پسر داریوش ارجمند: پدرم بزرگ است، احترامش را حفظ کنند + عکس

تسنیم/ امیریل ارجمند می گوید: «ای کاش دست این استادها را بگیرند از خانه هایشان بیرون بیایند و یک نسل از دانش و علم و استعدادشان سیراب شوند؛ چرا که آن ها به واقع هیچ گاه دنبال سلبریتی شدن نبودند و همیشه تشنه به رخ کشیدن هنرشان و توسعه هنر و هنرمندی بوده اند.»

صحبت های امیریل ارجمند را مرور می کنیم.

در این چند وقت اخیر شما را در سریال "گاندو" با یک نقش خاص و متفاوت دیدیم تا جایی که حاضر شدید برای این نقش حتی وزن تان را پایین بیاورید؟

دوست داشتم با جواد افشار کار کنم و مجتبی امینی هم که فیلم سینمایی "شکارچی شنبه" را با او کار کردم و مصطفی سلطانی هم که مدیر تولید این سریال بود دوستی دیرینه ای داشتم. سریال قصه خوبی داشت و فصل اول این سریال را نیز دوست داشتم. ژانر متفاوتی که برای اولین بار اتفاق می افتد و چنین چیزی را نداشتیم. و در این مدت سریال سازی اتفاق می افتد و ما همیشه چنین چیزهایی را را در کارهای خوب آمریکایی ها جستجو می کردیم که ناخودآگاه سیاست های خودشان را داشتند. اینکه الان گروهی به وجود آورده و دستاورهای امنیتی ما را به تصویر می کشد، اتفاق خوبی است. و البته سریال پیش بینی هایی هم دارد که محقق نشد. نقش منفی خاکستری را بازی نکرده بودم؛ آدم هایی که در خرابکاری و ترور، قربانی اند.

به نظر شما تلویزیون باید چه رویکردهایی را در دستور کارش قرار دهد سریال های پیوسته موفق و ماندگاری داشته باشد؟ همیشه دوست دارید نقش های چالش برانگیز بازی کنید، چطور تلویزیون می تواند به این سمت برود؟

ما امروز در تلویزیون احتیاج داریم به داستان های پرپیچ و خم با روایت های پُرتعلیق! دیگر باید از سادگی روایت خارج شویم و قصه ها پیچش و تعلیقی از جنس یک قصه تصویری داشته باشند و از داستان گویی ساده نزدیک به رادیو، پرهیز شود. در واقع معجزه تصویر فراموش نشود؛ سریال های ما امروز درگیر قصه گویی ساده است و حسرت ما داشتن یک قهرمان در سریال های تلویزیون است.

ما زمانی در سریال هایمان به قهرمان توجه می کردیم و امروز هم باید در سریال هایمان هنجارسازی و قهرمان سازی به وجود آوریم؛ قهرمانان درستی که تبدیل به اسوه شوند و از ادبیات و تاریخ مان هم غافل نشویم. نباید بگذاریم پیشکسوتان و کاربلدها خانه نشین شوند. این اتفاق خوبی نیست که پیشکسوتان و کاربلدها خانه نشین شده اند.

ای کاش دست این استادها را بگیرند از خانه هایشان بیرون بیایند و یک نسل از دانش و علم و استعدادشان سیراب شوند؛ چرا که آن ها به واقع هیچ گاه دنبال سلبریتی شدن نبودند و همیشه تشنه به رخ کشیدن هنرشان و توسعه هنر و هنرمندی بوده اند. این نکات باید پیشه و الگوی جوانان امروز دنیای بازیگری و هنرمان باشد.

این اتفاق با حضور حرفه ای ها و کاربلدها می افتد؛ آدم هایی که این کاره اند و بازیگر واقعی اند و می توانند در کارهای چالش برانگیز، درخشان نقش ایفا کنند. باید بیشتر به کیفیت توجه کنیم و کمّیت را کنار بگذاریم؛ به قولی عجله سازی را کنار بگذاریم و به سراغِ کارهای مؤثر و بزرگ برویم.

باید میدان سریال سازی را تلویزیون جدّی بگیرد. به کارهای الف ویژه و فاخر بها بدهد. حتماً این بستر و موفقیت در آن، نیاز به متن های قوی و کارگردانان موفقی دارد. تهیه کننده ای که متمرکز و دغدغه مند و دلسوز باشد. نه تهیه کنندگانی که دنبال آن اند کارها را با قیمت ارزان تمام کنند. این ارزان تمام کردنِ کارها، بزرگ ترین ضربه ای است که به پیکره سریال سازی وارد می شود.

در مورد اتفاقی که برای پدرتان هم افتاد و موضع گیری هایی که علیه ایشان شد هم نظری دارید بفرمایید. وقتی که سؤالی از پدرتان پرسیده شد درباره زنان که داریوش ارجمند در پاسخ گفت یک خانم باید 250 کیلوگرم وزنه بزند تا به جای اینکه بهترین مادر دنیا شوند، بهترین وزنه بردار جهان شود.

نگاه و شیطنتی در نوعِ پرسش وجود داشت؛ خبرنگار عزیز و جوان، با آدمی که اندازه سن پدر تو، کار هنری کرده چرا این طور مصاحبه می کنی؟ وقتی جایگاه ریشه هایمان را حفظ نکنیم ریشه سوزی می کنیم، ریشه چه کسی را می سوزانید؛ ریشه خودتان و هنرتان! این فضای مجازی واقعاً آدم هایش هم مجازی شده اند؛ ما باید در فضای حقیقی باشیم و اگر می خواهیم در فضای مجازی کار کنیم اول بدان که حقیقی باش و بعد در فضای مجازی باشید. متأسفانه در این فضا، سطحی نگری و رفتارهای سطحی حاکم است و از فضای عمیق و دغدغه مندانه فاصله گرفته ایم. من در میانِ این هجمه ها بیشتر از این نکته ناراحت بودم که مثلِ قبل احترام بزرگ ترها نگه داشته نمی شود.