ارتباط یبوست با شب ادراری کودکان

یک روان شناس کودک و نوجوان گفت: شب ادراری در کودکان دلیل بسیار متعددی دارد که یبوست یک از دلایل بروز این اختلال است.

مهشید فکری، روان شناس کودک و نوجوان، اظهار کرد: شب ادراری یکی از شایع ترین اختلالات دوران کودکی است و معمولا در کودکان زیر 6 سال به دلیل اینکه هنوز کنترل ادرار خود را کامل به دست نیاورده اند بیشتر دیده می شود، بنابراین به کودکان زیر 6 سال نمی توان ابتلا به اختلال شب ادراری را نسبت داد.

این روان شناس کودک افزود: شب ادراری به دو نوع اولیه و ثانویه تقسیم می شود که در نوع اول آن کودک بصورت مستمر و هرشب جای خود را خیس می کند اما در نوع ثانویه بعد از 6 ماه زمانی که والدین گمان می کنند که شب ادراری کودکشان برطرف شده است کودک مجددا در نیمه های شب جای خود را خیس می کند.

او در خصوص علل بروز شب ادراری در کودکان افزود: علل متعددی برای بروز اختلال شب ادراری می توان نام برد که عفونت دستگاه ادراری، دیابت، بیماری های استرسی، سابقه خانوادگی، انگل، یبوست و پرکاری تیروئید از جمله دلایل ابتلا به این اختلال خواهد بود.

فکری بیان کرد: کودکانی که دچار شب ادراری هستند معمولا خواب عمیقی دارند و در خواب متوجه پر بودن مثانه خود نمی شوند بنابراین لازم است تا والدین ساعت خاصی از نیمه شب را که معمولا کودک در آن ساعت دچار شب ادراری می شود کودک را از خواب بیدار کرده و به سرویس بهداشتی ببرند.

او ادامه داد: شب ادراری در اکثر کودکان 5 ساله دیده می شود. این مشکل به مرور زمان رفع می شود تنها در یک درصد آن ها همچنان در بزرگسالی هم این اختلال را تجربه می کنند.

این روان شناس کودک و نوجوان گفت: زمانی که کودک در 3 ماه متوالی دو شب در هفته شب ادراری داشته باشد حتما والدین باید برای درمان این موضوع به روان شناس مراجعه کنند. زیرا برای درمان این مشکل در ابتدا لازم است تا از رفتار درمانی و روش های تربیتی استفاده کرد اما در صورتی این اختلال شب ادراری به کمک این روش ها درمان نشد از دارو درمانی استفاده می شود.

او افزود: خجالت، گوشه گیری، انزوا و کاهش عزت نفس از عوارض روانی شب ادراری برای کودک خواهد بود بنابراین واکنش والدین در برابر شب ادراری کودکان بسیار حائز اهمیت است، زیرا زمانی که کودک به دلیل بروز رفتاری که ناخواسته انجام می شود مورد شماتت و سرزنش والدین قرار می گیرد، انگیزه ای برای ترک این عادت ناخواسته نخواهد داشت؛ بنابراین این موضوع باید بین والدین و فرزند مانند یک راز باقی بماند و به کمک رفتار درمانی سعی در حل این اختلال داشته باشند.