اصغر نقی زاده: نخندیدن به دیالوگ های پژمان جمشیدی سخت است + عکس

ایسنا/ نقی زاده که در سریال «زیرخاکی» نقشی متفاوت را بازی می کند، می گوید: سر صحنه به زور جلوی خودش را می گرفت تا به دیالوگ های پژمان جمشیدی نخندد و بتواند از آن قالب کمدی همیشگی خارج شود.

اصغر نقی زاده، بازیگر سینما و تلویزیون که اغلب با نقش های کمدی در سینمای جنگ شناخته می شود، درباره ایفای یک نقش جدی در سریال طنز «زیر خاکی» عنوان کرد: شخصیت «مروت پور» کاملا خلق شده توسط آقای جلیل سامان است و آقای سامان تلاش کردند من از اصغر سینمای جنگ، به آدم جدی و اهل جنگی تبدیل شوم که اصلا شوخی در کارش نیست. ما مدت پنج ماه در روستای حصار میانه کار می کردیم و ایشان خیلی جدی مراقبت می کرد که من سر صحنه شوخی نکنم و کاملا جدی باشم. چون در سکانس ها بلافاصله مشخص می شد که این بازیگر برگشته است سر خانه اول.

او ادامه داد: آقای سامان در کارش دقت و حساسیت بالایی دارد و من کاملا در ایفای نقشم در «زیرخاکی» تابع ایشان بودم. به سایر دوستان در پشت صحنه هم می گفتم، این کارگردان اگر بد می سازد، خودش می داند و اگر خوب می سازد هم می داند، پس بهتر است هرچه می گوید بگوییم چشم.

نقی زاده اظهار کرد: از آقای جلیل سامان تشکر می کنم که حوصله و وقت گذاشت و به بازیگری که سی و چند سال در یک کاراکتر یکسان ظاهر شده بود، فرصت ایفای نقش متفاوتی داد.

این بازیگر درباره بازخورد هایی که در حین پخش سریال «زیرخاکی» از مخاطبان گرفته است، عنوان کرد: سریال «زیر خاکی» دو بخش شده بود؛ خانواده و جنگ. مردم درباره سکانس های خانواده بازخورد خوبی نشان دادند و آن ها را دوست داشتند. البته این بدان معنا نیست که سکانس های جنگ ضعیف بود، اما بعضی سکانس ها خانوادگی سریال واقعا خنده دار بود و خودم هم به سختی جلوی خنده ام را می گرفتم.

بازیگر «زیرخاکی» درباره دشواری های کار در شرایط کرونا هم گفت: این کار در استرس شدید کرونا ساخته شد. امیدوارم این واکسن ایرانی برکت زودتر وارد شود. مجری ها و بازیگران نمی توانند جلوی دوربین ماسک بزنند. خدا رحمت کند آقایان اکبری مبارکه، جلیلوند و پورحسینی را. چند سال باید بگذرد تا هنرمندانی مانند این ها تربیت شوند.

او که در برنامه «درجه یک» حاضر شده بود، در توضیح دیالوگ معروفش در فیلم «از کرخه تا راین» چنین یادآور شد: در عملیات خیبر به شهید حمید فلاحپور که مادرش هم به تازگی به رحمت خدا رفت، گفتم تو زنده نمی مانی و ایشان گفتند می دانم! من این ماجرا را برای آقای حاتمی کیا تعریف کردم و همین قضیه دستمایه آن دیالوگ معروف من در فیلم «از کرخه تا راین» شد که به همراه آقای دهکردی بازی کردم و می گفتم، «دلم می خواست تو رکابت باشم ... بگی بخون، می خونم، بگی برقص، می رقصم، بگی بمیر ... به خدا می میرم ...»

نقی زاده در پایان بار دیگر به دشواری های ساخت سریال «زیرخاکی» اشاره کرده و در بخشی از صحبتهایش گفت: در محله حصار شب کاری هایش بسیار سخت بود؛ مثل سکانس عروسی که گرفته شد. تیم تولید خیلی زحمت کشید.