اجرای مسلط و چند وجهی جواد عزتی و رعنا آزادی ور در زخم کاری + عکس

سلام سینما/ اگر پس از دیدن قسمت اول شک داشتید که زخم کاری سریال موفقی از کار درمی آید و محمدحسین مهدویان مورد استقبال مخاطب عام قرار می گیرد یا نه، قسمت دوم سریال زخم کاری به اندازه ای قانع کننده است که کنجکاو و مشتاق تماشای قسمت های بعدی سریال باشید. از اینجا به بعد، موفقیت تضمین شده است، مگر اینکه سریال به دست خودش از پا در بیایید و آنچه تا الان ساخته و کاشته را هدر بدهد.

اگر در قسمت اول، هشتاد درصد از وقایع به طور کامل برگرفته از بخش های آغازین رمان بیست زخم کاری بود و باقی اضافات و تغییرات نیز در راستای اقتباس قرار می گرفت، در قسمت دوم این نسبت برعکس است؛ شخصیت ها، روابط و اتفاقاتی که در قسمت دوم به متن قصه اضافه شده، رویکرد و استراتژی کلی سازندگان برای بسط و توسعه داستان را نشان می دهد. ارتباط و گذشته میان مالک و منصوره و ناصر، ارتباط بین سمیرا و حاج عمو، ارتباط بین پسر مالک و دختر ناصر، همه اشارات و سرخط هایی در رمان هستند که در جریان اقتباس به فصل تبدیل شده اند و مسلما در مسیر قسمت های بعدی سریال فوق العاده تاثیرگذار خواهند بود.

مهدویان در این اپیزود حداقل دو صحنه جذاب پیدا کرده که توان کارگردانی اش را به چالش بکشد و در سطح استاندارد تلویزیونی باقی نماند.

به هیچ وجه نمی شود از اهمیت پرداخت و تحلیل دو شخصیت اصلی سریال یعنی مالک و همسرش سمیرا (همان مکبث و لیدی مکبث) گذشت؛ که با اجرای فکرشده، مسلط و چندوجهی جواد عزتی و رعنا آزادی ور همراه شده است. همچنین در قسمت دوم با فرصت بیشتری که دیگر شخصیت ها برای حضور در قاب تصویر پیدا کرده اند، جنبه های انسانی بیشتری در آن ها قابل مشاهده است و صرفا با تیپ های نمایشی تخت مواجه نیستیم.

اما فراتر از تمام این ها، اگر دنبال برگ برنده برای سریال باشیم، درک درست مهدویان از وسوسه و شهوت قدرت است که به جنبه های نفسانی و حقارت های درونی شخصیت ها گره خورده. مهدویان اهمیت این جنبه های ناگفتنی را در شخصیت پردازی و درام فهمیده و به جای حذف آن ها حداقل توانسته با تلمیح و اشاره منظور خود را منتقل کند. البته همچنان در این راه کلام بیشتر از المان های بصری کاربرد دارد و حتی جا داشت که سریال روی عناصر بصری برای انتقال مفاهیم بیشتر سرمایه گذاری کند؛ درست مانند نقش پررنگ آب در این اپیزود که به جای کارکرد معمول تطهیر در نشانه شناسی، می تواند جایگزین خون در درام مکبث و تاکید دراماتیک نمایشنامه بر روی مفهوم گناه و عقوبت باشد.

نقد توسط کیوان حسینیان