یک تئاتری فیزیکدان علیه سام درخشانی و پژمان جمشیدی + عکس

فرزین محدث در گفت وگو با خراسان، از تجربه حضور در سریال های «هیولا» و «خوب بد جلف» می گوید.

فرزین محدث بازیگر 42 ساله سینما، تلویزیون و تئاتر، آخرین بار با سریال کمدی «دوپینگ» ساخته رضا مقصودی در تلویزیون دیده شد و اکنون پس از بازی در نقش «ارژنگ نوردیده» عضو هیئت مدیره موسسه خاک پای فرهنگیان در سریال «هیولا» به کارگردانی مهران مدیری، با سریال «خوب، بد، جلف: رادیواکتیو» بار دیگر حضور در نمایش خانگی را تجربه کرده است. هرچند که این بازیگر در آثار سینمایی و تلویزیونی بیشتر با نقش های کمدی شناخته می شود، اما در تئاتر نقش های غیرکمدی مختلفی را بازی کرده و سابقه زیادی در عرصه تئاتر دارد. به بهانه انتشار سریال «خوب، بد، جلف: رادیواکتیو» گفت وگویی با او داشتیم که در ادامه می خوانید.

چه چیزی باعث شد بازی در سریال «خوب، بد، جلف: رادیواکتیو» را بپذیرید؟

من «خوب، بد، جلف: ارتش سری» را دیده بودم و قرار بود در این فیلم بازی کنم، اما چون فیلم نامه تغییر کرد، نقش حذف شد. چند عامل برای این که بازیگر بخواهد کاری را قبول کند، وجود دارد. اول نویسنده و فیلم نامه، دوم کارگردان و سوم بازیگرانی که در کار حضور دارند و عوامل پشت صحنه. آقای قاسمخانی به عنوان نویسنده در فضای کمدی نشان داده که کمدی و کمدی موقعیت را خیلی خوب می شناسد. سام درخشانی و پژمان جمشیدی با هم فضایی را به وجود می آورند که کاملا خنده دار است و خیلی بانمک هستند. این دو شخصیت پشت دوربین هم به همین اندازه بانمک هستند، این رفاقت پشت دوربین هست و جلوی دوربین هم تسری پیدا می کند. دیگر بازیگران کار هم بسیار خوب هستند و من هم به عنوان بازیگر دوست دارم در این فضا قرار بگیرم. مسئله مهم تر این که چقدر در سینمای ایران به بعضی بازیگرها پیشنهاد می شود که رد یا قبول کنیم. این را هم می دانیم که سینمای ایران در یک دایره ای قرار دارد که دایره تکرار است. نمی خواهم ادای بسیاری از بازیگران را دربیاورم و بگویم روزانه فیلم نامه های زیادی به من پیشنهاد می شود، نه از همان تعداد کمی که پیشنهاد می شود، باید بتوانم یکی ،دو تا را انتخاب کنم که در این فضای سینمایی بمانم، فراموش نشوم و امرار معاش کنم، آن وقت بتوانم در فضای تئاتر که دوست دارم کار کنم. مطمئنا از تئاتر پول آن چنانی در نخواهم آورد، پس مجبورم در سینما، تلویزیون یا نمایش خانگی انتخاب هایی داشته باشم تا بتوانم از آن ها پول دربیاورم. من در آن دایره نیستم و خارج از آن هستم. دارم زور می زنم که گاهی وارد دایره بشوم و دوباره بیرون از آن قرار می گیرم. همه از لحاظ مالی تحت فشار هستند، پس مجبوریم گاهی کارهایی را قبول کنیم تا بتوانیم امرار معاش کنیم.

به نظرتان علت به وجود آمدن آن دایره تکرار که گفتید، چیست؟

در فیلم ها و سریال ها بازیگرها تکرار می شوند، الان اصلا در باره بد یا خوب بودن آن بحثی نمی کنم. من می توانم بی نهایت بازیگر جوان و خوب در تئاتر معرفی کنم که هیچ کدام کار تصویر انجام نداده اند و به آن ها پیشنهادی نمی شود. تهیه کننده ها می توانند بگویند نمی توانیم اعتماد کنیم چون می خواهیم بازگشت سرمایه داشته باشیم، از طرفی هم اگر به عنوان مثال آقای درمیشیان به نوید محمدزاده تئاتری اعتماد نمی کرد، الان نوید محمدزاده ای به وجود نمی آمد یا اگر کمال تبریزی و بعد خانم آبیار به هوتن شکیبا اعتماد نمی کردند، هوتن شکیبایی به وجود نمی آمد و همین طور بهرام افشاری. سه بازیگری را مثال زدم که درخشان هستند، سابقه تئاتر دارند، در این مسیر تلاش کردند، خون دل خوردند و بی پولی هم کشیدند، اما یک جایی یک کارگردانی به آن ها اعتماد کرد. باید سرمایه گذاران و کارگردانانی باشند که به بازیگران جوان اعتماد کنند، نمونه درخشانش، پوریا رحیمی سام است که به او اعتماد می کنند ، او هم عالی بازی می کند و سیمرغ می گیرد. من می گویم در این فضا باید اعتماد شکل بگیرد.

