبر و گزارش های بدست رسیده، راز استحکام استون هنج فاش شد.

اولین مطالعه جامع علمی روی خرسنگ های سازه استون هنج نشان داد که این سنگها چطور از اواخر دوران نوسنگی تاکنون در برابر هوازدگی و فرسایش مصون مانده اند.

محققان دانشگاه برایتون با استفاده از مقطع نگاری رایانه ای، اشعه ایکس، تجزیه و تحلیل های میکروسکوپی و دیگر روش های زمین شیمی روی یک تکه سنگ از این سازه پیشاتاریخی، به اطلاعاتی درباره شیمی و ویژگی های زمین شناختی آن پی بردند. میله سنگی که در این مطالعه مورد استفاده قرار گرفت، در جریان عملیات حفاظتی دهه 1950 از خر سنگ 58 استون هنج جدا شده بود و تا قبل از سال 2018 که برای اهداف مطالعاتی به انگلیس تحویل داده شد، دهه ها در آمریکا نگهداری میشد.

خرسنگ های استون هنج از سنگی به نام سیلکریت ساخته شده اند که به تدریج بر اثر شسته شدن رسوبات زیرزمینی توسط آبهای سطحی در ارتفاع چند متری از سطح زمین تشکیل شدند. مطالعات اخیر از ساختار درونی خرسنگ 58 پرده برداشت و نشان داد سیلکریت این خرسنگ عمدتا از ذرات ریزی تشکیل شده که توسط بلورهای به هم پیوسته کوارتز در کنار هم محکم شده اند. کوارتز فوق العاده محکم و بادوام است و نه به راحتی فرو می ریزد و نه فرسایش می یابد.

دیوید نش، مولف ارشد این پژوهش از تیم زمین شناسی دانشگاه برایتون پیرامون اینکه راز استحکام استون هنج فاش شد، گفت: این کشف جدید مقاومت سنگ های استون هنج در برابر هوازدگی را توجیح کرده و توضیح می دهد که چطور به چنین مصالح ایده آلی تبدیل شده اند.

خرسنگ های استون هنج به عنوان یک دستاورد بزرگ مهندسی در حدود دو هزار و 500 سال قبل از میلاد به دست مردم عصر نوسنگی در محوطه ویلتشایر انگلیس نصب شدند. خرسنگ 58 که یکی از سنگ های غول پیکر در وسط سازه استون هنج است، حدود 7 متر طول و 24 تنُ وزن دارد. نمونه ای که محققان در این مطالعه مورد استفاده قرار دادند، یک میله سنگی به قطر 2 و نیم سانت و طول حدود 1 متر است؛ رنگ شیری آن از رنگ خاکستری خرسنگ ها که هزاران سال در معرض عوامل بیرونی مختلف بودند، روشن تر است. این میله به عنوان سوغاتی به مردی به نام رابرت فیلیپس داده شد که برای شرکتی که در پروژه حفاظت از استون هنج دست داشت، کار می کرد. فیلیپس در سال 1977 وقتی به آمریکا مهاجرت می کرد این قطعه سنگ را بطور قانونی و با مجوز همراه خود برد و در سال 2018 تصمیم گرفت آن را برای اهداف مطالعاتی به انگلیس برگرداند. وی در سال 2020 میلادی درگذشت.

دسترسی به این میله سنگی کمک شایانی به مطالعات پژوهشگران درباره این بنای پیشاتاریخی کرد، زیرا انجام بسیاری از تست های مختلف روی خرسنگ های موجود در محوطه تاریخی استون هنج مجاز نیست.

نش با اشاره به دامنه آزمایشاتی که روی این سنگ انجام شد، گفت: آمار بیشترین تجزیه و تحلیلی که روی یک سنگ انجام شده، احتمالا پس از سنگ ماه به این نمونه کوچک تعلق دارد.

سال گذشته مقاله دیگری درباره استون هنج منتشر شد که نشان می داد 50 مورد از 52 خرسنگ های این بنای پیشاتاریخی از منطقه ای به نام وست وودز آمده اند که 25 کیلومتر با محل این سازه فاصله دارد. سازندگان استون هنج یا این سنگ ها را تا محل موردنظر کشیده اند یا از غلتک برای جابه جایی آنها استفاده کرده اند.

نش می گوید: استون هنج قرن هاست که توجه باستان شناسان و دیگر دانشمندان را به خود جلب کرده است، چون نمی دانیم این سازه دقیقا چه کارکردی داشته و تئوری های مختلفی درباره علت ساخت آن وجود دارد. این محوطه تاریخی هنوز سرشار است از فرصت های مطالعاتی.