به نظرتان راز محبوبیت زوج کمدی پژمان جمشیدی و سام درخشانی چیست؟

وقتی دو پارتنر بتوانند موقعیت های دراماتیک را که می تواند کلامی باشد و بر اساس کمدی بدنی یا کمدی موقعیت شکل بگیرد، با هم پیش ببرند، مردم از آن ها استقبال می کنند. مهم این است که دو بازیگر به موقعیت های کلامی و جسمانی یکدیگر واقف باشند و مهم تر از آن فیلم نامه ای بر اساس ویژگی های دو بازیگر نوشته شود. پژمان جمشیدی و سام درخشانی زوجی هستند که هم بده بستان کلامی و هم بده بستان جسمانی شان با یکدیگر، کاملا در موقعیت های کمدی دقیق شده است. موقعیت های کمدی را خیلی خوب می شناسند که با هم چه بکنند، شاید یکی از دلایل اش رفاقتی است که با هم دارند. راز موفقیت زوج های کمدی شناخت یکدیگر ، جنس بازی یکدیگر و فیلم نامه ای است که بر اساس ویژگی آن ها نوشته می شود.

پژمان جمشیدی در روزهای گذشته به دلیل حاشیه ای که برایش در جشنواره فجر به وجود آمد ،چهره خبرسازی بوده. نظرتان درباره بازی او چیست؟

این که یک فرد بازیگر خوبی است یا بد را بر اساس اثری که دیده می شود، می توان قضاوت کرد. من امسال فیلم های جشنواره را ندیدم و نمی توانم نظر بدهم، اما حتما پژمان جمشیدی در بازیگری مسیری را رفته که مردم دوستش دارند، چون مردم با ما در فضای هنری تعارف ندارند، برای دیدن بازیگری که دوست ندارند، پول نمی دهند. اگر مردم تا الان پژمان جمشیدی را به عنوان بازیگر دنبال کردند، پس حتما در بازیگری او ویژگی هایی وجود دارد که دوستش دارند. اگر بازیگر به این جایگاه برسد ،پس بازیگر خوبی است. ما اهالی هنر شاید با هم تعارف کنیم، جلوی یکدیگر قربان صدقه برویم و پشت سر از همدیگر بد بگوییم، اما مردم تعارف ندارند.

آقای قاسمخانی هم در کارگردانی سریال «خوب، بد، جلف: رادیواکتیو» نقش داشتند؟

بله، کارگردان آقای چگینی بودند، اما آقای قاسمخانی هم مشارکت می کردند، سریال یک کار کاملا تیمی بود.

مانند این سریال، پیش از این در سریال «دوپینگ» هم نقش یک نابغه و دانشمند را بازی کردید.

بله، آن نقش فرق می کرد، او یک فیزیکدان بود، شخصیت مثبتی داشت و سعی می کرد کمک کند، اما این «سینا» یک دانشمند هسته ای است که سعی می کند فقط خودش را اثبات کند و کمی منفی است. تلاشم این بود چه در بازی، چه در بیان و چه در بدن این تفاوت شکل بگیرد. این دو شخصیت فضاهای متفاوتی داشتند.

تجربه همکاری با آقای مدیری در «هیولا» چطور بود؟

آقای مدیری به شدت باهوش و کارگردانی هستند که قبل از شروع کار، می دانند می خواهند چه کنند. در فضای کمدی کارشان را بلد هستند و این به هوش و استعدادشان برمی گردد. بسیار تجربه خوب و لذت بخشی بود و چیزهای خوبی یاد گرفتم.

علت خاصی داشت که در جشنواره فجر امسال شرکت نکردید؟

به دلیل کرونا کمی می ترسیدم. نقدها را دنبال می کردم و برای دو نفر به شدت خوشحال شدم. یکی برای پوریا رحیمی سام که یک دوست صمیمی است و دیگری بانویی که به او مادرجان می گویم، خانم رویا افشار. برای آقای پرستویی هم آرزوی سلامتی می کنم و امیدوارم سایه اش از سر هنر این مملکت کم نشود، ما در فضای هنری کمی به او کم لطف هستیم و احساس می کنیم حمله کردن به آدم ها و تخریب آن ها باعث رشد ما می شود. حداقل در باره ایشان می توانم به صراحت بگویم که او در یک سال شیوع کرونا و قبل از آن، جاهایی رفته که هیچ کدام از ما جرئت رفتن به آن جا را نداریم، کارهایی کرده که هیچ کدام از چهره های هنری که خیلی هم پررنگ هستند، جرئت انجام آن را ندارند که مثلا بروند در دورافتاده ترین نقاط سیستان و بلوچستان کمک کنند، بروند پیش کارتن خواب ها و معتادها. همین که پرویز پرستویی در فضای هنر ایران نفس می کشد، کار و کمک می کند ،غنیمت است و می شود دورادور هم از او چیزهایی یاد گرفت.

نویسنده : مائده کاشیان